Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

jueves, 29 de junio de 2017

Repetindo experimento
 
Toc..! Pun..! Toc..! Pun…! Non insisto porque isto está como o deixei, cun cartel de venda/aluguer na cancela.
Volvín para avisarlle ao dono ou á axencia inmobiliaria que deixara todo aberto. Os okupas terano máis doado, coa atenuante de que non usaron violencia física para entrar. O can segue alí e algo vixía, pero sabemos que sofre inanición e dorme moito; a esperanza de vida do canis canis é moi curta e ás veces, por debilidade e deshidratación, danlle desmaios, episodios normais, dado o seu estado, segundo o albéitar de cabeceira que o atende. Especialmente graves son os desmaios no mes V, cando os días son máis longos ca un día sen pan.
A verdadeira razón de volver por aquí foi Quinto, a quen lle trouxen penso e auga abundante. Emocionoume comprobar que me recoñecía, supoño que polas concomitancias etimolóxicas entre Quinto e Quinta, pois séntese tocaio, porque eu o nome non llo dixen , xa que debo ocultar identidade porque me buscan por Granada. A fidelidade de Quinto non fallou, a pesar do meu aspecto fantasmagórico e de que perdín vinte quilos pola maldita dieta a base de fume de loureiro e H2O vaporizada.
Volvendo ao conto, lin na prensa que un concelleiro granadino afirmou ter visto unha pantasma. É posible que se referise a min, que pasei unhas horas escoitando a sinfonía oloracuática do Xeneralife. E centos de persoas botáronse aos recunchos das rúas, das casas abandonadas e das naves industriais; os máis atléticos subiron ás abas da Serra Nevada, sospeitando que estaría camuflada na paisaxe nívea. Uns e outros, armados ata os dentes con espadas láser, pistolas paralizantes e amplos gañapáns. Malpoucados, parecían extras de Cazapantasmas 5.
Eu xa aboio tranquila e segura polo val do Mero, perfectamente integrada na paisaxe. As néboas frecuentes, a humidade relativa, a vexetación frondosa e as sinuosidades da paisaxe fanme case invisible; cando logre dominar a gama dos verdes, terei o acubillo perfecto para os veráns; estou facendo un cursiño na Escola Universitaria Camaleónica. Para os días do cotío logrei unha cor grisalla matizada polos raios que me queren atravesar e disipar. Non acusedes o río de complicidade na miña camuflaxe, por Deus, é un mero río. Vouvos contar un segredo: cando algúen se ocupe de Quinto, pasarei tempadas de lecer no val do Lérez e nas covas do Pico Sacro, que me poden levar ao río Ulla. Nos salóns do primeiro e nas illas do segundo compartirei animadas tertulias (espero) con fadas, ninfas e nereidas en escenarios vaporosos. De paso despisto a PEC (policía especial cazapantasmas).
Tamén vos podo contar que arrastramos a maldición de asustar á xente. Só un colega de profesión, disfrazado de milenario teixo monstroso, acadou non asustar, senón enternecer a Conor O’Malley, un rapaz de 13 anos, e a miles de espectadores nas salas de cines, grazas á mestría do director Xoán Antonio Bayona, e a Patrick Ness, que antes escribiu o libro e tamén o guión da película.
Poderá esta árbore, que cobrou vida na imaxinación de Conor, superar os problemas deste atribulado solitario?
Pechei a cancela tras de min, pendurei a saba dun amieiro e crucei a liña de sombra para entrar na área da luz, no mundo dos seres corpóreos; para exercitar os sentidos e gozar da explosión deste verán. Sentinme a gusto neste tempo, quizais porque disque este é un país de pantasmas ou fantasmas; con todo, cómpre volver ás orixes, á forma tanxible e identificable: esperando a Godot, ou que agromen os xeranios do pórtico da Quinta.
Mentres esperaba e viaxaba polos currunchos preferidos, lin:
Todo esto te daré. Dolores Redondo. Planeta 2016.
O título está sacado da terceira tentación de Xesús no deserto (Mt. 4, 9).
É una novela de intriga desenvolvida na Ribeira Sacra, con referencias toponímicas a Lugo, Ourense, Lalín, Rodeiro, Chantada, Arousa, Corme… A autora naceu en Donostia pero corre esencia de mencía e godello polas súas veas, é filla de emigrantes galegos. Mentres nos vai liando coa investigación de tres asasinatos, desfilan realidades como a homosexualidade, o amor invencible, a pederastia, a fidelidade, a soberbia e outros conflictos de pasións.
Entre os personaxes, un cura (de Nosa Señora do Corpiño), un escritor, un empresario, un prior de convento, algún marqués, un garda civil retirado…
Hai tempo que as novelas adoitan introducir palabras e frases inglesas. Esta intercala palabras e frases galegas para mellor describir os personaxes. Por este detalle merece un premio, ademais do Planeta 2016, que xa posúe.
Óense ruídos sospeitosos, non me vaian descubrir no escenario do delicto.
Que teñades bos e fantasmais días
A mesma, que haberlas hailas.

domingo, 12 de febrero de 2017

Turismo de aventura

Val do silencio

─ Toc, toc, toc! Pun, pun, pun! Quen anda por aí?
Non se perciben movementos, nin ruídos, nin luces no interior.
Dei unha volta arredor da casa observando todos os detalles que me puidesen dar alguna pista. O camiño para chegar alí estaba tomado pola maleza, ás veces había que agacharse ou saltar silvas invasoras.
Na cancela da horta, un cartel: “Alúgase ou véndese. Oportunidade única por cambio de barrio” (deslocalización da empresa). A casa estaba despintada, descunchada; a madeira das portas e das ventás, inchada pola humidade artrítica. Aínda así, non era unha ruína: o tellado aguantaba no seu sitio.
Os xeranios das macetas do soportal estaban sedentos, case secos, as froiteiras da horta, núas; as herbas, altas e chamuscadas pola xeada e a sequía do inverno. As lepiotas e cantarelos acentuaban a nugalla dos donos (non das donas).
─ Pun, pun, pun! Hai alguén por aí? Silencio, silencio espeso naquel lugar da Galicia baleira, nos lindes da fraga de Cecebre, onde falaban as árbores do bosque animado; agora xa non falan , mándanse watsApps con guasa porque seguen sendo divertidas, sobre todo en primavera, coma nos tempos de don Wences. A selva porfiaba por se apoderar daquel espazo dócil, nin os paxaros nin o vento ousaban profanar aquela paz… de cemiterio.
Na porta, un can canoso e durmiñento apenas tiña forzas para ladrar, a pesar do bo aspecto. Tentei chamalo con nomes propios de can, case non abría os ollos.
─ É o quinto nome que nada che di, díxenlle amolado. E o can abriu os ollos, levantou a punta das orellas e moveu o rabo conectando comigo.
─ Así que te chamas Quinto, seguín falando co can de palleiro. E estráñame, porque non fuches á mili, nin bebes cervexa esaxeradamente boa por se ladras de máis. Estiveches en Belvís? O can non me contestou, pero levantouse e veu confiado cara a min. Deille metade do bocata que levaba, zampouno en tres bocados e agradeceumo co rabo e coa lingua muda.
Como Quinto non me contestaba, lembrei a conversa que mantivera días antes cun amigo:
─ Hai tempo que non visitas a casa onde compartíamos ideas de cando en vez?
─ Si, xa hai moito que non paso por alí. Gostaríame lembrar aqueles tempos.
─ Podémolo intentar, por se achamos detalles que axuden a recuperar ideas ou sentimentos – contestoume o amigo.
─ Ou para volvernos xuntar arredor dunha cacheira light, bebendo con xeito cregos e monaguillos.
Recordando esa conversa, comprobei que a ventá do baño non estaba ben cerrada, ofrecía unha rendixa. Corrín o marco e xa podía entrar cun pequeno salto.
─ Que fago? Entrar sen orde xudicial é un delicto. Marchar agora é de covardes!
Saltei, recupereime dun xeonllo dolorido e comecei a curiosear. As arañeiras envolvíanme a fronte como turbantes, as cagalletas coloradas de ratos electrónicos salpicaban o chan. O po era o señor da casa. Con todo, había indicios da nosa estadía breve alí: fotos de comidas colectivas, borradores de escritos e de notas necrolóxicas, cartas datadas en agosto, lembranzas agradables naquel ambiente xélido.
Levantei o teléfono e oín:
─ O contestador avanzado de R informa de que ten unha mensaxe. Pulsei o 1 e escoitei esta enigmática aclaración:
─ BLOG agora significa Bo Lugar Orxías Gastronómicas.
Tamén observei que a casa tiña instalado un sistema automático de peche e de apertura que se activaba a golpe de clic, unha especie de casa ex intelixente sen servizo de mantemento.
Mentres espero, escoito o silencio e leo un libro que me deixaron os últimos Reis:

La España vacía. Viaje por un país que nunca fue.
Sergio del Molino. Editorial Turner. Colección Noema. 2016.
Das últimas lecturas non atopo nada máis acaído para aquí e agora.
Segundo o autor, “este ensaio trata do silencio. A miña literatura quere escoitar o selencio”.
Na contraportada: “un ensaio orixinalísimo e emocionante, escrito por unha voz moza, con mirada política e sensibilidade literaria. Un libro imprescindible que o fará pensar na súa familia, nas súas raíces e na súa forma de vivir.
Hai dúas Españas, unha urbana e europea e unha España interior e despoboada. A comunicación entre elas foi e é difícil. A miúdo parecen dous países estranxeiros o un do outro. Pero a España urbana non se entende sen a baleira”.
Sergio del Río: “Gústame que as metáforas se convirtan en sitios e se poidan visitar”. As alegorías pódense trocar realidade; é cuestión de fe na mente.
A nosa casa está deshabitada. Galicia vai sumando unha aldea dehabitada por semana; xa ten máis de 3.575 aldeas baleiras, onde só falan as pedras cubertas de brións, liques e esquecemento.
Saúdos habitados polos mellores desexos para este ano que xa non estamos estreando.

   Unha pantasma, que haberlas hailas.

sábado, 8 de octubre de 2016

XANTAR DE IRMANDADE 2016


O pasado 15 de Setembro celebramos a comida da convivencia que desde hai anos vimos mantendo os compoñentes membros da “quinta do 57”.Desta vez xuntámonos corenta de aquel “medio milllar de muchachos”que dicía a letra do himno de Belvís.( Supoño que os musicólogos ,Fernando ledo,Caamaño, Fernández Barros,Felpete, Rial ou Esmorís e outros mais que seguramente haberá terán letra e partitura gardadas por se algún día as tivermos que interpretar.

O compañeiro Pereira Castiñeiras tivo a amabilidade de cederme as fotos que recolleu da xuntanza para que as deixásemos no Blog para xeral coñecemento e admiración. Pois aí quedan. Como,segundo contan as crónicas, unha imaxe vale mais ca mil palabras, e as imaxes son abundantes sobran as palabras.

 Estas imaxes cedeumas,gratis datis, o compañeiro  dominus Josephus Pereira Castiñeiras.Mandoume polo móvil unha morea delas.O que  é pasa que os que somos nestas TIC aprendices serodios e autoformados nextes inventoss calquera problema nos desbarata todo.E cando intento poñer elgunha mais as outras ciumentas márchanme.Pedinlle aos compañeiros Jose Luis Suarez Cotelo e mais a Enrique Vazquez Pose que me envien as que teñen eles e cando mas enviien intentarei con mnais éxito colalas aqui.Saúdos a todos os ve.llos compañeiros,Uns de moitos anos e outras de menos pero os sentimentos de irmandade son comús con independencia desas circunstancias.Como di Ramón Senín paz e ben para todos.


lunes, 22 de agosto de 2016

Xuntanza anual 2016

Acabo de recibir un correo anunciando a convocatoria e programa da xuntancia ordinaria do mes de Setembro.Aí que da para xeral coñecemento de internautas.Vinde todos os que poidadaes e un cordial saúdo para todos sin excepción.Rafael.




Quinta do '57
CONVIVENCIA ANUAL

15 de setembro Día de Nosa Señora das Dores:
na Coruña, no seu centro histórico ou “Cidade Vella”
Homenaxe especial ao compañeiro Andres, con ampla  xurisdición canónica en praza, “bispo de Coruña in pectore nobis” 
Amigos da Quinta do ’57: será raro dar con alguén, entre nós, que non teña cantado  nalgunha ocasión aquilo de:
Vivir na Coruña, qué bonito é!
¡Andar de varanda  e durmir de pé!......
Imposible xa, se lestes ata aquí,  que non esteades cantaruxando esta cantiga. A convocatoria deste ano é a ocasión de cantala a pleno pulmón no corazón mesmo da Coruña, na súa “cidade vella”.
PROGRAMA
11,30: Presentación e saúdos, no adro da igrexa parroquial de Santiago, moi       
           próxima á Praza de María Pita.
12,00: Explicación sobre esta igrexa, a máis antiga da Coruña, a cargo do seu
           actual párroco, “un tal” Andrés García Vilariño.
12,30: Visita á Colexiata de Santa María do Campo, a cinco minutos da anterior.
13,00: Celebración da Eucaristía na mesma Colexiata, igrexa co-parroquial coa de   
           Santiago.
14,00: Camiñada sosegada pola cidade vella, achegándonos ao convento e colexio
           de santo Domingos, onde na capela do Rosario se venera a imaxe desta
           advocación mariana, declarada patroa da Coruña desde o asedio á que se
           viron sometidos os coruñeses pola poderosa armada inglesa dirixida por
           Francis Drake no ano 1589
14,45: Xantar, (25€) será no restaurante da Sociedade Deportiva Hípica
           magníficos panoramas sobre a enseada pola que entran os barcos no porto
           da Coruña.“Cos ollos tamén se come”, din os cociñeiros. E tamén: “A comida entra
            polos   ollos”.

Despois do xantar faremos outra curta camiñada para espabilar as pernas e visitar: Museu histórico-militar, capela Venerable Orde Terceira franciscana Axuntamento, Museo Pardo Bazán,  casa Maria Pita…e o que se tercie.  ……todo no entorno  
Ata vernos e cantar iso de “Vivir na Coruña…”

Coma sempre, para confirmar a asistencia, avisos ou consultas, contamos coa Secretaría ad casum, integrada por:
 Agustín Dios Vigo –         Tfs. 679239351
 Enrique Vázquez Posse – Tfs. 636050952
 Ramón Senín Bello –       Tfs. 986844674


ACCESOS en coche: PARA ACCEDER EN COCHE ÁS INMEDIACIÓNS DA IGREXA DE SANTIAGO, CÓMPRE QUE NA PRAZA DE OURENSE COLLADES POLA DEREITA (antiga Avenida do Alférez Provisional, hoxe “Avenida do Porto”) e, entrando no novo túnel, que sae o entorno do Castelo de San Antón; circulando polo vial da dereita con acceso interior o aparcadoiro Marina-Parrote; circulando po la esquerda, con acceso interior o aparcadoiro Maaria Pîta e saida  a praza de España-cuartel de Infanteria y detrás do cuartel en fronte a Hipicaa outro aparcadoiro. 

Aparcadoiros públicos: De casualidade, entorno Castelo de S. Antón, da Torre de Control no dique de abrigo, tras a Cruz Roja y as murallas da cidade, en fronte a Hipica e o Rectorado, paseo marítimo (marxen esuerda)  entre Hìpica y traseira do cementerio de San Amaro. Todo cerca de igresa de Santiago    


lunes, 15 de febrero de 2016

CRÓNICA VISUAL (Do xantar de inverno)

Queridos amigos: Aí queda en imaxes que cederon os compañeiros Enrique Vázquez Pose e mais Antonio Puertas. Ilustran a xa tradicional,de curta tradición,comida do entroido que vimos celebrando desde hai un lustro mais ou menos.

Xuntámonos os que puideron, fundamentalmente da Coruña,cunha digna representación de Santiago:Luciano pena,Tacón Míguez e Fernando Ledo e de Pontevedra: Ramón Senín e Bermúdez Outes.

Foi unha comida de irmandade onde non faltaron a sopa de cocido e unha laconada con produtos ourensáns sabedores e abundantes.

Os que participastes ao mirar os retratos,sobre todo os feitos polo camarón,dos que non os leva a corrente,de Puertas axudaranvos a rememorar tan sinalada efeméride. Pois aí quedan para xeral admiración ou san envexa.
 Na terraza,nun día soleaado,mentres ían chegando os mais atrasados.
Dando conta do xantar en animada conversación
Na L da mesa.Non precisan presentación.
Tamén recoñecibles os que se lles ve a cara.
O compañeiro Alvite parece que xa restablecido e sen gardar réxime de comidas.
Fernando Ledo manifestando que el non quere marchar sen antes pagar.
En animada conversación Pereira e mais Senín.
A proba do 9 de que pagamos o que comemos.Agustín Dios como bo bancario co diñeiro ordeado.
Xa na despedida comentando que estivera moi ben.

Van a seguir ou tra serie de fotos sen comentarios:
Aí queda iso para xeral admiración.Verémonos pronto.Saúdos para todos.Co afecto de sempre.Rafael.

miércoles, 27 de enero de 2016

XANTAR DE ENTROIDO


Seguindo instrucións de Dios Vigo, ao mesmo tempo as recibiu de Ramón Senín, vou deixar aquí a noticia da comida de irmandade que viñamos celebrando estes últimos anos na semana anterior ao Domingo do entroido.

Será o venres,día 5 de febreiro, no lugar de sempre. Para chegar,de non ter vido en anos anteriores, podedes informarvos aquí:


Chegaremos sobre a 1 da tarde,se o tempo o permite daremos un paseo previo ao xantar, e arredor das dúas e media daremos conta do tradicional cocido cos seus correspondentes sobremesas. De téreno dispoñible saborearemos o xa testado viño,de xeral éxito e acollida, chamado “Crego e monaguillo”.

Estades convidados todos os que accedades a este Blog .Debedes de comunicárnolo a Agustín Dios ou a través deste medio,a poder ser antes do Mércores anterior, día 3 de Febreiro,para facer o encargo no Mesón.

Esperámosvos con moito agrado a todos os que poidades e queirades vir. Recibide un afectuoso saúdo deste escribidor. Rafael.

domingo, 20 de diciembre de 2015

¡ BO NADAL !...aínda que tan só sexa para os espiritos.

Antonio Puertas

lunes, 30 de noviembre de 2015

Bendito mes, que comenza con tódolos Santos, e remata con San Andrés.

Parabéns para ós ANDRES ..(.aínda que, moitos, neste mundo non se enteren )

Antonio Puertas

lunes, 9 de noviembre de 2015

OPINION PUBLICADA

Vou acender unha lámpada de baixo consumo, ou prender unha candea, para entrar neste cuarto do blog e non tropezar e magoarme con algún obxecto non identifivado.O pobre de Antonio Puertas non sei como fixo para colar as súas poesías.Faríao a plena luz do día para non tremer de medo.Non me fagades caso ao final o único certo e aquel dito ou máxima que dicía: Vánitas vanitatum et omnis vánitas.Pois de leria xa "sufficit yam".Aí queda unha coudsa que escribín hai und días e pedíronme que a deixase aí e dito e feito.Aí queda:

 CONDUCTA HEROICA

Informounos este xornal recentemente que os fillos da finada Rosalía Mera e de Amancio Ortega , Sandra e Marcos, ingresaron na Facenda Pública Galega mais de 100 millóns de euros polo imposto de sucesións e doazóns. Rosalía Mera,cando se faga a súa haxiografía,será tida como unha Rosalía de Castro no literario,unha María Pita na defensa dunha cidade ou unha Xoana de Vega na protección da beneficencia na Coruña. Rosalía Mera foino na defensa e promoción de persoas de capacidades diversas sen preguntar de quen viñan sendo. A fundación Paideia é todo un exemplo na cidade da Coruña.

O titular da noticia era:”La Xunta hizo su agosto con la herencia de Rosalía Mera” Representa mais do 40% do total recadado o ano pasado por ese tributo. Dunha nai así era de esperar unha conduta exemplar dos seus fillos

A noticia refería,aí está a heroicidade,que distintos asesores fiscais recomendáranlles mudar de domicilio para a comunidade de Madrid para non teren que pagar ese imposto. Nos tempos que corren ,onde personaxes nun tempo respectables e con responsabilidades públicas saquean o diñeiro de todos,lévano a paraísos fiscais para non contribuír no seu pais,ninguén negará que estes dous cidadáns merecen ser candidatos a medalla de honra de Galicia ou as de Castelao ou a algunha que se cree a propósito para conmemorar condutas heroicas. Axudaría ademais,xa que os exemplos arrastran e as palabras lévaas o vento,a ser un referente ético onde a lei que impera é a de que o diñeiro,canto mais mellor, é a medida de todo .

Cos mellores desexos.Rafael

viernes, 6 de noviembre de 2015

LLEVARÁS

Llevarás contigo la infancia de mi vida
cuando se apaguen las luces de mis recuerdos.
Llevarás mis ilusiones sin más salida,
que el sino de vida que dictaron los cielos.
Llevarás mi silencio hasta tu cementerio,
sin lágrimas en los ojos de un cuerpo inerte.
Llevarás el enigma hasta ver el misterio,
mas, no podrás con mi alma, aunque en polvo despierte.

Antonio Puertas