Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

sábado, 31 de octubre de 2009

MISCELÁNEA 1

Compañeiros todos: E fin de mes. Un menos e un mais. E Sábado pola tarde, O tempo segue atormentado .Polas noites non vai frío e polo día vai calor. Un saúdo para todos. Que a vida vos trate ben. Cumpro hoxe esta obriga porque mañá estaremos ocupados cos compromisos familiares propios destas datas.

O conto de Puertas é maxistral. Ánimo por todo e para todo.

Debo dicirlle ao amigo Fernando que quen me dera pertencer a súa parroquia, non para participar no canto, para o que non teño aptitude, senón para gozar desas celebracións. A medida que ía lendo e maxinaba aos do coro, remexidos entre os fregueses, interpretando polifonías contaxiábame da mesma emoción que ti nos describías. O fermento disolto na masa é o que fai medrar o pan e “mutatis mutandis”tamén fai crecer a participación da xente. Parabéns por esa experiencia pastoral. Ademais na terceira idade, na que andamos, teño amigos e coñecidos participando en corais. Algúns tamén os coñeces ti: Alfonso Fernández Barros está no coro parroquial de José Godoy ,en San Antonio e Manolo Pazos Riveiro, que ía uns cursos diante de nós, está no chamado coro sanitario do Hospital “Abente y Lago”no que a maioría son persoal de enfermería e médicos. Eu, que nin coa inestimable axuda de D. Moqueró fun capaz de pasar de 5º de Música, seríache de pouca utilidade a non ser que me encargases das cuestións administrativas e da intendencia.

Cando estabamos en 1º de Teoloxía, pasabamos a Semana Santa en Santiago, repartíannos aos que non eramos da “Escola Cantorum”polas parroquias e Centros de Culto da cidade. A Luciano Pena e a min correspondeunos ir a parroquia de Conxo. Os oficios eran en latín e o párroco quería que cantásemos a Misa de Kirie,me parece que era. Durante varios días, Castro Bahamonde que tiña a virtude da caridade cos compañeiros en grado sumo, como dicía Eduardo de Constantino Trillo,ensaiounos varias horas cada día. De tanto repetir considerou que o desafine xa era aceptable. O Xoves Santo, desde a tribuna ou coro, interpretamos os dous, con acompañamento dun señor no harmonio ,a referida misa con altofalantes. Pareceunos que eramos o dúo dinámico nunha Igrexa ateigada de xente. Ao rematar a cerimonia ,enchidos de satisfacción,pareceunos que o fixeramos moi ben, dixémoslle ao párroco que para o Sábado de Gloria podiamos interpretar outra distinta: A “Fons bonitatis”coido que era. A nosa sorpresa, recordas Luciano, foi que os tres concelebrantes dixéronnos todos ao unísono que lle désemos un repaso mais a ver se nos saía mellor. O noso estaba visto que non era a música.

Alégrame moito Fernando que a saúde te acompañe. Un amigo meu conta sempre o que lle pasou, sendo estudante en Santiago,cando foi a un baile nunha parroquia dos arredores. Sacou unha rapaza a bailar e díxolle que tiña uns ollos moi bonitos. A moza alporizada contestoulle que iso non tiña importancia ningunha. O mais importante era ter saúde.

O galego que escribides,tanto ti como Puertas, é tan bonito como os ollos da moza. Mirade eu tiven a oportunidade, por vivir nunha cidade con Escola de Idiomas, de diplomarme en galego pero a meirande parte de xente que escribiu en galego,os da xeración NOS, e aínda hoxe algúns escreben con moita liberdade. Anxel Fole, tamén seminarista en Lugo, escribiu un galego tal como escoitaba aos paisanos que trataba dos lugares polos que andou para gañarse a vida. Escribía fídago, faguían,,aldeia, iauga que era o que escoitaba polo Caurel ;non por iso se deixa de recoñecer a súa valía literaria. Así que complexos fora .Que Puertas siga coa gheada e o seseo propio dos camariñáns e Fernando co galego no que se entende cos da súa freguesía.

Na escola de idiomas en 4º curso,no 1981, tiñamos que pasar ao galego normativo varios libros. Naquel momento había tres normativas distintas. O criterio do profesor foi que cadaquén elixise, pero había que ser coherente coa escollida. Lémbrome que A esmorga de Blanco Amor tiven que, practicamente, reescribila.

-Por certo:O galego da de comer e para comer. Todas as compañeiras da 1º promoción de galego, case todas eran amas de casa,ao pouco tempo eran as que lle poñían voz a X.R.e demais personaxes no dobraxe daquelas series americanas .Algunhas seguen. A maioría están xubiladas. Con bo acerto formaran un grupo de adultos na E.O.I. e tiñamos a clase de 12 a 1 todos os días -.
Hoxe, se non é como exercicio de clase, a ninguén se lle ocorre pasar a obra de ningún autor a galego normativo. A non ser que pidas unha subvención . Se a conceden vai condicionada a que escribas conforme a normativa oficial.

O Luso – brasileiro, que nolo diga Eduardo, até hai poucos anos non tiña, como nós, unha academia que limpa, fixa e da esplendor. Segundo me ten contado Xosé Luis Axeitos,arquiveiro da Academia Galega, carecía dunha normativa unificadora e non sei se hoxe en día a ten.

A Eduardo estoulle moi agradecido por seguir dándome material para facer pequenos comentarios sobre o noso idioma. Ademais ilústranos e fainos tomar conciencia da noso sinal mais importante de identidade que é o idioma,cousa moio necesaria ,nos tempos que corren.


Pensaba escribir sobre o Samaín ou Halloween que lle chaman os americanos: No Cabo da Cruz, de rapaces faciamos cos melóns pequenos as “caliberas” que poñiamos nos cruces dos camiños para meter medo cunha vela acesa dentro. Durante a semana, se teño azos e xeito contareivos algunhas cousas. Este curso, hai 34 anos que estou no ensino, é a primeira vez que non teño que ir polas tardes así que pola metade da semana farei unha contribución fora de programa . Estas colaboracións a”d libitum” que nos comunican e irmandan ,animo a todos a que, se dispoñen de tempo, se sumen contándonos algo. Como lle digo eu aos rapaces é como poñerse a estudar que ata podes collerlle cariño e facelo con gusto. Por hoxe mais nada. Feliz día de todos os santos. Rafael

viernes, 30 de octubre de 2009

ÓS MEUS CONTOS

Non sei, se esta páxina é un monólogo de catro ou cinco ou,por contra,é que temos máis lectores que escribentes.De todolos xeitos,coma supoño somos moitos máis,asomade á patiña por embaixo dá porta.
Eu, entretanto,prosego cás miñas faltrucadas.

CATRO HORAS PÁ PENSALO




Estabase á construilo peirao dó Curbeiro i, á rampla dá dereita que mira cara ó Campo, apenas levaba posto unha fiada estreita de pedras laterais, que servían de base pó seu recheo posterior.



Pola tardiña,un grupo de catro ou cinco rapaces, estabamos pescando con liñas de cordel, rematadas cunha carta de tanza,mercada ná casa de Moncho de Bautista i, ós nosos cestos de vimba ,estaban cheos de panchos, xurelos, fanecas,maragotas… .



Á concentración era tal, que unicamente tiñámos ós ollos i ós sentidos postos nó mar i nos peixes que estaban á picar, nunha posición que máis parecía estar rezando devotamente i en silencio



Á correntada sorteaba fácilmente á única barreira de proteción que había nó porto i, aquél espigón feito cás pedras dó antigo Castelo, era un xoguete que a forza dó mar burlaba fácilmente ó seu antoxo i, que pouco apouco, ia derruíndo,como ó estaba á facer cós reinos que ós rapaces construiamos ná praia .



Aquelas aguas mesturadas arrastraban consigo moreas de residuos naturais desprendidos dó fondo que servían de alimento á toda clas de peixes.

Un dós crios pá desenganchar unha enorme maragota, levóuna colgada ná liña pá enriba dó Curbeiro i,de seguido, baixou correndo pá seguir pescando.Ó pasar á altura miña, rozóume lixeiramente i, alá, funme de fuciños direito pá auga.



Agarrotado polo peso dá roupa empapada, i polos zapatóns recien estreados que á concencia tíñame feito ó meu veciño Modesto, meus esforzos pá manterme á flote eran inútiles i, pouco á pouco, vinme sumerxido i sen alento nó medio daquélas augas turbulentas..

Ós amigos que alí estaban, empezaron á correr asuntados pás suas casas.

Ó Curbeiro,coma todo ó pobo, estaba ás escuras i ós farois “brilaban” pola sua ausencia.

Ó sol facía xá bo cacho que habíase deitado nó mar i, ós nubarróns dó Outono ennegrecian ainda máis,si cabe, aquéla tarde camariñana.



Quixo á casualidáde que á esas horas chegaban á terra Pepe Pardiñas i ó Madrileño, que regresaban de pescar.Vendo chorar á unha rapaza,preguntóulle Pepe:¿Qué che pasa Dorita, por qué choras?...”É que caío Toñito ó mar i afogóu..”.Non fixo falta máis nada....Sacándose ás grandes botas i ó impermeable que levaba posto, ó meu salvador-que en gloria estea- ,sen pensálo,lanzóuse coma un corborán, buscándome polo fondo ás apalpadas i, dando conmigo, arrastróume pá terra firme,mentras estaba a loitar enconadamente contra aquéla marusía que envolvíanos inexorablemente, levándonos mar adentro.



Eu non respondía á ninguha dás técnicas de rehabilitación, nin había en mín sinal algunha de vida Ó meu corpo estaba frío i branco, i ós ollos rebirados miraban pá ningures coma fan ós afogados . Naquéles intres eu era un déles.



Leváronme pá miña casa i metéronme ná cama, chorándo todos sen consolo i así, permanecín CATRO HORAS noutro mundo.

Ese interín, pá mín non fuy nada, xa que á miña actividade cerebral latente nó máis recóndito dó meu cerebro, formou unha nube espesa de infinitos cores, unca xamás vistos antes,que facían dó

arco da vella unha pobre caricatura en comparanza con aquéla divina visión, espertando en mín unha placidés tal,que ó meu subconscente sometéume á unha disiuntiva de quedarme así pá sempre ou voltar novamente ó mundo dós vivos.



Certamente, nunca xamás tíña experimentado nada igual i, era tal á felicidáde que me estaba á invadir,que non importaba nada en absoluto, permanecer pá sempre nó máis alá.

Ó torbelino formado por aquélas nubes brancas,desprendían unha especie de eco impercepctible, semellando á unha lonxana treboada que á miña mente dormente, concretizóu nunha frase: “TES CATRO HORAS PÁ PENSALO :OU QUEDAS PÁ SEMPRE… OU VOLVES COS TEUS ”.

I, ó que para mín, fuy unha decesión inmediata i unha resposta nún plis-plás, esas CATRO HORAS, foron unha angustiosa i interminable espera pá todos aquéles que estaban á rodearme.



A eternidáde non tíña tempo nin medida i,por iso,coma sempre está aí, decidín voltar i gozar dás miñas cousas i dá miña xente, que tamén eran experencias novas prá min.

¡Que á Eternidáde agarde,que xá virá ó seu momento!. Respondín.



Antonio Puertas

miércoles, 28 de octubre de 2009

Bueno,pos cós ánimos que me está á dar ó amigo Eduardo Seco,deixovos este contiño´có único fin de matalotempo.

Á DERRADEIRA GERRA.




De vespera, todos estaban concienzados dó momento crucial que estabase por aveciñar i,en consecuenza, en grupos de dous (mínimo), explorábamos leiras i pinales máis próximos á fin datopar á pola máis axeitada.

Outros, armados dantemán, pasaban horas i horas afilando finamente espadas i coitelos laborados por mestres adistrados en técnicas de combate, que seus antepasados lles tíñan trasmitido dantemán.



Estas contendas non eran novas. Nin siquera á Guerra dós Cén Anos, tíña comparanza nin en duración ni en fereza.

Ó entrenamento,era machacón i ós reflexos deberían estar á punto á fin de poder esquivar, nó seu momento preciso, ás habilidosas estoucadas opoñentes, cuia reconocida fama ,traspasaba ós marcos dás leiras veciñas.



A fronteira parecía tranquila i ó Río dó Prado baixaba, coma sempre normal, lixeiramente ondulado aquel día, pola forza dún vendavaliño que facia abanicar ambalasduas bandeiras ribais, imprimindo ricitos de cores sobre ás augas.



Pola nosa banda, contabámos có máis experto olleador i vixiante que xamás parío ó nóso lugar.Ó mesmo tempo, experto en interpretacións de AUJAS MOVIDAS,á quen bastáballe un simple golpe de vista , pá saberes ó que estabase á cociñar.

Aquéla imaxe plasmada nún rio aparentemente tranquilo,non deixaba lugar á dubida: Á DERRADEIRA GRAN GUERRA ENTRE Ó CAMPO I Ó RUEIRONOVO, terá lugar á partires dás déz en punto dó quinto día dás Calendas de Maio… –Ós hados i ós espantállos reflexádos nó fango pousado, berráron alto i claro.DIXI“.



Efectivamente así fuy.Cá mesma precisión dó reloxo suizo prometido por REIRA á cambio de figos, fóronse congregando ás millores espadas, núnha espesie de” ruedo estirado” i, có toque de “ zafarrancho total “, escomenzou á definitiva i derradeira grán batalla de Camariñas.



Eínda que,como todos sabedes,ás tropas dó CAMPO eran superiores en número ás dó RUEIRONOVO, por contra ,contabamos cun canciño-mascota, que apenas levantaba dó chán vinte centímetros,mal medidos.Ó rabo sempre ergueito (endexamáis víoselle antraspernas) que combatía en primeira fila, trincando ata onde chegaba que,rabo arriba ou rabo abaixo, case sempre era polo medio i medio dó corpo inimigo.

Entón,comprendín aquelo de que non fay falta ser grande pá chegar onde hai que chegar.

Se ós cáns son decendentes directos de lobos,por linea paterna, por moito que á sua especie dexerara, como era este caso, sempre conservan á valentía dós seus primates.



Ó verdadeiro heroe dá guerra dás espadas, en definitiva, fuy ó noso canciño.

¡ Qué Dios ó teña ná sua gloria.!



Antonio Puertas

ALGÚNS PREXUÍZOS SOBRE O USO DO GALEGO

     Está ben ser humilde, pero sen pasarse. Algúns piden perdón por usar castelán ou galego de "andar pola casa". Todos os rexistros dun idioma son válidos e enriquecedores.

     A lectura da entrada de Fernando (25/X) foime arrecadando formigas que me empezaron  a rubir desde as plantas dos pés, avanzaron polo lombo e concentráronse nas cuncas dos ollos para facerme cóxegas.  Pódese pedir máis a unha narración? Fernando e Rafael alteraron o calendario semanal e transformaron un luns neboento en sábado de gloria. As notas psicoantropolóxicas e etnográficas de Antonio potenciaron as vibracións positivas.

     Sabia estratexia fertilizar con corcheas as raíces para que  a seiva nutra, vivifique,  tronco e follas da árbore parroquial de Arnois. Coñecín  un cura que se empeñaba en que participásemos todos nos cantos. Entoaba mal e medía peor: era imposible seguilo.
     Celebro a evolución positiva da enfermidade de Fernando. Lin un libro que recolle a experiencia e reflexión dunha muller enferma. É a crónica dunha estremeña que se abrazou a Galicia e ao galego, "de sinceridade asombrosa, escrita desde a coraxe de quen sabe que unha doenza non muda a personalidade de ninguén, senón que resalta os trazos característicos de cadaquén". Título:
Diario da luz e a sombra. Mª. Victoria Moreno. Edicións Xerais. 2004.

     Cando fun apoiar a candidatura de Tino Trillo para a rúa da Coruña, lin comentarios sobre falcatruadas que tivo que sufrir ao final, posiblemente máis dolorosas cá propia enfermidade. É indiscreción pedir que alguén aclare isto, se o sabe?

      Non esquecín o título; dicía que os prexuízos sobre o uso do galego tiñan orixe histórica, froito da diglosia que vivía o galego. Actualmente, a situación diglósica (lingua A/lingua B) está cambiando a un proceso de substitución do galego polo castelán.
     Se se eliminasen estes prexuízos, considerariamos o galego como unha lingua normalizada, válida para calquera uso. Recollo e actualizo ideas dunha campaña de normalización lingüística deseñada hai anos por Agustín Fernández Paz para Vigo.

Prexuízos e comentarios
    
1. Coa clase de galego xa abonda para que os/as alumnos/as o aprendan.
     É certo que o estudo dunha lingua axuda a adquirir competencia lingüística. Pero tamén é certo que unha boa competencia só se adquire cando se utiliza en moi diferentes contextos. É dicir, cando se escoita, se fala, se le e se escribe nela, non só na clase de galego, senón para expresarse e comunicarse cos demais.
Isto significa que se debe transcender a clase de galego e utilizar este como lingua vehicular noutras materias e noutras situacións de comunicación.

2. Ao teren clase en dúas linguas, os/as alumnos/as non falan ben ningunha delas.
     Cando se falan dúas linguas aparecen interferencias lingüísticas. Aquí son frecuentes as contaminacións do galego no castelán e do castelán no galego. Pero máis ca lamentar, procede corrixilas, porque usar dúas linguas supón moitas vantaxes.

3. Só se lles debe ensinar o castelán, que lles vai ser útil para a vida e para cando saian fóra.
     Se pensamos así, partimos da crenza equivocada de que só é posible a competencia nunha lingua.
É posible a competencia en dúas ou máis linguas. Aprender galego non se opón a aprender castelán ou outras linguas. Pero o galego é a máis clara manifestación da nosa identidade como pobo e un aspecto esencial da nosa presenza no mundo.

4. Non se pode perder o tempo co galego, hai que ensinar outras materias máis importantes.
     Sabemos que a lingua está presente en todas as operacions mentais, e que hai unha forte correlación entre competencia en lingua e rendemento nas outras áreas. Cando se imparte Matemáticas en galego, estase aprendendo Matemáticas e mellorando a competencia lingüística. Non hai oposición entre unha e outra.

5. Non se pode dar clase de galego porque os/as alumnos/as son castelán-falantes.
     O galego está moi presente entre o alumnado, que ten un coñecemento básico, cando menos en comprensión.
Tamén é certo que moitos alumnos/as preceden de familias co castelán como lingua vehicular. Isto é un problema que se pode resolver con tratamento pedagóxico axeitado, tratamento que deberá pasar polo uso do galego como lingua vehicular, para que teñan competencia nas dúas linguas oficiais.
As vantaxes de medrar en dúas, ou máis, linguas son evidentes.
Por que frear o galego, que non nega nin impide o castelán? Uns queremos sumar, outros empéñanse en restar.
Estes prexuízos están enfocados  ao ensino, pero son extrapolables á sociedade. Por experiencia sei que os/as alumnos/as non teñen ningunha prevención contra o galego, e ata se motivan ao comprobar os seus progresos. O problema está nos prexuízos dalgunhas nais e pais, poucos, que llos queren deixar en herdanza aos seus retoños.  Son moi poucos, pero os medios de comunicación, e outros, magnifícanos  e convértenos en moitedume (aparente), como Galicia Bilingüe, que significa Galicia monolingüe en castelán.  

6. O galego é unha lingua sen futuro, só  válida para falar na casa e cos animais     O outro día falaba da importancia de cada lingua, independente do número de falantes. Non dixen que o galego pode conectar perfectamente coa extensa área lusofónica, con millóns de falantes, na mesma  península Ibérica, en África e en América do Sur. O luns en Foro aberto (TVG) entendíanse perfectamente portugueses e galegos nas linguas respectivas. Isto ten consecuencias positivas tamén para a economía.
Os Xogos Olímpicos de Río darán argumento para lembrar que o portugués, coas súas variantes continentais, naceu do galego que se falaba na Gallaecia. Por que se separaron? Porque o galego quedou lastrado pola política dos Reis Católicos e seguintes (Séculos escuros), e a corte de Lisboa permitiu a evolución natural do idioma ata impoñelo nas terras conquistadas. A nosa formación académica ignorou sistematicamente estas posibilidades dun galego maltratado. Podemos facer algo por cambiar?

                                 Eduardo Seco.

lunes, 26 de octubre de 2009

A mín pásame igual que á Fernando Ledo.Ó meu galego é de"trotamundos".Non teño á soltura nin ó léxicoque tendes Rafael,Seco,Andrés ou Senín,por poñer tan só un pequeno exémplo,por iso,pido disculpas de antemán.Tamén quero dar ánimos a Fernando Ledo i felicitalo por eses logros tan bonitos coma é ó contar cun coro que tanto gusta ná sua bisbarra.Tamén quero presentar á miña admiración pola poesía que compuxo López Amboage.Noraboa i que saian dó "cesto" outros muitos poetas agochados que,de seguro,hainos.
Hoxe,tocalle contarvos unha pequena historia dá miña vida errante,coma á dós xitanos que,despois de muitas acampadas,eínda estón agardando á definitiva.

BELDOÑA

¿ Qué vos vou a dicir eu de Beldoña ¿.Se Beldoña, non é tan só ó meu nick, senon que é unha caixa de sorpresas gardadas nún fermoso val circundado i custodiado por unha frondosa vexetación que fai daquéla terra ó paraíso dás Mariñas..

A etimoloxía dó seu nome, polo menos para mín, debe ter á sua orixe nó latín: BEL (bella) DONNA (dama) i, se non fora así,debería de selo, pois é á máis guapa aldea dá comarca .
Á miña doa, TITA, nacéu alí, i contaxiouse pola fermosura daquéla terra fincada nó municipio de Abegondo. Sorte que tiven ,pois dese xeito,poiden mellorala miña desendencia,dándome á cambio catro fermosos fillos, cuspidíños á sua nai.Ó único “defecto” que ten é que é un pouco berrona,coma todalas mulleres ( con perdón) pois,ende que ás botaron dó Paraíso i tiberon que patechar ás ruas mirando escaparates, sen mercar, non dan abasto á mallarnos á zapatasos cá lingua…(…vánme matar…) .Por contra, cala de contado imprimíndo, para iso, máis salero ná aspiradora, acabando axiña .Cando desenchufa ó aparello, xa non recorda ás causas désas “cantaréas” ó sol.

…Continuo...Esa aldeíña situada á uito kms de Betanzos en dirección Mesón dó Vento-Ordes-Santiago,…está ubicada á catro toques de balón dós campos dó Deportivo i ten moi pouquiñas casas, pero todas élas chusquiñas i espalladas nún lugar rodeado de piñeiros, carballos,bidueiros i ,moitos, moitos árbores frutáis,…pereiras,maceiras,figueiras i, sobre todo cerdeiras…Terras de labranza onde ó millo, ó trigo, ás patacas, ós tomates i outro longo etcétera, fai déste recúncho unha despensa agrícola rebosante dós maís exquisitos manxares daquél chán i ,de paso, dó meu conxeador.

Outro novo inciso. Vouvos á contar unha anécdota que lle pasóu á miña nai, recien chegada á Abegondo, á onde ó meu pai fora destinado como secretario xudisial: resulta que certo día mandóu á un rapáz pá que lle levara un recado i, de recompensa, doulle unha fermosa mazán. Ó mesaxeiro votóulle unha olleada, colléuna ,i zapateouna con rábia contra unha parede. Neses intres, á miña proxenitora non comprendeu ben aquel desprezo pero, co tempo, poido saber que regalarlle unha mazán á un neno en Abegondo, era coma pagarlle ó recado cúnha sardiña á un camariñán. Ás cousas valen dependendo á abundacia ou non dó producto i dó lugar onde estás á vivir.

Sí,amigos,estas terras son outro mundo ná sua forma de ser i de pensar.

Está cruzada esta segunda patria polo río Barcés, que desemboca nó pantano de Cecebre i,dó que bebemos todolos coruñeses.Nél pesquei á miña primeira troita,poñendome de espantállo cara ó río,agardando á que picasen.Eu,que estaba afeito á cargar ó cesto nás augas dá nosa ria,non comprendía cómo era posible pasar ó día i, tan só, levar ó lombo un cesto de vimbia cheo de aire i cunha descoidada “arco iris” de merda.Pois,tamén nésto, era diferente,porque nó rio ou nó mar,tés que axeitarte á outras artes ou maneiras que,tamén, tiven que aprender se quería matar ó antoxo.
Co tempo,funo superando pouco á pouco, á base dengordar á miña testa cá fantasía que nunca me faltóu ,situándome nó medio Daréa dá Vila cun cachiño de broa i pingando por mín á graxa dunha sardiña alá polo mes dó San Xoan, mentras meus pes escarabellaban de placer ná area… Ata que, ós estoupídos dós foguetes de Créndes, botaban por terra dás Mariñas á miña va ilusión.

Por todo que vos conto, non podería ser doutro xeito ó nome dá miña lanchíña nin ó dó meu nick, se non quería ser vítima de berros máis atronadores con consecuencias incalculables .

Pa rematar,se algún día pasades por esa estrada, á altura dó Cruceiro de Beldoña, paráde i enchéde ó coche de froita que ás xentes agradeceránvolo ( sen que vos vexan)

Antonio Puertas

domingo, 25 de octubre de 2009

COUSAS DE ANDAR POLA CASA

Recoñezo que cada día este parladoiro da quintado57 me ten mais enganchado, pois xa non deixo pasar dous días seguidos sen asomarme a ver de qué vai o asunto. Claro que eu síntome en desvantaxe con respecto ó idioma, xa que non tiven oportunidade de estudialo como se merece. Así que cando leo a Rafael ou a Eduardo disfruto coa fluidez do seu léxico tanto coma coa maestría e erudición con que desenrolan os distintos temas.Perdoade pois a miña deficiencia. O meu galego é mais ben de andar pola casa. Así lles falo ós meus fregueses e estou seguro de que sempre me entenden, pois é o mesmo que eu escoito deles.

Rafael pregúntame pola miña saúde; interés que agradezo moito e con satisfacción debo dicir que actualmente é moi boa, ainda que seguen a facerme controis moi metódicos. Tamén me pregunta pola afección ó cine; a esto teño que dicir que non dispoño de moito tempo para cultivala. Esto de vivir solo, nunha casa grande, leva consigo o ter que adicar boa parte do tempo ás tarefas domésticas; cando me canso métome co ordenador a ler algo a prensa do día e tamén a seguir atentamente o que se vai publicando na páxina de "redes cristianas", que como sabedes é portavoz ou altofalante de un numeroso grupo de Comunidades Cristianas de Base. Aquí atopo noticias e comentarios que satisfacen as miñas inquietudes vitais e reforzan a miña esperanza.
Tamén quero contarvos que dende fai unhos 8 anos, teño funcionando na parroquia unha coral que formei con xente madura que, dunha maneira entusiasta e totalmente desinteresada, acode dous días á semana de oito a nove da noite a ensaiar. Os compoñentes suman trinta persoas de idades comprendidas entre os 50 e os 85 anos; algún ano súmase algunha que outra moza pero persevera pouco tempo. Esta iniciativa naceu co propósito de que esta xente se acostumase a cantar en público e así servisen de fermento nas celebracións litúrxicas para que o resto dos asistentes se animaran a participar nos cantos. E teño que confesarvos que, así como noutras causas fracasei, tocante á participación no canto litúrxico, as nosas misas dominicais son todo un exemplo na bisbarra. O coro actúa como tal únicamente en oito datas fixas cada ano e exclusivamente na nosa igrexa, e, por suposto, sin retribución algunha. Estas actuacións son minuciosamente preparadas con polifonía incluída. Nas outras solemnidades e tódolos domingos do ano teñen a consigna de distribuirse por todo o templo e cantar cada un dende o sitio onde se atopa os cantos que se vaian entonando. Ó cabo de unhos meses o resultado foi espectacular: a xente sentíuse arrastrada a sumarse ó canto e as nosas misas empezaron a ser unha verdadeira festa. Tanto é así que agora dura unha misa de domingo 45 minutos debido a que cantamos moito, e á xente non lle rende o tempo que pasa na igrexa. Á saída páranse no adro a comentar cómo saíron os cantos do día. Asegúrovos que as primeiras veces cando eu oía ós homes da tribuna facer o dúo como si se tratara de un coro de homes solos, poñíaseme un nudo na gorxa e eu non podía seguir cantando. Moitas veces acode xente de outras parroquias e marchan desfacéndose en eloxios cara esta parroquia. Total que, despois de oito anos, os do coro seguen entusiasmados, o resto da xente perdeu o medo a cantar e as nosas misas son todas solemnes. Xa para rematar cóntovos que ademáis de non cobrar un euro en todo o ano, os membros do coro decidiron pagar unha cuota mensual de dous euros cada un para así (sumados a algunha xenerosa aportación do seu director), facer unha cea de vez en cando na casa rectoral para así enfortecer os lazos de unión e compartir as ilusións que nos moven a perseverar na tarefa.
Comprendes amigo Rafael, que esta ocupación tan gratificante para min me traia tan ocupado (buscando cantos novos,facendo fotocopias, aprendéndoos eu primeiro e logo ensaiando), que non teño mais remedio que renunciar a outras afeccións que tamén me gustaría cultivar. Pero os resultados compénsanme amplamente o sacrificio.
Esta é a miña experiencia que hoxe quixen compartir convosco. O mérito hay que reconocerllo a estas persoas sinxelas que, cando son motivadas suficientemente, son capaces de sorprendernos entregando o mellor de sí mesmas.
Outro día contareivos outras "cousas de andar pola casa".
Fernando Ledo.

MISCELÁNEA

Amigos todos: Como o título indica esta comunicación vai ser un remexido de moitas cousas, desordenada, pero sen intención trapalleira.

MANIFESTACIÓN PRO LINGUA: En primeiro lugar aclarar que, cando dixen que entre tanta xente que asistiu , encontrei a moitos coñecidos, había tamén grandes amigos como Luciano Pena. Queda dito. Foi esa concentración, tan multitudinaria de xente, como o alento dun pobo que vive e medra sen perder os seus sinais de identidade. O que nos motiva e da folgos para pensar que imos por bo camiño aínda que sexa amodiño.

Daba xenio ver a Avelino Pousa, que significa un elemento de unión coas diferentes xeracións que defenderon o galego desde os anos 30 até hoxe,como dixen xa ,alumno da casa grande de Sanmartiño como nós, berrando na praza da quintana de vivos e mortos, chea a rebentar : se os galegos aínda somos galegos, é por obra e graza da nosa lingua, que temos que defender¡, palabras que lle oíra a Castelao no ano 31 e que teñen vixencia tantos anos despois. Galicia está viva ¡

RESPOSTANDO: Ao compañeiro Senín, ademais de saúdalo afectuosamente, pensei que lle acontecera algo por levar tanto tempo ausente, teño que dicirlle que conforme ao cen por cen en que nunca mais guerra civil e que foi a traxedia mais infernal que lle pode pasar a un pobo. Lembrar soamente o que deixou dito Winston Churchill "Los pueblos que no conocen su historia están condenados a repetirla" Por iso témolo dereito e incluso o deber de saber o que pasou.

Respecto ao que dis sobre a Asemblea de cregos e bispos do ano 1971 estás acertado no sentido en que estudaba a maneira de pedir perdón. Intentouno. Segundo as memorias de Tarancón:

“La Asamblea se planteó la postura de la Iglesia ante la Guerra Civil. La ponencia primera, que trataba sobre la Iglesia en la sociedad española, incluía esta conclusión: “Si decimos que no hemos pecado, hacemos a Dios mentiroso y su palabra ya no está en nosotros (1 Jn 1,10). Así pues, reconocemos humildemente y pedimos perdón porque nosotros no supimos a su tiempo ser verdaderos ministros de reconciliación en el seno de nuestro pueblo, dividido por una guerra entre hermanos".
“Pero en la Asamblea conjunta, con la reconciliación, se incluía un reconocimiento de culpa y una petición de perdón. Y eso fue demasiado para 70 de los presentes. Es decir, 70 votaron en contra. Como se requería una mayoría de dos tercios, la conclusión no obtuvo mayoría suficiente para ser aprobada. Se introdujo una modificación: “no siempre hemos sabido ser verdaderos ministros de reconciliación”. Sometida a una segunda votación, la conclusión tuvo 122 votos a favor, 113 en contra y 10 abstenciones.” “Era lógico que esa conclusión – de la que habían hablado en todos los tonos y rasgándose las vestiduras los periódicos gubernamentales – levantase una polvareda en el aula. Yo preveía esto, pero creía sincera y honradamente que era muy conveniente que esa voz sonase – aprobada por obispos y sacerdotes, aunque no obtuviese los votos indispensables para ser aprobada – en una reunión de esa clase para ir despertando la conciencia de muchos”.Comenta o cardeal Vicente Enrique y Tarancón en Confesiones:”Ed. PPC.Madrid 1996”
Posteriormente creo que houbo algún documento dos bispos pedindo perdón .

A min paréceme que a Igrexa nunca debeu de aceptar,cando a guerra estaba a punto de terminar, o 9 de Febreiro de 1939 en que se publicou a Lei de Responsabilidades Políticas na que se ordenaba ao Xuiz Instructor que debía “pedir la urgente remisión de informes del presunto responsable al Alcalde, Jefe Local de Falange Española Tradicionalista y de las JONS, Cura Párroco y Comandante de Puesto de la Guardia Civil del pueblo en que aquel tenga su vecindad o su último domicilio, acerca de los antecedentes políticos y sociales del mismo".Ao abeiro dese precepto legal arruinóuselle a vida a moita xente e os curas párrocos non tiñan porque estar niso nin os bispos permitilo. E certo que algúns tamén salvaron vidas pero niso nunca deberon estar. Agora despois de 70 anos empezarán a abrirse os arquivos do Vaticano e coñeceremos algunhas cousas que até o de agora eran secretas.

Eses son datos históricos desa época. E certo que diso débese falar ou escribir con rigor e sosego. Afirmativo. (Dese modo respondedes os militares cando acudides a un xuízo e se vos pregunta. Ou negativo.)
A Eduardo teño que dicirlle que gracias por compartir a opinión sobre D. Enrique. Foi un apóstolo incansable da palabra. Algún día teráselle que facer xustiza .Sobre o estudio da lingua que fixeches pareceume moi interesante. Imprimino e lémolo todos na casa. Comenteino cos que levan normalización lingüística e imos, nun blog que temos cos alumnos, facer un comentario sobre cada un dos comportamentos e opinións que tan ben sintetizas.

Ao amigo Doval que non lea todo o que din as plataformas que promoven o galego senón xa non ten tempo para participar.
A López Amboage: Precioso o poema. Deléitanos mais veces coa túa lírica. Ou coa prosa que seguramente se che dará ben. Tantos anos sen verte e sen embargo a voz é a mesma que tiñas antes. Contigo pasoume como con Agustín que, despois de varios anos sen velo, un día,hai anos, no Corte Inglés da Coruña escoitaba unha voz característica e coñecida e seguín dando voltas detrás das andeis ata encontrarme con el. A memoria auditiva tamén grava e rexistra para sempre.

A D. Fernando Ledo que nos conte como segue a súa delicada saúde. Segues sendo afeccionado ao cine? Hai,eu aínda non a vin, unha película “AGORA”que me dixeron que estaba moi ben. Vai do que nunca nos contaron. De como se impuxo o cristianismo, por Edito, e do que pasou coas relixións politeistas preexistentes. Se a ves e a queres comentar revivimos aquel foro de cine e teatro que lle gustaba facer a Ares Espada cando nos deixaba ver “Estudio Uno”. Lembraste?

A López González que nos manteña informados de si progresa o da Rúa adicada a Constantino Trillo e, por suposto, doutras cousas.

A Andrés hai que dicirlle que a súa ausencia e comprensible. A semana pasada fun ao funeral pola nai dun amigo e estrañoume ver a tanta xente na Igrexa. Había as familias de tres defuntos polos que aplicaban a misa.

Poño fin. Xa está ben por hoxe. So me resta contarvos o que me pasou o Xoves nunha clase de garda. Había unha alumna nova que chegara o Luns para 2º da ESO. Viña de Zaragoza por traslado laboral do pai. Sabía que temos lingua propia e ten disposición de aprendela .Eu tiña unha revista desas que edita a Mesa pola Normalización e díxenlle que tiñamos palabras moi bonitas. Dime algunas.
Foi casualidade que viñesen na revista as seguintes:XOANIÑA, AMORODOS, PREGUICEIRO, ARCO DA VELLA, BOLBORETA PARABENS, SORRISO,GAITEIRO, VENTO, CHORIMA, ACOUGA, GAIVOTA ALOUMIÑO. ANDURIÑA, GOLFIÑO,
Parecéronlle moi bonitas e copiounas. Remato. Para aqueles que vivides fora de Galicia, para os demais tamén,seguro que tamén vos parecen bonitas. Imaxinádevos que son unha ducia de rosas e con elas, ben todas xuntas ou en varios xarros, distribuídeas pola casa adiante e veredes que ben arrecenden. Deica a próxima. Rafael

miércoles, 21 de octubre de 2009

HOMENAXE XUSTA

     Non lera o artigo de Rafael na Voz, felicítoo agora pola iniciativa e por dar mostras de ser agradecido a quen achegou á Igrexa tantas ideas de apertura e racionalidade, e a nós, os seus lectores, tantas pistas para tentar harmonizaar razón e fe, cando se necesitaba.
     Os heterodoxos, os que marcan camiños novos, adoitan ser esquecidos polos seguidores antigos e maltratados polos adversarios ideolóxicos.
     A idea de quitar o sombreiro e non a cabeza, ao entrar na Igrexa, asocieina con Andrés Torres Queiruga, que nunha entrevista (Faro de Vigo. 27 de setembro)  di:
   "Coñezo o documento de base que estaba preparado para censurar a miña obra e teño que confesar que me deu teoloxicamente pena, porque é dunha hermenéutica tan tosca e dunha teoloxía tan caduca que dubido moito que pasase o aprobado nun tribunal de teoloxía verdadeiramente actual".

     Recorda tamén que Ratzinger, teólogo, pediu hai tempo unha hermenéutica cordial e comprensiva para o seu pensamento teolóxico. Cre, polo tanto, "que o Papa non faría agora unha interrpretación tan simplista e tan falsa e que nunca diría que as miñas obras están fóra do pluralismo".

      Engade: "A miña teoloxía, moi atenta á filosofía e á cultura, axúdame e incluso obrígame a pensar a fe de xeito actual".

Ocórreseme a anécdota dun párroco a quen invitei a estudar na universidade para aproveitar tanto tempo libre. Contestoume que coñecía unha moza moi crente e que perdera a fe na universidade.

O intento de censura a Queiruga indica que a Inquisición, formada por "un grupo, dentro do Espiscopado español, máis ortodoxo ca ninguén", actúa sempre na mesma dirección. O entrecomiñado é de A. Torres.
Pareceume raro que non lles preocupase o asunto aos curas cos que falei do tema.

Corren malos tempos para a liberdade de expresión na Igrexa española, e foron peores. Por iso don Enrique era ignorado en certos ambientes. Pero as súas ideas seguen vivas e fano inmortal dalgunha maneira.

Cambiando de decorado, a entrada de Rafael non me pareceu fóra de programa, porque todo o que vén á redeblog é peixe, como din en Cabo da Crus.

Benvida a entrada de Andrés López Amboage desde Madrid, entrada triunfal co poema Soy ciudadano del mundo, con notas de universalidade cun sarmiento que ten aquí as raíces. Paréceme excelente.

Cando abría o blog para escribir este breve apuntamento, atopei a paréstica de Ramón, despois de case tres meses de silencio Demostra moi bo ton, conciliador e lúdico, en temas nos que non é fácil. Moi oportuno.
Para contestar ao que pregunta, terei que tomar moitos ferrados de sal, como din na miña terra. Procurarei
non esvarar en tanto xabrón, que non sei se forma parte da broma.
                     Eduardo Seco.
     

Paresticando......(Senín)

Paresticando………….( Senín)








Amigos Quinta do 57-Foro Severino Calvo: Paz e ben, saudo franciscano, que me gusta moito.



Retomo este parladoiro despois dunha pausa, desde o 31 de xullo. Esperei intencionadamente por duas razons.



-Dar tempo e espazo para que se foran comentando cuestións pendentes de completar, e

- Non restar atención a novas incorporacions, como así vai ocorrendo, o cual é para felicitarse a todos.



Súmome a todos parabéns e agasallos que xa alguns fostes enumerando con detalle e nomes, polo cual eu xá vou omitir. Enhoraboa a todos póla saúde do foro.



Agora vou ir comentando algo e dirixindome a alguns em particular, pero non quere decir que sexa unha cuestión entre dous ou tres que se citan, senon que é un colóquio entre todo o foro dirixido a todos, como non poderia ser de outra maneira..



Amigo Rafael: moi agradecido pólas axudas bibliográficas e lexislativas,estás xusto no teu papel de recopilador e asesor mayor da quinta. Felicitarte tamén póla tua constancia perseverancia e productividade no tempo.Pero teño que decirte que todavia quedan moitas cousas pendentes:.

-Cerraches moi bem o tema Guerra Campos. Eu no estaba tan ben informado, pero permiteme que añada que a pesar de todo Guerra foi mais coherente fiel e leal consigo mesmo, co seu curriculum e con um sector considerable da igrexa pobo de Deus, que a misma xerarquía do seu tempo e incluso o mesmo Vaticano. O principio dos anos corenta ou finales dos trinta, a Xefatura do novo estado español recibiu un telegrama de Roma, que mais ou menos dicia:” Gracias a V.E.y al heróico/sacrificado pueblo español , esa nación puede seguir siendo cristiana/católica”(cito de memória). O final do franquismo a Xerarquía eclesiástica española e mesmo a asamblea conxunta Obispos-Sacerdotes(1971)(a que asistiu por certo entre outros o noso bem querido Calvo Tojo) estudiaba a forma de pedir perdón o pobo español polo seu papel durante a contenda e despois dela. Esto foi o que pasou e se dixo,repito mais ou menos: Eu tiven um compañeiro en Ferrol que en casos parecidos decia: “átame esa mosca por el rabo”, o mellor para democracia e pólas circunstancias políticas foi mellor así, pero eso é fidelidade? É coherencia? É lealtade? Eso chámase lisa e llanamente achegarse o sol que mais quenta según de donde veña o vento.¿a ti que che parece?.



En canto a memoria histórica só che vou decir algunha paréstica que espero que ti comentes ou mesmo extrapoles como queiras, e para non liarme moito:

-“ A moro muerto gran lanzada”

- “La causa de la causa es causa del mal causado” e outra

- “Que fácil es ganar una guerra cuando el vencedor está bajo una losa de dos toneladas de peso!.

Isto dixose nos medios recentemente e Benjamín Franklin, no seu dia, añadiu: “o caminamos todos juntos hacia la paz, o no la encontraremos nunca”.

As questions disputatae, tamén pendentes espero que alguén volva sobre elas ahora no novo curso.Andrés xá dixo algo.



Amigo Eduardo: Eu xá che asiñei unha cadeira na RAG hai tempo. Agora dariache outra si de min dependera. Non cabe dúbida que dentro de pouco teremos um libriño de galego pra quinta, recopilando os teus comunicados.Enhoraboa. Pero eu esperaba a caña prometida (e non de cervexa) desde outra dirección.Eu de mayor quero ser coma ti: mestre, amigo,sincero,leal, boa persoa,pero agora dime:.



- Pra que usan os vascos e catalans a lingua, fundamentalmente, aparte de para comunicarse entre eles e nin maioritariamente? Lamentablemente creo que para diferenciarse, aislarse, autoafirmarse na sua insolidaridade e non entenderse co resto dos españois principalmente, e sobre todo como ferramenta excluyente

- Non penso que o caso do galego se pareza en nada o citado, pero as veces, a actitude, modos e maneiras dun sector no pequeno e variado de orixe e ideas(desde logo non labregos nin mariñeiros, estes si que o levan no ADN) o parece.

- E si non ¿a que ven o caso que se ande racaneando nas horas asignadas o castelan e nos libros de texto (que ti vem coñeces)?

- ¿crees que é de recibo que un alumno chegue os 16/18 anos,descoñecendo e non practicando o castelan, como xá pasa nas autonomias citadas e seguramente pasará aqui mais pronto que tarde?

- ¿que che parece que en Bruselas, alguns diputados nacionalistas teñan a menos expresarse na língua de Cervantes? E esixan tradución simultánea??.



Xá sei que ti non pensas así, pero hai moita xente que se fai estas preguntas, e algunha mais que xá no voy poñer para non alongarme demasiado, pero que seguramente ti coñeces mellor ca min. Agradezoche aclaracións,sem olvidar outras “cañas”.

“Corruptio optima pesima” ( o mellor digo o revés,ti as de recordala o direito).Pero, “do you remenber FILESA event?” or ROLDAN ocurrence? No cabe dubida que se este e o mundo que fixo Deus, que o demo o leve. Todos somos de barro e os do PP tamén:¿porque todos queren chegar o poder? ¿porque Mariano Rajoy quere ser presidente do goberno, sabendo que vai gañar(teoricamente) a décima parte do que percibia como rexistrador da propiedade? Estou dacordo contigo. A ver si os filósofos/teólogos aclaran algo.



Amigo Xosé Luis Sánchez Otero (o rubio): benvido o foro, graciñas tamén pólas tuas orientacións bibliográficas.Xa teño localizados a Raimundo, A Bula e o Compostellanum so me falta a guía e o manuscrito. Non obstante se a tua muller encontra algun exemplar póla casa ,tamén llo agradezo pois non todas son iguais, publicabase unha cada ano. Diverteme moito a linguaxe e a espiritualidade da época. Dille a tua filla anestesista que non lle poña obstáculos a “fala”, seguro que aqui non vai ter os atrancos doutros sitos. E o galego e moito mais fácil que o inglês e non digamos os galegos/as ante unha médico/a.

Trataches moitos temas no teu comunicado así que o longo do ano xos iremos debullando. Celebramos a tua incorporación o foro. Seguramente algun compañeiro che fará chegar fotografias nosas cós nomes de cada ún. Monseñor Cerviño (que ti preguntas)Vive en Vigo nunha casa sacerdotal que el mismo fundou sendo Bispo de Tuy-Vigo (ten 89 anos).En 2007 presidiunos en Santiago a Xuntanza anual e fixo gala de bastante bo estado de saúde, con achaques propios da idade.Foi un bo rector, um bo Bispo e tamén um bo mestre.Parvus in corpore, e Deus me perdone a min que non debo emitir xuizos de valor dun superior.

Se paso por cerca de Cuenca, chámote e tomamos unha caña e visitamos a tumba de Guerra Campos, que ti terás localizada, e contoche algunha paréstica. Non deixes de vir por aqui e avisa cando chegues.o próximo ano temos xuntanza em Muxía o terceiro sábado de setembro.

Moi ben Doval desde Málaga, Esperamos a intervención de L Amboage desde Madrid.Xa formamos unha malla xeográfica: A Coruña/Madrid/ Málaga/ Cuenca/ Pontevedra.

Que non decaiga.

Non vos canso mais por hoxe.Xa me irei metendo con todos pouco a pouco.Saúde.





PD: Cando xá tina cerrado este comunicado,recibo dous

espléndidos e longos discursos de Xosé Luis desde Cuenca.Un abrazo Xosé Luis.En circunstancias como estas o finado de Severino houbera dito: ALTO,ALTO,ALTO....non vaiamos a liala entre nos agora.Es menester (diria tamen o finado Tierno Galván) sosegarse.Eu que estuven preparandome para a guerra durante casi trinta anos,invitovos a paz dialéctica, a outra dase por descontado que a temos. In médio virtus. Nunca mais, nunca mais guerra civil:foi unha desgraza, unha vergoña e unha miséria para todos para todos, vencidos e vencedores,todos perdemos.Fagamos un esforzo por expoñer os argumentos coa máxima serenidade, rigor e obxetividade.Si vos parece ben,e perdoádeme esta intromisión, quedan nombrados moderatores ad hoc e principais poñentes,Rafael Garcia Ramos e Xosé Luis Sánchez Otero.Por alusións tem palabra Rafal ou calquera que teña bos argumentos e algo que dicir. Contiua a sesión (admitideme a broma). Vale

martes, 20 de octubre de 2009

Fora de programa (Rafael)

Hoxe chamoume xente que hai anos que non nos viamos, dicíndome que compartía o contido da carta a Miret. O Domingo pasado,pola tarde, que escribín o comentario para aquí,tamén me acordei de Miret Magdalena que morrera a semana pasada e mandeille unha carta a Voz de Galicia como homenaxe de aqueles que o líamos en Vida Nueva,Tiempo,Sábado Gráfico,Triunfo,O Pais, ate hai moi pouco, e en moitos periódicos e revistas nos que escribía desde moi novo:Eu teño algúns libros del e a verdade é que foi un gran home que moito aportou a Igrexa, e a moitas xeracións de cristiáns, pese a que levaba moito tempo pasando del olimpicamente. Era un sabio. Como todos nos tamén estamos neses anos, dos 60 aos 70,seguramente , vos sentiredes identificados .Aí está o texto da carta que publica no día de hoxe a Voz de Galicia:




DOS 60 AOS 70


Escribo en representación tácita de aqueles que andamos entre os 60 e 70 anos e espertamos á vida,ás ideas,e ás inquietudes relixiosas, sociais e políticas tamén na década dos 60 aos 70. A semana pasada perdemos a un gran mestre, formador de formadores.:D. Enrique Miret Magdalena. Teólogo laico. Pai de 7 fillos. Finou aos 95 anos. Deron a noticia todos os medios Lembrámonos del sendo articulista das revistas e periódicos mais progresistas e críticos co nacionalcatoliscismo e coa dictadura de Franco. Foi articulista de Triunfo durante 20 anos: Sempre firmou e se presentaba como Teólogo, precursor e defensor das reformas do Concilio,loitador e defensor das liberdades democráticas ,profesor de Ética e Teoloxía nas universidades de Comillas e Salamanca. Conferenciante experto en Teoloxía, Ética e Socioloxía da Relixión e da Familia e Xuventude. Autor de mais de 20 libros e 2000 artigos. Foi un heterodoxo ao longo de toda a súa vida. Contaba, seguindo a Chésterton, que ao entrar na Igrexa pídesenos que quitemos o sombreiro pero non que quitemos a cabeza. Aínda hoxe teñen actualidade os seus libros e escritos. Sirva de homenaxe póstumo de todos aqueles lectores anónimos que nos sentimos sempre en sintonía con el, loitador infatigable de todas as causas a favor da humanidade ate o final dos seus días.


Reencuentro

¡Saludos a todos! .No he tenido ocación de ponerme en contacto con vosotros en los días siguientes al encuentro de septiembre para deciros lo grato que me fue mi primera reunión con el grupo porque estuve sin línea de teléfono y sin internet hasta hace cuatro dias .No pude ver aún los escritos que váis dejando en el blog pero lo haré .Hoy quiero deciros a los que estuvisteis presentes y a los ausentes que trataré de repetir la experiencia ,si bien el que pueda coincidir con la fecha que tradicionalmente elegís para el encuentro dependerá de las vaciones de mi mujer .
En esta ocasión sólo quiero dejaros algo de mí (como los niños) para que constatéis que no todo lo que viví en el seminario está perdido .La catolicidad(aunque en esta ocssión sea laica) está presente :
SOY CIUDADANO DEL MUNDO
porque pronto comprendí
que hay familia más completa
que aquélla donde nací ,
el pueblo en que me he criado
o el país del que salí .
SOY CIUDADANO DEL MUNDO
porque de nuevo surgí
en tierra que me era extraña ,
entre gentes que sentí
cercanas en la esperanza ,
doloridas por vivir
con las raices al aire
o persiguiendo el confín ...
SOY CIUDADANO DEL MUNDO
porque en mi espíritu vi-
más allá de circunstancias ,
de colores y costumbres-
que torrentes en las cumbres
encuentran el frenesí
con que a los valles se entregan
fecundando el porvenir ,
fructificando en cosechas
y siendo sarmiento en mí .
SOY CIUDADANO DEL MUNDO ...
porque así lo concebí :
cual arco iris que ,vario ,
en puesnte-uno-fundí .

Grcias a Eduardo M. Seco por haber hecho de lazarillo para que pudiese entrar en el blog

lunes, 19 de octubre de 2009

COMPORTAMENTOS LINGÚÍSTICOS. OPINIÓNS

Enfoque do tema
Cando prometía falar de sociolingüística, só pensaba en achegar algunha luz sobre o problema tan complexo que nos ocupaba. Temo que as espectativas de Rafael se troquen en decepción, porque non teño a clave de nada e soamente convencerei a quen xa está convencido. O tema idioma é tan sensible porque o tratamos desde o corazón e non desde a razón, desde a ideoloxía e non desde a lingüística.

O problema do galego na actualidade non é lingüístico, senón que se quere facer ideolóxico: cando se querre desterrar unha ideoloxía (galego) para reforzar outra (castelán), non valen os argumentos lingüísticos. Creo que aquí radica a causa básica do que estamos vivindo. A manifestación de onte de Santiago e as vibracións que irradia confirman que aínda non perdemos a dignidade colectiva.

Quizais sexa paradigmático que Os Peares sexa unha aldea emblemática: confluencia de tres ríos (Miño, Sil e Búbal); pertence a catro concellos, a tres partidos xudiciais, a dúas provincias e a dous bipados. É vítima dos disparates dministrativos, símbolo e tamén causa da esquizofrenia que padece Galicia, como colectivade ancorada no século XIX.

Mentres non superemos, como pobo, o complexo de inferioridade e autodesprezo que a Escola e as Administracións nos infundiron, non podemos esperar que o galego sexa unha lingua normalizada. Aquí está a nai do año.

Recordando a historia, podemos afirmar que:
1. As dúas linguas cooficiais de Galicia sempre tiveron dimensións sociais diferentes.
2. O galego falouno a totalidade da poboación nos primeiros séculos de existencia.
Ata hai poucas décadas, gran parte da poboación seguía usando o galego.
3. En Galicia introduciuse o castelán a finais do século XV.
4. Durante séculos, o castelán foi aquí lingua de minorías, a lingua na que se desenvolvía a vida
administrativa, académica e eclesiástica.
5. Coa chegada da autonomía, o galego converteuse en lingua oficial.
6. A extensión da escola e coa presenza masiva dos medios de comunicación propiciaron que o
castelán fose coñecido polo conxunto da poboación e utilizado, parcial ou totamente.
7. Hoxe aínda son maioría as persoas de Galica que entenden o galego.
8. Moitos usan o galego ou o castelán en función das diferentes circunstancias sociais:
- Lingua A (culta), o castelán.
- Lingua B (familiar e coloquial), o galego.
9. Nas áreas urbanas descende o número de galego-falantes. Nas zonas rurais téndese ao
mesmo comportamento entre a xente moza.
10. Ao tempo, coa autonomía, o galego entrou máis en ámbitos de uso que antes lle estaban
vedados. Hai, pois, unha expansión lingüística cualitativa.

Comportamentos lingüísticos
A presenza do galego na vida social non se corresponde co peso e vitalidade que ten na poboación. As circunstancias anteriores levaron á poboación a interiorizar os valores do esquema diglósico. Así naceron os prexuízos e comportamentos preocupantes, como:
1. O costume de non lles falar en galego aos nenos na casa.
2. O hábito de non falar galego cando o interlocutor fale en castelán. É unha das pautas de comportamento máis arraigadas na sociedade. Parece unha mostra de respecto lingüístico exemplar, con trato igualitario para as dúas linguas presentes en Galicia. Sería isto certo se o galego e o castelán tivesen consideración social semellante, e os castelán-falantes cambiasen de lingua cado o interlocutor falase en galego. Pero non sucede así. Créase unha disimetria de graves consecuencias para o galego.

Opinións sobre o galego
Como consecuencia das circunstancias hitóricas adversas que viviu o galego, fóronse consolidando na sociedade moitos prexuízos sobre o galego. Somos as persoas as que temos os prexuízos, pero a orixe sempre é social, nunca individual, porque vivimos nun contexto que favorece a súa aparición.
Estes prexuízos tradúcense en pautas de conduta, en leis non escritas que rexen o noso comportamento, e das que non somos conscientes moitas veces.
Outras veces os prexuízos saen á luz en forma de opinións sobre as linguas e sobre o seu uso:

1. O galego vale para a vida rural, pero non para o mundo da ciencia e da técnica.

A lingüística dinos que os idiomas, independentemte das súas características ou da súa extensión, valen todos igual.

Detrás deste prexuízo, no caso do galego, está a sús historia: a nosa lingua estivo privada de acceder a determinados usos sociais e a certos ámbitos da ciencia. Isto creou hai anos algúns problemas léxicos, xa que non había tradición de vocabulario específico.

2. O galego representa o atraso. O castelán, a modernidade.

As linguas non son atrasadas ou modernas. As atrasadas ou modernas son as sociedades. Que haxa carros de vacas en Galicia ou en Cantabria non depende de que aquí se fale galego e alá castelán, senón doutras cousas non ligadas á lingua.

Como o galego se conservou en tempos difíciles no mundo rural e mariñeiro, algúns relacionan o galego co atraso, ao asocialo a ese mundo. Pero unha lingua, cando se normaliza, non sabe de status e diferenzas: é rural e urbana, culta e popular, da mocidade e dos adultos, porque vale para todos os ámbitos da vida social.

Hoxe o galego está presente en case todos os eidos avanzados. Outra cousa é que estea nunha situación minoritaria, como consecuencia das outras condicións sociais.

3. O galego significa quedarnos pechados en nós mesmos. Só serve para Galicia.

Prexuízo moi estendido, baseado nunha falsidade que non o parece. É certo que hai linguas que ofrecen máis posibilidades de comunicación fóra de Galicia, como o castelan, o inglés ou o chinés. Ao tempo, estamos en Galicia, temos unha lingua propia e resulta natural que a utilicemos nas nosas relacións cotiás.

O (falso) proble aparece cando se queren facer linguas incompatibles. É normal ter unha lingua de instalación, a que utilizamos na vida diaria, perfectamente compatible con outra ou outras linguas de relación para outros contextos.

4. O galego fálase distinto en cada sitio, non nos poñemos de acordo entre nós.

Esta opinión sinala como eiva algo que é unha característica de cada lingua: a existencia de variedades lingüísticas (dialectos) en distintas partes do territorio.

Hoxe están estudadas as áreas dialectais do galego: hai unha fonda unidade do idioma en todo o país e non hai ningunha variedade que impida a comunicación entre os galegos das distintas zonas. Polo contrario, debemos manter como valiosa riqueza as actuais variedades dialectais da nosa fala e buscar o lingua estándar na escrita.

5. O galego é o quie sempre falou a xente; o que se fala agora é artificial.

O descoñecemento do concepto de lingua estándar, esencial en calquera idioma, orixina esta opinión. Nas linguas normalizadas, o proceso estandarizador foise configurando en longos períodos de tempo.

O galego, que viña dunha situación non nomalizada, viuse na obriga de facer en pouco tempo o que outras fixeron de vagariño. Na fala é desexable a conservación das variedades locais, na escrita todos deberiamos adaptarnos a unha norma estándar.

Os castelanismos (palabras castelás) introducíronse na fala popular. Nun proceso de depuración deberiamos evitalos na fala e na escrita para recuperar os temos propios do galego.

Eduardo Seco


MIS POESIAS

Gracias andres, vai,pos,outra poesía...A ver si nos vos aburro,

A MIÑA LANCHIÑA

¿Qué tén á tua lanchiña?
Á miña lanchiña non tén nada.
…¿ Por qué todos estánme a preguntar,
I hai xente interesada…?

Á miña lanchita está amurriñada,
Pero eu no ná vexo mala.
Baila cando lle apetece
sair conmigo de fuliada.

Muito tempo está parada
porque ná saco de festa,
non me dirixe á palabra,
mais eu, non lle noto nada.

Á correa do arrinque
é necesario camabiala.
Unha buxía aturouse,
i está medio calcinada…

…pola salitre dó mar,
que é á súa namorada.
Agora lle nega á palabra,
mais eu,non lle noto nada.

Cando intento arranxala,
á batería apenas sopra
coa forza dá gaiteirada
por iso,non baila estando parada.

En mans alleas,tén á cura
i do vrán,case que, non queda nada.
Pasa ás horas mirando
i, sinto, que ma tén gardada.

Antonio Puertas

domingo, 18 de octubre de 2009

AQUI ESTAMOS

Amigos todos: Hoxe que teño algo de xeito e un pouco de tempo, despois de vir da manifestación de Santiago en favor da lingua, alí estaban moitos vellos coñecidos, vou facer uns pequenos comentarios para cumprir cunha colaboración semanal que me impuxen e a ver se son capaz de respectar.


Sobre a manifestación falarei outro día. Había moita xente. A Antonio que nos deleita cos seus versos, gracias polos adicados ao noso compañeiro Constantino que cursou as Humanidades e toda a Filosofía con nós e que, como dicía Eduardo, tiña moita caridade explicando sempre aos compañeiros aqueles conceptos que se lles facían mais escuros. Segue escribindo poesía. A Comunicación axúdanos a saír de nos mesmos e xa vemos a vida doutra maneira mais vitalista.


Respecto aos comentarios que se fan sobre a memoria histórica, realidade a que parece moi sensible,é de xustiza que se lle comprenda. Aquel a quen lle mataron algún parente, nun bando ou noutro, é lóxico que queden feridas e cicatrices. Recoñeceredes comigo que falar da guerra sempre foi un tabú. Era rara a casa que non tiveren algún familiar a favor da república ou a favor dos rebeldes. En moitas casas nas reunións familiares era un tema vedado.


Os feitos que un vive directa ou indirectamente afectan as emocións e os sentimentos e son como son para cadaquén. Pouco un pode facer para desprenderse da interpretación que desde pequenos oímos sobre o porqué da contenda. Agora, despois dos anos que levamos de democracia e de liberdade, xa temos outras fontes e podemos mudar de idea pola información a que accedemos e antes ignorabamos.


A Luís debo dicirlle que respecto tamén os feitos que conta e lle contaron pois serían así pero as deducións son insostibles,ao meu modo de ver, hoxe en día, pero ten dereito a facelas. A democracia na que vivimos tamén concede esa liberdade. Non hai mais que escoitar certos comentaristas e ler algúns periódicos para constatar que somos libres. Disnos que fixeras historia e políticas. Se hai moitos anos ,non te ofendas , deberías consultar os novos libros da carreira e mais os libros de sociais e historia polos que estudaron os nosos fillos. A historia sempre a contan os vencedores, como eles queren e mentres poden. Nisto estarás de acordo.


O esquema da historia que estudamos sobre a guerra civil é que foi necesaria xa que por medios pacíficos era imposible impedir que España caera en poder dos comunistas. Deixemos o da cruzada e o apoio da Igrexa que hoxe creo que poucos discuten.


Hoxe o esquema e que foi un alzamento contra a democracia. Iniciouse e continuou un proceso de represión e persecución dos demócratas a través da eliminación física o exilio e a depuración decapitando aos dirixentes culturais e políticos. A participación do nazismo e do fascismo con extensión a España estaba deseñada e por iso axudaron Alemaña e Italia a transportar as tropas de Marrocos a península e interviñeron logo activamente na guerra.


As anécdotas que nos contas están ben.


Mira: estamos nunha idade en que se non lle facemos caso aos fillos e a mocidade podémonos converter nuns avós “cebolletas” como aquel dos cómics de Bruguera de cando eramos cativos. Iso que nos dixeches :Los buenos salvajes modernos que son nuestros hijos se tragan todas las ruedas de molino porque no han conocido otra verdad.” non me gustou nada e supoño que se llo dis a eles tampouco o aprobarán. Grazas a eles mantémonos actualizados e avellentámonos menos.


Non te sentas coartado polo que digo, xa que este blog é ,como dixo Manuel López, como a sobremesa dunha comida onde se pode falar con liberdade e ademais e unha paréstica que di Senín: falar por falar. Non ten mais consecuencias e ademais so nos lemos uns a outros e namais. Non somos creadores de opinión para iso xa hai outros e ademais páganlles e ben. Ademais como lle dicía a unha amiga nosa un sobriño adolescente, cando o corrixía, revirábase porque ela non era nin seu pai nin súa nai para facelo. Eu tampouco.


Un saúdo cordial para todos e deica a próxima. Rafael







jueves, 15 de octubre de 2009

LA MEMORIA HISTÓRICA, UNA OPORTUNIDAD PERDIDA

Este comentario empezó siendo cortito pero ante la imposibilidad de alumbrarlo en un único acto a causa de las interrupciones, incluida una semana de vacaciones, cada vez que volvía sobre el mismo constantes añadidos lo han hecho crecer continuamente. Así que pido disculpas por la extensión que ha tomado.
Quiero manifestar que el blog me ha dado una oportunidad de leer gallego de vez en cuando. Echo en falta más aportaciones.Su lectura es un placer y un aprendizaje. Es el único gallego que leo en este momento exceptuando algunos artículos dominicales en periódicos gallegos que leo por Internet. Siguiendo la recomendación de Rafael, hice un intento por escribir con el ORTOGAL pero me salen excesivas correcciones. Está bien cuando se trata de correcciones puntuales, igual que en castellano, pero no cuando casi todas las palabras necesitan corrección.

LA ADULTERACIÓN DE UNA IDEA
He leído varias entradas sobre la "memoria histórica".
Cuando se comenzó ha hablar de memoria histórica, me pareció bién la iniciativa puesto que todavía sobrevive gente que arrastra, después de tantos años, una pesada carga de sufrimientos. Pero,¡ pobre cándido de mi!. Las refriegas previas pronto revelaron que los promotores no buscaban la reconciliación, el perdón y una satisfacción digna. Detrás estaba la utilización de un tema sensible para rentabilizarlo políticamente remarcando la división entre los buenos y los malos, pero esta vez invirtiendo las posiciones. Los campeones de la hermandad fomentando los antagonismos tradicionales. Ningún valor nuevo.

Poco vale que la Exposición de motivos de la Ley comience con la expresión “El espíritu de reconciliación y concordia…. ”. Poco vale que las declaraciones de sus promotores sigan hablando de hermandad, solidaridad, justicia etc. La realidad es otra. El engaño es manifiesto desde el momento en que en el artículo primero ya limita el ámbito temporal a “durante la Guerra Civil y la Dictadura”. Haced lo que os digan, no lo que hagan

Cuando se escuchan ciertas afirmaciones, ocultamientos y mentiras, uno se pregunta si sus autores son ignorantes, maliciosos o ambas cosas. En este caso creo que ambas cosas. Pero de hecho esta táctica surte efecto hasta en personas que debieran tener más espíritu crítico pero su bondad y deseos les lleva a confiar en quién, se supone, no debiera actuar con intenciones torticeras.

Mis propios hijos, a los que considero como el “buén salvaje” de Rousseau personas sin malicia y confiados en la bondad del género humano, se sorprenden cuando se les cuenta la verdad que otros ocultan. Como muchos de su generación, llevan año escuchando una sola sirena. No es de extrañar que piensen que no hay otras.

EL BOE COMO PANFLETO DE UN PARTIDO
Como no había visto la ley, hice una lectura de la misma y de su reglamento.
La redacción de la Ley pudo haberse hecho de manera que pusiera en pié de igualdad a todos los muertos y maltratados antes, durante y después de la guerra. Porque es imposible considerar la guerra civil como algo producto de generación espontánea en una fecha determinada cuando las dos mitades de España estaban enfrentadas desde 1931. Unos campaban por la impunidad de sus tropelías y otros vivían permanentemente atemorizados.
Al hablar de “víctimas de la guerra civil y dictadura”, desprecia a todos los que en los años previos fueron paseados, vejados y muertos casi siempre sin oportunidad alguna de defensa legal o con simulacros de juicios.
La realidad es que se centra en las víctimas a partir de un momento dado y de un bando, el de los republicanos cuando en realidad, antes del 36, la casi totalidad de las víctimas fueron del otro bando ( y que la ley no menciona como si no hubieran sido víctimas) y durante el trienio bélico no sabemos a quién dar el premio del salvajismo de las purgas internas y el pisoteo de todas las normas elementales de convivencia: asesinatos de vecinos por tener dos pares de mulas más, saca de las cárceles, paseos, simulacros de juicios etc
En las ciudades los enfrentamientos tenían matices distintos de los pueblos que en aquellas fechas constituían el medio vivencial de buena parte de los españoles. Donde la vivienda estaba dispersa (caseríos, aldeas) tenían problemas específicos.
Tampoco se ha de olvidar las represiones brutales de Casas Viejas y y del levantamiento de Asturias, salvo que haya quién considere que hayan sido correctas por haber sido ordenadas por el Gobierno republicano.
Si hubiera reprimido con igual dureza otros crímenes de sus adláteres, no habría dado motivo para la reacción defensiva del golpe de estado. Pero no, los diputados socialistas se preocuparon por buscar refugio seguro a los asesinos.
El tema pronto se reveló también como un capítulo más de una política que, según los intereses del momento, centra la opinión pública en temas que distraen a la sociedad de otros problemas más importantes por su contenido y número de personas afectadas. No estoy diciendo que nos debemos olvidar de temas de minorías. Simplemente que un gobierno debe ponderar los objetivos en que ocupa sus esfuerzos.

EFECTOS REALES DE LA LEY
Recuerdo alguna tertulia de radio que alguien se quejaba de la escasa compensación económica a los supervivientes. Efectivamente las compensaciones que se les han ofrecido son una miseria comparados con el derroche de recursos dedicados a asociaciones y campañas de propaganda, lo que está diciendo que bajo esta bandera hay otros motivos. .
Ejemplo más destacado de discriminación sectaria es la eliminación de calles a nombre de asesinados como Calvo Sotelo simplemente porque fueron de otro partido, pero para los socialistas no es una víctima sino un culpable. Es decir, algo parecido a lo que dicen hoy los de la ETA de todas sus víctimas, que se lo tenían merecido. ¿A qué se parecen las siguientes amenazas del diputado socialista Ángel Galarza a Calvo Sotelo: “encuentro justificado todo, incluso el atentado que le prive de la vida”. Unos apuntan y otros disparan
Otras personas, aunque teóricamente podían acogerse al concepto de "víctima de la guerra civil" , no se han visto representados en la Ley y. hasta donde sé, no han obtenido beneficio alguno, al contrario, han cosechado de la Ley malos recuerdos ya que se vieron obligados a revivir y soportar las impertinencias verbales ajenas.
Agotada la utilidad propagandística, se ha iniciado una cauta retirada. Asociaciones que solicitaron subvenciones para destapar las lápidas, ya no tienen dinero para taparlas.
También hubo quienes aprovecharon la oportunidad de la ley para acudir a llevarse sus muertos en paz y sin ningún tipo de alboroto, como ha sucedido con gentes procedentes de León que vinieron a por los restos de algún enterrado en Huélamo, un pueblo de la Sierra de Cuenca.
Tampoco faltan sensatas reacciones. El Ayuntamiento socialista de Toledo se ha opuesto a la manipulación de la historia del Alcazar, en concreto la documentada conversación entre el G. Moscadó y su hijo Luis que pretendía imponer el Gobierno Central toda vez que pone de manifiesto valores del bando contrario que no están dispuestos a reconocer.

HISTORIAS PERSONALES
Como la historia general está al alcance del que la quiera conocer, voy a limitarme a contar unas pequeñas historias para que conozcáis algunos detalles habituales de los tiempos pre y postbélicos por estos pueblos. Además, en un comentario a la entrada MAGNUM PORTANTUM ya puse de manifiesto algunos errores y falacias históricas.
Lo que ha ocurrido en Galicia es nada comparado con lo que ocurrió en Castilla o Aragón y otras partes de España.
Es sorprendente que hayan ocurrido tantos sucesos en un rodal tan pequeño como el que trato. Afectó a todo el mundo de una manera o de otra. Con razón decía mi suegra que una guerra era lo peor que podía ocurrir aunque en realidad en su pueblo no ocurrió nada capital ni estuvo implicado en ninguna batalla. Pero la inseguridad y el temor constante atenazaba sus vidas.
.
En El Tobar, pueblo que hoy forma parte del Ayuntamiento de Beteta, la memoria histórica sirvió para rememorar los odios pasados pese a que no hubo ningún muerto antes ni después del 36. Como todos los pueblos, estuvo dividido en dos bandos que se turnaron en el papel de perseguidos a perseguidores y viceversa. Algunos se han tomado la memoria histórica como que "ahora es la nuestra". Atemorizadores hasta 1936, atemorizados desde 1939 durante unos cuantos años hasta que comprobaron que podían vivir como los demás y de nuevo aires de envalentonamiento.

Puede que os suene el agua embotellada del SOLÁN DE CABRAS. Ese enclave perteneció a El Tobar. Era una empresa familiar. Baldomero, avisado del asesinato de dos vecinos de Beteta, buscó refugio en los de su confianza. No se imaginaba que la "quema" pudiera afectar a su familia que permaneció en su casa. Su mujer Julia y una sobrina fueron llevadas al paraje "Hoz de Beteta", asesinadas, sus pechos cortados y parcialmente quemadas. Muerte peor que el fusilamiento de la familia de los zares de Rusia. ¿Su pecado?.Tener un marido que trabajó más que nadie para, con sus ahorros, montar una empresa y dar trabajo a los vecinos. Las familias afectadas no disfrutan volviendo al pasado. En el mismo pueblo otros dos hombres fueron asesinados. A uno de ellos, de la familia Pulla, le hicieron escarbar con las manos su tumba en el cementerio del pueblo. Y Vicente Ortiz asesinado en el camino de Cuenca.
Es difícil comprender la tensión creada en un pueblo de unos 400 habitantes, donde todo el mundo se conoce, está ligado por relaciones de parentesco y todos los días se ven familiares de asesinos y familiares de las víctimas
Con frecuencia esa bandera de la memoria es agitada con gusto por los que no les afectó en nada, porque los que la han sufrido, no quieren ni recordarlo.

¿Más casos de conocimiento directo?. El abuelo de mi mujer, sin estudios ningunos, tuvo la iluminación de comprender el rumbo de la modernidad: puso la luz eléctrica en el pueblo en 1923. Para ellos tuvo que traer una dinamo de Alemania que fue a recoger a Irún en viaje de varios días con mulas. Trabajó día y noche para poner un molino en funcionamiento. De día molía y de noche producía luz para el pueblo, una bombilla por casa. Ningún pueblo de la sierra tenía luz eléctrica. (En 1956 mi madre compró una enorme radio INTER de pilas de petaca porque todavía no había luz eléctrica en la mayor parte de las aldeas del municipio de Cesuras)
Era Hidroeléctrica del Socorro que funcionó hasta 1945. En casa hay recibos de la luz pendientes de cobrar. El que se negaba a pagar porque decía que no tenía, no pagaba. Y el que enchufaba más de una bombilla (Era corriente continua), se disparaba una automático de protección de la línea situado en el molino a dos km de distancia. Se levantaba de cama para rearmar el dispositivo. Pese a su dura vida debía ser visto como un explotador.
En aquella furia previa alimentada por la CNT y otros camisas rojas de vecinos de pueblos cercanos, aconsejados de otros del pueblo, más de una vez la sacaron de casa de noche y le "paseaban" hasta un edificio algo separado del pueblo para despojarle de sus bienes, asustarle, enjuiciarle y ajusticiarle. Su mujer, amenazada que no saliese de casa, enviaba a su hija mayor (mi suegra) a que les siguiese a escondidas para saber donde le mataban. Oculta bajo un puente, con los pies metidos en el agua del rio, escuchaba las deliberaciones del comité revolucionario sobre que hacer con su vida.

Por cierto, ¿quién fue el inventor del "paseo"?. Pues aquellos que se constituían a si mismos como policía, acusadores, jueces y ejecutores a la vez. Aquellos eran los demócratas que había creado la República. Se comprende que ni mi mujer que sólo conoció aquellos hechos por su madre, quiera recordar la angustia que se pasó en su familia.


Mi suegro, de otro pueblo distante unos 100 km de El Tobar, no le gustaba el cariz de los acontecimientos y aprovechando su conocimiento del monte y la noche se pasó a los "nacionales" junto con otros vecinos• Terminada la Guerra, fue hecho guardia forestal ¿quién no apoya a los de su confianza?.
No hubo revancha sólo por los franquistas. La invasión maqui amargó la vida de los serranos que recobraban la normalidad. Estando limpiando el monte con una cuadrilla y con la chaqueta de forestal y el rifle colgados de un pino apareció la cuadrilla de máquis preguntando donde estaba el Jefe. Al decirle que se había marchado ya al pueblo, abandonaron el intento. En realidad estaba, escuchando la conversación detrás de un matorral mientras intentaba lo que suele hacerse con recato.
Sabiendo que mensualmente iba a Cuenca a recoger el dinero de una docena de vecinos que trabajaban en el monte y que turnaba en el empleo sin consideración alguna a su pasado (incluidos aquellos que maltrataron al que sería su suegro), los máquis esperaron al autobús de la Campichulense que traía el dinero, pero habiendo sido informado de que se les había visto por la comarca, adelantó el viaje un día y pudo salvar su vida y el dinero de los trabajadores. Pero el autobús fue quemado en el Puerto de Montaña llamado Monsaete. Los viajeros, ya de noche, tuvieron que continuar a pié de 10 a 25 km. Todo aquél que tenía algún cargo significativo era objeto de los fusiles maquis.

El Señor DRT ( consonantes del nombre de un vecino) tenía su propia hacienda y la complementaba con jornales en casa de Gaspara. Dicen los mayores que todo el mundo quería ir a trabajar en casa de Gaspara puesto que comían en la misma mesa mientras que en otras casas no les trataban así. El tal DRT se presentó en casa de Gaspara con un carro a llevarse el trigo. Cuando Gaspara le dijo: "Pero DRT ¿Cómo me haces esto con la cantidad de veces que has comido en mi mesa?. La Respuesta fue: " !A callar, Gaspara, que ahora mandamos nosotros¡"

¿QUÉ JUICIO TUVO EL OBISPO DE CUENCA y tantos otros?
He conocido otros hechos en estas tierras por relatos de supervivientes. Una última. El entonces Obispo de Cuenca sabía el día que le irían a buscar y estando rodeado el palacio por los rojos, entró la Guardia Civil en ejercicio de sus funciones. Le informaron de la situación y le ofrecieron la salida disfrazado de Guardia Civil. Se negó. Al dia siguiente, lo sacaron y lo fusilaron en un monte cercano junto con su "familiar". En ese punto se levanto un monumento conmemorativo. Dicho monumento fue eliminado con una premeditada reforma del trazado de la carretera.
Hoy se está criticando las canonizaciones de personas religiosas asesinadas antes y durante la guerra civil. A estas y sus familiares se les quiere negar el derecho a la memoria histórica. Se dice que se fomenta la división de España.

¿FALTA DE SENTIDO COMÚN PARA PONERSE EN LUGAR DEL OTRO O TERGIVERSACIÓN MALICIOSA?
¿Por qué hay quién se extraña que durase tanto tiempo la dureza del régimen?. Hay que saber que en 1944 se produjo una invasión desde Francia que fracasó, pero la presencia organizada no pudo ser eliminada hasta 1952, Y tan tardíamente como en 1963 aún se producían encuentros de grupos aislados con la Guardia Civil.

¿Eran todos malvados con Franco o con los rojos?. Leoncio, el vecino más típico de El Tobar, que está próximo a los 91 años, dice que le reclutaron los republicanos cuando tenía 17 años recién cumplidos, le llevaron al frente de Teruel junto con otros chavales de su edad. Cuando sus capitanes percibieron que los "moros" de Franco les estaban rodeando, les abandonaron a su suerte. Los moros les gritaban:"Franco no querer matar españoles". Unos 500 chavales se entregaron sin disparar un tiro, le encerraron en un campo de concentración y preguntaron a gente del pueblo de confianza si se había metido con alguien."Como nadie dijo nada malo de mí, me salvé, me trataron bien, me dieron de comer y cuando terminó la guerra me mandaron a casa. Así que no puedo decir nada malo de los de Franco". ¿Es Leoncio un golpista?.

También hubo personas justas en el bando republicano. Baste recordar el llamado "ángel rojo", Director de Prisiones, que arriesgó su vida y puesto de trabajo por cortar las "sacas" de presos de las cárceles para ser ejecutados por los extremistas. Las peripecias de su vida posterior: detenciones, sentencias de muerte conmutada a petición de personas del régimen triunfante que defendieron su humanitaria actuación dentro de sus posibilidades, son otra muestra de actitudes sinceras en personas de ideología distinta.

CUESTIONES DE DERECHO NATURAL Y POSITIVO
Y aquí una pregunta a la que nuestros clásicos juristas darán respuesta. Si un gobierno no es capaz o no quiere de defender el primer bien de sus ciudadanos, la vida, ¿no ha roto el contrato formado con sus ciudadanos en las urnas? En tal caso ¿No tiene éstos derecho a recuperar las facultades de protección que delegaron en sus gobernantes?.
El Gobierno consintió el incendio y la destrucción de casas, haciendas, la quema de Iglesias, conventos y bibliotecas, patrimonio formado con el trabajo de generaciones. Azaña dijo algo así como que todos los conventos e iglesias no valían lo que un republicano. No dijo lo que un ciudadano o un religioso. Estos tuvieron que ponerse a salvo por sus medios. Esa parte de españoles no tenían derechos.

HECHOS HISTÓRICOS
Pero esto ya es meterse en documentos históricos cuyo análisis y valoración nos llevaría muy lejos. No me gustan las afirmaciones tajantes por ello me gusta más plantear interrogantes en base a hechos documentados y que cada uno elabore sus conclusiones.

¿Por qué no se critica que el General Sanjurjo no haya cumplido con su obligación cuando, a la vista de las elecciones locales de abril del 31 ( que no eran generales ni constituyentes) hace publica una manifestación diciendo que no sacaría la Guardia Civil a la calle para mantener el orden constitucional vigente?. Aquel Gobierno no cumplió con su obligación. Y habiendo sabido la CNT, socialistas, republicanos y demás afines que las fuerzas del orden no iban a intervenir, se tomaron la sartén por el mango, montaron constantes algaradas, provocaciones y amenazas para acabar proclamando la República en Eibar pese a que los monárquicos habían sacado más concejales a nivel nacional. De esta manera se produjo un golpe de estado auque su protagonistas no hayan sido los "espadones" del siglo XIX ni fueran montados en caballo como Pavía.

Estos son los hechos documentados. Pero se publica y miente sin escrúpulo alguno lo que interesa a cada cual. No hay más que ver algunas páginas de Internet aparecidas con motivo de la memoria histórica. Dijo E. Burke que para que los malos (los menos) triunfen, sólo basta que los buenos (la mayoría) no hagan nada. Eliminemos el calificativo de buenos y malos. Para que unos triunfen basta con que quién debía impedirlo no haga nada.

Es más, la república se proclamó antes de conocer los resultados totales. Claro que para los demócratas de entonces los votos tenían valor distinto: unos eran de patanes pueblerinos y otros de ilustrados urbanitas. Era su concepto peculiar de la democracia según la concepción del partido comunista de Lenín como "la vanguardia del proletariado". Es decir, sólo unos cuantos saben lo que es democracia y lo que es bueno para los demás.

¿Quiénes son los que invocan la ética para enjuiciar conductas ajenas cuando ellos han sido los primeros que intentaron un golpe para derribar al gobierno con la fracasada sublevación de Jaca ( diciembre 1930) y luego la de Asturias (1934)?. Esto también me suena a práctica difundida por el opúsculo de Lenin ."Libertad, ¿para qué?". No hay duda de donde se copió la teoría y la práctica revolucionaria. El mismo acto tiene valor distinto según quién sea su autor.
Largo Caballero, llamado el Lenin español por sus discursos incendiarios y admirador de las técnicas revolucionarias bolcheviques, hizo todo lo posible por alborotar el gallinero porque lo consideraba el medio para el triunfo de sus ideas. Calculó mal los apoyos y la reacción de la oposición a la que tenía atemorizada.


DESTRUIR LO QUE OTROS CONSTRUYERON
Destruir lo que a otros les costó tanto hacer. Dice Gaspar que, entonces tenía 12 años, que en la Iglesia del Tobar había un maravilloso retablo. Un día intentaron derribarlo sin éxito al estar anclado en la pared. Al no conseguirlo fueron a requisar cuerdas a los vecinos, le ataron por múltiples sitios y todos a una consiguieron arrancarlo. Sus restos se quemaron en la plaza de la Iglesia donde se celebró una fiesta.. Consistió en una suelta de vacas que eran toreados con casullas y capas pluviales.
En muchos pueblos el material religioso se custodiaba en las casas particulares y en las fiestas se llevaba a la Iglesia. Podía ser propiedad de la Iglesia o de los fieles. Como todos lo conocían, se presentaban exigiendo su entrega para posterior destrucción. No se salvó casi nada. Y esto en un pueblo de unas 50 casas. Se salvó un precioso manto de la Virgen, bordado en oro, debajo del estiércol de la cuadra de los mulos de la familia donante que insistió que no tenían dicho manto. Os podéis imaginar como ha quedado después de tres años bajo los pies de los mulos.
¿Dónde quedan los valores democráticos de respeto y tolerancia con las creencias y sentimientos de los demás?. No cabe duda que acabarían recogiendo la cosecha de tales conductas avasalladoras.

DIFERENCIAS SOCIALES MÍNIMAS y ODIO MÁXIMO
Y a todo esto ¿Cuál es la diferencia entre capitalistas y proletarios que había y que hay en El Tobar?. Pues que uno tenía 3 hectáreas de cultivo y el otro tenía una, pero el que más tenía llevaba vida más dura porque tenía que trabajar más mientras que el que sólo tenía una hectárea o 10 ovejas menos tenía suficiente para vivir y más tiempo para la holganza.

Lo paradójico de aquella vida es que funcionaba en gran parte en régimen comunitario. El horno era común. La Ganadería de todo el pueblo pastaba en común con pastores por turnos ( La dula) y en montes comunes pues el resto era labradío. Es decir, los vecinos no tenían monte pero si ganadería que sólo podrían mantener si disponían de terrenos no cultivados para pastar. Se sembraba de común acuerdo en "pagos"o zonas. El riego era en Comunidad de Regantes, la fabricación de tejas, yeso o cal era casi comunitaria. En cambio los molinos eran casi todos privados.
Puede que haya ocasión de explicar como era esta vida y que a mi me sorprendió enormemente.

LEÑA AL MONO. Pero¿ cuántos monos quedan sin leña?
El golpe no pudiera triunfar sin el apoyo de gran parte de la población de España. Es iluso pensar que unos cuantos militares sin apoyo civil pudieran llevar adelante la guerra.
Ocurre que es más fácil apalear un muñeco que a miles. Que si así fuera algunos voceros -as actuales tendrían que autoflagelarse por su propia conducta pasada o de sus progenitores innmediatos. Estos-as son los adaptadizos. Estos-as son las personas execrables. Estos-as son las veletas que se orientan, ellos dicen modernización, a donde sopla el viento.
El que de mi generación no tenga 0 no se haya beneficiado de un título presidido por la gallina que se ponga de pié porque, si era un funcionario algo significativo) de rodillas ya se ha puesto cuando juró ( a lo mejor en falso) fidelidad a los principios de Franco. Y esto toca también a algunos-as miembros-miembras del gobierno-gobierna actual-actuala
La conducta de Franco después de la guerra no dependía de su exclusiva voluntad. Una camarilla de intereses políticos económicos y sociales le apoyaban y le exigían decisiones.
En ejemplo de lo poco que podía valer su voluntad sin apoyo se demuestra con un ejemplo que pocos conocen. En un momento determinado Franco llegó a plantear un cambio de monarquía. Hizo sus prospecciones para ver como se aceptaba la iniciativa que fue rechazada rotundamente por todos los grupos que le apoyaron. La idea fue abandonada para siempre. Mucha gente le apoyó hasta el último momento. No hay más que recordar la cara de Arias navarro cuando dijo "Españoles, Franco ha muerto". Si tomamos en serio las votaciones habidas durante el régimen casi todo el país era golpista, pues en caso de actuar por miedo podían votar en blanco y no lo hicieron.

La propaganda actual está enjuiciando los hechos con valores y puntos de vista distintos del momento. Así se vulnera la más elemental norma de la historia. Es la destrucción de la historia. Los buenos salvajes modernos que son nuestros hijos se tragan todas las ruedas de molino porque no han conocido otra verdad.

PARA ENDULZAR EL FINAL, dos anécdotas.
Vadillos es un pueblo en el trayecto a Cuenca y fue el segundo pueblo con luz en la Sierra. Tenía una casa de huéspedes que puso una bombilla en las habitaciones. Un viajero, vecino de Lagunaseca , vió una cosa en el techo que por la noche se encendía. Como he dicho, la luz se daba solamente por las noches hasta los años 50 y posteriormente aún, de forma semejante a como funciona hoy el alumbrado público.
Antes de marchar, arranca la bombilla. Llega a su pueblo y llama a los vecinos para decirles: "venir a ver una cosa que he traído y que da luz". Saca la bombilla, y la cuelga del techo. "Pero ¿no decías que daba luz?" le preguntaron. " Sí, pero tenemos que esperar a que se haga de noche".


"Y TODOS PREÑADOS MENOS LA REINA"
El Agua de Solan de Cabras es conocida por su capacidad real para disolver piedras del riñón El tosco Fernando VII, casado por cuatro veces en busca de un heredero, hizo un viaje aposta desde Madrid para conseguir el embarazo de su mujer en el balneario. Harto de los malos caminos, al entrar en Cuenca exclamó: " En este viaje vamos a salir todos preñados menos la Reina".

Como tantos pueblos, Lagunaseca se llama así por razones topográficas. Pero la verdadera laguna de la sierra está en el pueblo de El Tobar. Se le llama "Laguna de El Tobar" pero parte es de Masegosa porque la linde municipal para por el agua. En realidad el manantial de la Laguna nace en tierras de Masegosa pero los "zorros" ya pueden considerar perdido la propiedad del nombre de la Laguna.
Judíos (comerciantes) los de Beteta, pinchapeces los de El Val, zorros los de Masegosa y raneros los del Tobar. Son los motes de los vecinos de los cuatro pueblos colindantes.
En otra ocasión os indicaré una dirección donde podréis ver algunas fotos de la serranía conquense. No todo es estepa en Castilla como pensaba Rosalía.
LUIS SANCHEZ OTERO

MIS POESIAS

Siempre me precipito en escribir y cometo errores.Perdón,pero creo va mejor así:

A CONSTANTINO

Molinos que esquivan el duelo,
Y el viento que canta en la lid
Los cantares de un caballero
Que a gigantes se enfrentó con su ego.

El tiempo te nombra adalid
Con la espada que, mi recuerdo
En batallas de compañero,
Siendo niño,guardo de ti.

Rebelde por tu ideal primero.
Luchador y Quijote sincero
Que, en noble causa por el oprimido,
Victorioso te alzas sin tu escudero.

Antonio Puertas

MIS POESIAS

Bajo ningún concepto quisiera fueran mal interpretadas mis comentarios de la forma de proceder política,cuando decía que no contaran conmigo en el "juego de eliminar todo simbolo franquista,mientras se estaban erigiendo estatuas y monumentos de personajes como el Che Guevara"... Por eso NO PASO.Sin embargo,SI que aplaudo la idea de que nuestro compañero CONSTANTINO TRILLO,tenga,por merecerlo,una calla en nuestra ciudad.

A CONSTANTINO

Molinos que esquivan el duelo,
Y el viento que canta en la lid
Los cantares de un caballero
Que a gigantes se enfrentó con su ego.

El tiempo te nombra adalid
Con la espada que, su recuerdo,
En batallas de compañero,
Siendo niño guardo de ti.

Rebelde por tu ideal primero.
Luchador y Quijote sincero
Que, en causa noble por el oprimido,
Victorioso te alzas sin tu escudero.

Antonio Puertas

miércoles, 14 de octubre de 2009

IDEALIZACIÓN FALSARIA DE LA REPÚBLICA

Al no conseguir PUBLICAR UN COMENTARIO a la entrada MAGNUN PORTENTUM, parece que por la limitación de espacio, lo hago como entrada.
Afirma, Rafael que "as autoridades lexítimas, a través das urnas, eran as da República" Supongo que se está refiriendo al momento de proclamación de la República. Pues bién, los documentos históricos dicen que los republicanos no ganaron las elecciones municipales que motivaron la proclamación de la República. Y los juristas dicen que el carácter de aquellas elecciones no era decidir ninguna constitución ni régimen para el país. En consecuencia, la proclamación de la República fue un golpe de estado protagonizado por concejales y ciudadanos en Eibar, Sahagún … y difundido por todo el país con la colaboración pasiva de los encargados de mantener el orden constitucional por muy degradado que estuviera. El General Sanjurjo fue el que hizo público que no emplearía a la Guardia Civil para defender el Régimen, con lo que los camorristas se envalentonaron al encontrar el campo despejado.
Ni en las elecciones municipales de 1931 que dieron origen a la república con la toma del poder de hecho ni en las elecciones del Frente Popular de 1936, las autoridades entrantes publicaron nunca los resultados definitivos. ¿Para qué si ya se habían hecho con el poder?
Yo no concluiría del hecho de que Guerra Campos haya coincidido en el voto con Blas Piñar que ambos votaron lo mismo por las mismas razones. Si ese fuera un razonamiento válido, El PP e IU serían un solo partido hace tiempo por la cantidad de veces que han votado juntos. Por lo demás, la espiritualidad y espíritu de pobreza de Guerra hay entre nosotros quién lo puede atestiguar pues lo vio personalmente en visita al piso donde vivía en Madrid. Su sueldo de senador no lo utilizó para enriquecerse o llevar vida lujosa. Su ”temporalismo” no tenía nada que ver con el vestuario de Fernandez de la Vega , el acaparamiento de sueldos millonarios de la familia Pajin o las cacerías burguesas de Bermejo. Dada la forma de vida que se le conoció, considerar que su acusación de “temporalismo” era una hipocresía, es mucho retorcer su realidad. Para mí, era una muestra viviente de la primera bienaventuranza.
¿Estaba equivocado en lo político?. Hoy nadie lo discute. Pero ¿qué me dices de los cantamañanas que no tienen criterio alguno que oriente su vida y van por donde sopla el viento?. Prefiero la honradez de los primeros a los vaivenes de los segundos puesto con nunca sabrás a que atenerte con ellos. El que tiene espíritu para tener un ideal aunque sea equivocado, puede cambiar de ideal pero no de espíritu. Los que no tienen ningún ideal, son las personas más execrables que puedan existir porque todo les vale. Su ideal es siempre el mismo: lo que les beneficia en todo momento Cambios de chaqueta que ahora se denominan mentalidad progresista y adaptación a los nuevos tiempos.
He aludido a las conductas de tres prebostes de la hermandad socialista. Pero el ejemplo se generaliza. Lo primero que hacen en cuanto meten la mano en la caja de recaudación es comprar coches de lujo, huir de los barrios pobres, mudarse a lujosas viviendas, cambiar a sus hijos a los mejores colegios de pago, enviarlos a estudiar a las universidades del país que más dicen odiar (EEUU), arrimarse a la gente bonita etc. etc. La conclusión es que no hay ideología socialista sino ideas de hacerse rico y vivir como los ricos utilizando la propaganda de la fraternidad para enriquecerse. Trabajo poco. Cuando pierden las elecciones, se convierten en “pasantes” hasta que las próximas elecciones les vuelvan a dar nueva oportunidad.
Expulsados del Ayuntamiento por los conquenses, La Junta y Diputación socialista los ubicaron a todos en otros puestos, casi todos creados ex profeso para ellos, incluido el Alcalde Cenzano nombrado Defensor del Pueblo. Total, seguir viviendo de cuentos para crédulos.
"Animaladas e certo que houbo algunhas cometidas por xentes que estaban a favor da República e moitas polos que se levantaron en armas contra ella". Pues yo creo que está suficientemente documentado que hasta el 18 de julio fue al revés y desde el 36 al 39 la purga fue brutal por ambas partes. Sabido es que los rebeldes y republicanos quedaron intercalados por toda la geografía, las sospechas y venganzas de cada bando les llevaron a una caza descontrolada e imposible de cuantificar para eliminar todas las “quintas columnas” que pudiera haber dentro de su dominio.
Las tácticas seguidas por la izquierda de aquella época estaban inspiradas en la teoría y experiencia revolucionaria de Lenin y los soviéticos cuyo objetivo era conseguir la la manipulación de la masas sin importar las muertes producidas. Es más, una dosis de muertos resultaba buena para sus fines de conseguir un cambio revolucionario.
Como ejemplo no hace falta irse a personajes radicales como Largo Caballero que hablaba abiertamente de la necesidad de una guerra y venga, cuanto antes la Dictadura de izquierdas. Está documentado que bastantes diputados socialistas respaldaban los asesinatos utilizando los recursos que los propios ciudadanos habían puesto en sus manos para que les protegieran la vida. El asesinato que colmó el vaso fue el asesinato de Calvo Sotelo porque aquella noche no encontraron a Gil Robles. ¿Qué haríamos hoy si la Guardia Civil acompañada de pistoleros, policía armada y con vehículos oficiales sacara de noche a Rajoy de su casa y en la furgoneta le disparasen por la nuca y acto seguido le llevasen al cementerio de Carabanchel diciendo que el muerto era un sereno que había sido asesinado por bandidos?. Y que al día siguiente los diputados socialistas se preocupasen de ocultar a los asesinos.
Y si las cosas siguieran como pintaban en 1936 y con los mentores que tuvieron, la purga hubiera durado hasta la caída del muro de Berlín en 1989 después de haberse llevado por delante a un tercio de la población como hicieron en Rusia. Así que, desde ese hipotético punto de vista aún salimos beneficiados en los 14 años en que se recuperó la democracia antes que en los países comunistas. Hoy pudiéramos estar como los rumanos, rusos o cubanos, en la miseria y los mayores con pensiones de miseria.
¡Ah!. La moderna seguridad social, incluído el seguro decente de paro, la Inspección de trabajo, etc nació con el régimen dictatorial, que también repobló más monte que todos los gobiernos posteriores. Por cierto ICONA son las iniciales de algo tan de moderno como Instituto para la Conservación de la Naturaleza. Pero no estamos libres de que cualquier día no quemen todos los montes o se bombardeen los pantanos o el Valle de los Caídos nada más que por ser obra de quién son. El programa “Recuerdas” de TV1 es un ejemplo de manipulación tendenciosa de lo que digo.
Respecto a las "menores" y "adolescentes" asesinadas, resulta repelente como tantas otras ejecuciones, pero el uso de la terminología no es neutral. Ya sabemos que la adolescencia no tiene una edad biológica fija pero se puede aplicar en general desde los 12 años. Hablando de cosas serias hay que ser serio en lo que se habla. Y lo mismo digo del término "menores". En la entrada “MEMORIA HISTÓRICA, UNA OPORTUNIDAD PERDIDA”, cuento como Leoncio fue reclutado a los 17 años, se supone con capacidad para matar. No me he informado sobre la edad de las víctimas (Hasta donde pode saber iban de los 18 a los 29 años) su conducta ni cual era la mayoría de edad en aquel momento pero ya sabemos que la mayoría de edad ha cambiado con el tiempo. Si nos dicen que la mayoría de edad estaba en 23 años y que algunas eran menores de esa edad, las palabras adquieren otra significación. Hoy nadie duda que un menor de 16 años es capaz de ensañarse son sus víctimas y se discute si tiene capacidad para responder de sus actos. A lo mejor resulta que psicológicamente es más adulto que otro de 21 años,. Tampoco es cierto el fusilamiento de las 13 pues una de las chicas se salvó de la quema. Así que la verdad, desgraciada verdad aunque fuera un solo caso, ha de ser completa, la que no respeta el título de la película y la propaganda. Tampoco en este caso interesa la verdad sino la utilización política y mercantilista del caso. Pero creo que ambos propósitos han fallado. A propósito, si los muertos hubieran sido varones y no se hubiesen prestado tanto a la manipulación y explotación de los sentimientos ¿Se hubiera molestado alguien en hacer una película? .
En la entrada anteriormente citada se formula la pregunta sobre quién había sido el inventor de los paseos del miedo y de la muerte. Para mí no hay duda que fue el bando del gobierno republicano quién se hizo la vista gorda ante unas conductas de sus fanáticos sin cuidarse siquiera de aplicar una apariencia de legalidad, estando seguros que la política del miedo era la mejor arma para someter a la oposición.
La actual idealización de la República es totalmente falsaria.
La mitad de cada ciudad, pueblo, aldea vivía atemorizada y deseaban que alguien pusiera fin a su angustia. No dudaron en arrimarse al bando que pensaban les protegería. Los desmanes de una minoría de matones fueron los que acabarían matando a la república.
¿Quién hizo el primer bombardeo sobre zonas civiles?. Pués la misma república ideal. Como sus autores no tenían ningún respeto a los sentimientos y creencias ajenas, no dudaron en soltar bombas sobre el barrio moro y la mezquita con la esperanza de provocar reacción popular. El bombardeo sobre Tetuán, vino como anillo al dedo a Franco para ganarse a los marroquíes y la fidelidad de sus soldados moros que desempeñaron un papel fundamental en la guerra. En consecuencia el bombardeo de Guernica ya tenía su precedente
No hubo un golpista, la mitad de España fue golpista, lo mismo que cuando la proclamación de la II república fueron miles de concejales y ciudadanos los que protagonizaron el golpe contra el régimen vigente.
¿Quiénes intentaron el primer golpe de estado después de la Dictadura de Primo de Rivera?. Pués los firmantes del Pacto de San Sebastián con figuras tales como Alcalá Zamora, Azaña, Lerroux, Casares Quiroga , Ángel Galarza ( el Diputado socialista que amenazaría de muerte a Calvo Sotelo en las Cortes) etc. que prepararon un golpe de Estado con el Capitán Fermín Galán que se sublevó en Jaca y lo pagó con su vida pero sus mentores se escabulleron
Esta intentona y las posteriores: la Sanjurjada, lo de Asturias, ¿No fueron golpes de estado porque fracasaron?. De nuevo, encontramos el espíritu golpista republicano como precedente. Todos moros o todos cristianos. ¿O no?
LUIS SÁNCHEZ OTERO