Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

lunes, 28 de diciembre de 2009

DUODENARIO MÍSTICO

   Acabo de ler a entrada de hoxe de Rafael, que penso comentar coa de onte, moi interesantes as dúas para o blog de mudos. Dou paso antes á que tiña programada para hoxe, porque ten data de caducidade.

   O ciclo de Nadal, duodenario místico segundo algúns etnólogos, inclúe as festas de Nadal, San Silvestre, Aninovo e Reis. Festas que a Igrexa contrapuxo en tales datas a rituais pagáns de simbolismo mítico.

Noiteboa
   Esta data, xa antes do nacemento en Belén, tiña carácter benéfico para destruír o perigo das noites máis longas do ano (solsticio de inverno), nas que os donos das sombras tiñan máis facilidades para perpretar o mal. Calquera meigallo ou bruxaría quedaba neutralizado.

Nadal
   Parece imposible fixar con rigor histórico día, mes e ano para o nacemento de Xesús. Baralláronse 15 posibles anos e outros tantos días para cada un. Esta cirunstancia non resta importancia ao acontecemento máis benéfico para a humanidade.
A Vulgata ameaza con excomuñón a quen non crea na data do 25 ao pé da letra. Pero tampouco a podemos tomar como libro histórico, pois sitúa o nacemento no ano 4000 da vida do mundo, data que a ciencia refuta con contundencia.
Ata o século IV o nacemento celebrábase o 6 de xaneiro. A partir desta centuria a Igrexa fixou o 25 de decembro.
É curioso que o 25 de decembro nacese Mitra e Osiris, os deuses do Sol. Xesús é a luz dos pobos, lumen gentium. 

Día dos Santos Inocentes  
   O 28 é o día dos Santos Inocentes. Se Xesús nacese o ano 1 da nova era, Herodes I o Grande xa tería morto catro anos antes, polo que non podería preguntar aos Magos polo lugar do nacemento de Xesús para decretar despois a matanza dos inocentes.
Para practicar a arte da risa, en Galicia eran frecuentes as inocentadas, as bromas, as chacotas, os chascos ou as pegotas. Grazas ao bispo Moratinos, sabemos que o 28 se celebraba o día dos obispillos: un neno vestíase con roupas sagradas e imitaba os xestos solemnes dos bispos; incluso os sacerdotes participaban na burla  vingándose do superior. A igrexa, no século XVIII, erradicou o costume e as inocentadas foron máis laicas.

San Silvestre
   O 31 de decembro está no centro do ciclo benéfico máis potente do ano (Nadal - Epifanía). Ningún demo nin bruxa pode causar dano o día de san Silvestre, vencedor de dragóns iracundos e vacina segura contra os sortilexios nefastos: San Silvestre, meigas fóra! Para desorientar as bruxas e poñelas en ridículo: San Silvestre, que hoxe é martes!
O día acaba ás 12 da noite, no medio dun ciclo de 12 días. Modernamente cómense 12 uvas e 12 son os apóstolos, que forman outro duodenario benéfico, corrompido polo 13.
Neste momento comezan outros tres períodos máxicos de 12 en 12 días: son as sortes, resortes e contrasortes.
Sortes: os 12 primeiros días; informan do tempo meteorolóxico de cada un dos meses do novo ano.
Resortes: do 13 ao 24 de xaneiro; confirman ou rectifican o prognóstico anterior.
Contrasortes: do 25 de xaneiro ao 6 de febreiro; axudan a precisar as previsións meteorolóxicas.

Día de Reis
   Era costume precristiá en Occidente facer agasallos e a variante do aguinaldo, ao remate do ciclo benéfico.
A tradición dos Reis comeza na Igrexa a partir do século X. Quizais non fosen tres, nin fosen reis, nin fosen magos. A escenificación actual débese a razóns simbólicas: o poder terreal póstrase ante o poder divino, e faino mediante a expresión do bo agoiro, é dicir, do agasallo (ouro, incenso e mirra).
O agasallo xa se practicaba na antiga cultura exipcia.
O mundo romano incorporouno como un rito a Strenia, deusa da boa sorte. De Strenia deriva estrear, usar por primeira vez.
Tamén se conserva a palabra celta aguinand, que derivou en aguinaldo: agasallo que recibían os grupos que ían de casa en casa cantando os reis.

   O 24 cantábanse, asimesmo, panxoliñas ou nadaliñas.
   Os aninovos, manueles ou xaneiras reservábanse para a tarde/noite do 31, como esta popular que me serve de despedida e de expresión dos mellores agoiros para o 2010:

  Ano  novo, ano novo,
ano novo velaí vén;
veña polo noso ben,
polo de vosté tamén.

Estas portas son de liño
e aquí vive un bo veciño.
Teñen marcos de amieiro
e aquí vive un cabaleiro.

Deus lle dea tanto pan
como hai regos en San Xoán.
Deus lle dea tanto viño
como auga vai polo río.

Deus lle dea tantas ovellas
como no ceo hai estrellas.
Deus lle dea tantas vacas
como no curral hai lapas.

                 Eduardo Seco.

(Fora de programa)

Hoxe luns aparece na Voz de Galicia unha carta ao Director que mandara xa hai uns días: nótase que a idade é alta e a insolidariedade corre parella no clero. Un feito de tanta transcendencia que ocupou as saídas nos telexornais e e case primeira páxina en todos os xornais e que poucas reaccións houbo a non ser nos sitios críticos coa Igrexa que representa o cardeal Rouco e simpatizantes na rede. Como di Eduardo corren tempos escuros na vida da Igrexa. A min dóeme que a maioría dos cregos dunha diocese lle impoñan o bispo. Os cregos que non se secularizaron é que teñen un amor inmenso a Igrexa. Non merecen que os traten así. Ninguén nos seus cabais pode pensar que 8 de cada dez son do PNV, proetarras, ou que son nacionalistas independentistas. Paz na terra para xente de boa vontade. Di así .

BISPOS E CREGOS

“Sorprende a noticia que saíu en todos os medios, a semana pasada, de que oito de cada dez cregos de Guipúscoa estaban en contra do nomeamento do seu próximo bispo. “Manifestamos nuestra disconformidad y desaprobación con la intencionalidad y el procedimiento seguidos en el nombramiento de D. José Ignacio Munilla como Obispo de nuestra Diócesis” . Dicía literalmente o comunicado. Sorprende tras manifestar o Presidente dos bispos que a media de idade anda preto dos 70 anos e nalgunhas dioceses mais. Son cregos maduros, por tanto, cunha experiencia longa no exercicio pastoral. Ao mellor algo de razón non lles falta á marxe das que se aduciron de tipo político,que son do PNV,que non apoiaron as vítimas de ETA, etcétera ...que nalgún caso concreto puideran ser certas pero é imposible para cadanseu.

Aos que para licenciarnos en dereito tivemos que obrigatoriamente estudar Dereito Canónico lembramos que xa o Decreto de Graciano (S.XI), que conformou o primeiro corpo xurídico canónico, establecía “No se imponga un obispo a quienes lo rechazan. Se requiere el consentimiento y el deseo del pueblo y de los sacerdotes”

Sorprende, tamén, que este Pontífice e certos bispos que con tanta xenerosidade acollen aos seguidores do excomungado Lefebre e aos anglicanos que están en contra de que as mulleres sexan curas e bispas, despois sexan tan autoritarios e intransixentes cos propios cregos que tantos anos levan servindo a Igrexa vasca”.

Rafael García Ramos.

domingo, 27 de diciembre de 2009

Adeus a un mestre

Para non perder os hábitos das tardes dominicais que é cando atendo estas comunicacións con vellos compañeiros,de modo ordinario, farei hoxe un pequeno comentario. (Sempre lle digo aos meus alumnos que agora nos D.N.I. por razóns xurídico-constitucionais, non aparece a profesión do titular. Antes lembrades que si aparecía. O que caracteriza a un profesional é a chamada “Lex artis” Un conxunto de saberes,habilidades e de hábitos propios da profesión. Estudante é aquel que ten hábitos de traballo, de lectura, de tomar notas,consultas e curiosidade que é a fonte do coñecemento. Pero os hábitos de traballo son o mais importante. Acompáñannos sempre. Por iso eu non quero perdelos. O mestre ten que predicar co exemplo. Non si?)

Seguindo o dito popular:”é de ben nacidos ser agradecidos”,quero render unha humilde homenaxe a un dominico que finou o Mércores con 93 anos: Edward Schillebeeck. Para os que estudamos Teoloxía era un teólogo tan citado por todos os profesores que nos deron clase que era como da familia. Foi un dos inspiradores do Catecismo holandés. Aquel libriño aprobado polo episcopado holandés e que lle confería autoridade. Axudounos, noutrora, a serenar a moita xente coa teoría da autonomía da conciencia. Permitía en certas situacións conflitivas nas que había que atender a distintos fins ou valores ,sacrificar algún cando non había mais remedio que optar. O criterio nese caso era a propia conciencia.

Moi pronto caeu en desgracia para a curia vaticana e pasoulle igual que a Rahner, Congar, Háring ,Küng e moitos mais da Teoloxía da Liberación que xa tantas veces temos comentado.

Que lle sirva de recoñecemento dun de tantos alumnos aos que axudou co seu pensamento a vivir,convivir e deixar vivir. Rafael

jueves, 24 de diciembre de 2009

BON NADAL






Ven aí O Nadal. Xa chegou. Tempo de xuntanzas familiares e de lembranzas dos que xa nos deixaron. De reflexión e de vivencias especiais para moitos. De bos desexos para todos. De solidariedade cos mais desfavorecidos e moitas cousas mais que se poderían engadir. Eu quero unirme a estas festividades e felicitarvos o Nadal a aninovo a todos desexándovos o mellor.Ao mesmo tempo aghradecer a todos aqueles que xa o fixeron ou farán.Moitas grazas  a todos e a viceversa.


Fago cunha figuriña recortable de Vicente Risco que era un gran debuxante e ten unha obra gráfica impresionante de carácter relixioso. Algún día contareivos como o descubrín e mais as que tivo que pasar para que lle perdoasen a vida. Deica a próxima se é este ano e se non para o que ven. Rafael

miércoles, 23 de diciembre de 2009

COS MELLORES DESEXOS

     Dedicatoria

Cos mellores desexos
aos mozos da Quinta:
blogueiros escritores
e tamén lectores;
cregos e laicos.


COMPARTIR GANAS DE COMPARTIR

Moitas cousas temos para compartir.
Mentres a roda imos nós xirando,
infancia e mocidade recordando,
sen preguiza poderiamos escribir.

Non temos ganas de ideas transferir.
Mentres lemos, xulgamos, espreitando,
poucos son os que seguen opinando.
Fin de ano. Stop ou convén seguir?

Con este soneto quero desexar
saúde, amor e felicidade;
esperanza e vida para progresar.

Que crezan fortes lazos de amizade!
Que o Neno-Deus nos veña  empapar
de amor e sincera humildade!

                                         Eduardo Seco


Bo Nadal
Feliz Navidad
Bon Nadal
Gabon Zoriontsuak
Buon Natale
Joyeux Noël
Merry Christmas
Calá Jristougenna
Fróhliche Weihnachten
Mo`adim Lesimkha


Para vós e as vosas familias


Penúltima paréstica 2009:






“Hay que sufrir con paciencia las adversidades y flaquezas de nuestros prójimos” (especialmente las del clero vaso) a ainda vos digo mais:



“Todo reino dividido contra si mismo, será destruído”.





A pesar de todo paz na terra os homes de boa vontade e tamén as mulleres.



Bo nadal e feliz aninovo e santo 2010.





Ramón Senin

martes, 22 de diciembre de 2009

LINGUA, ALMA DUNHA COMUNIDADE

   Con este comentario, inspirado polas entradas de Andrés, tan amable e comprensivo, complementarei as respostas de Rafael e achegarei algunha experiencia persoal.

   1. Compoñente afectivo das linguas
   - Precisamente, polo compoñente afectivo evitei argumentos patrióticos, ideolóxicos, sentimentais e estéticos; pertencen ao microcosmos persoal, á esfera que non se debe invadir. Tampouco valoro a importancia de cada argumento por seren realidades subxectivas. 
   - Xustamente, polo significado das linguas, todas deben ser tratadas co máximo respecto. Para defender unha non é preciso atacar outra; mellor defendelas todas sen temor á torre de Babel.
   - A lingua é un patrimonio individual á vez que colectivo. As palabras non son o envoltorio das ideas, senón a materia de que están feitas. Logos, Verbum, Verba ou Palabra, Cristo
As linguas non son catálogos de uso, son a alma dunha comunidade.

2. Linguas, seres vivos
   - Hai menos diferenzas entre o galego de Rosalía e o actual ca entre o castelán cervantino e o de hoxe.
   - Ningunha lingua é inmutable; todas van cambiando ao ritmo e xeito que os usuarios determinen, sen se poñeren de acordo, pero deixándose levar polo xenio do idioma.
As linguas ocultan "un xenio invisible, inaudible, antigo, que podemos reconstruír se seguimos as pistas que nos deixan os seus fíos. Fíos son, e con eles manexounos o xenio do idioma". Palabras de Alex Grijelmo en
El genio del idioma. Taurus. 2004.
"O xenio do idioma é unha metáfora porque con esa realidade designamos a alma de cantos falamos unha lingua, o carácter con que a fomos formando durante séculos", Alex Grijelmo.
   - As linguas son seres vivos que nacen, crecen, se reproducen e poden morrer.
O galego naceu do latín vulgar, creceu rapidísimo e no século XIII xa fructificou nas Cantigas de Santa María; reproduciuse e orixinou o portugués no século XIV; e pode morrer.
As linguas, coma nós, van cambiando pero son a mesma lingua, teñen esa alma que lles dá sentido e vida.
Ese metabolismo segue activo, como demostra Nueva gramática de la lengua española, de vocación panhispánica porque recolle o traballo de 22 academias da lingua doutros tantos países. Catrocentos millóns de hispanofalantes impoñen a súa variedade. As academias dan o visto bo. En ningures deixa de ser castelán, de momento.
O castelán da mesma Andalucía rexistra moitas variedades, como ceceo e seseo.
   - Entre o galego e o castelán houbo distinto ritmo lingüístico-político. O galego, por mor da represión, aínda se está fixando, estandarizando agora. O castelán experimentou este proceso sen interrupción.
   - Nos tempos de Rosalía só había galego marxinado, lingua B. Non había literatura, nin gramáticas, nin dicionarios galegos. Por iso confesa, humilde e temerosa, en Cantares gallegos:
Que así mo pediron,
que así mo mandaron,
que cante e que cante
na lengua que eu falo.
Rosalía falaba a lingua da Mahía (Santiago-Padrón), contaminada de castelanismo e outros vicios, o que non lle quita valor poético, pero si normativo e léxico.

3. Cada un e as circunstancias
Somos nós e as circunstancias; a experiencia persoal pode marcar; pero non convén convertela en argumento universal. Pasar do concreto ao abstracto, do individual ao colectivo, é un salto arriscado para a lóxica lingüística.
A experiencia de Andrés quizais fose inversa á miña. No 1970 empecei a traballar como  mestre.
Observei que os libros de texto ignoraban a realidade dos nenos galego-falantes e de Galicia, que os mestres, en xeral, infravaloraban a nosa cultura e que os alumnos estaban convencidos de que a realidade máis próxima non tiña mérito suficiente para ser estudada.
Resposta?
- Formar equipos de traballo para elaborar material escolar didáctico sobre Galicia. No 78 sae a primeira publicación, á que seguiron outras moitas ata hoxe. Son textos de EXB, de Primaria e de Secundaria, e libros de divulgación.
- Participación en asociacións pedagóxicas.
- Correccións lingüísticas de libros de procedencia diversa.
Entidades bancarias, editoriais estatais e galegas e a Xunta de Galicia asumiron as publicacións.
Desde 1981 a lexislación foi recoñecendo a utopía que soñabamos nos setenta.
O proceso de galeguización non foi, pois, para min ningún trauma, senón un traballo gratificante e necesario para anovar e galeguizar o ensino.

4. Linguas mellor ca lingua
   Creo que nós non eliximos lingua, máis ben parece que as linguas nos elixen. A lingua vén imposta polo lugar de nacemento, agás casos atípicos. De elixir, dúas mellor ca unha. Escribín libros en galego ou castelán que foron traducidos ao castelán ou galego,  ao catalán, ao catalán-valenciano, ao inglés. Colaborei nunha revista bilingüe (castelán-inglés) con textos traducidos ao francés, ao alemán e ao galego. Non elixín linguas, pero encantado de que mil cirucunstancias permitisen máis posibilidades de comunicación.

  5. Utilidade só?
   O criterio de utilidade non é aplicable ás linguas. Unha lingua é moito máis.

6. Desdramatizando
   Os humanos temos enorme capacidade de adaptación. Creo que non sufrimos tanto "desgarro" en Belvís por impoñérsenos o castelán. Xa chegabamos algo castelanizados pola Igrexa e a escola. Facíannos crer que falar castelán era de cultos, de cristiáns e patriotas; e que falar galego era de paletos desprezables. Lóxico, pois, que estivesemos felices de aprender castelán ata confesar o puco esforzo na tarefa. E aquí radica a gravidade, porque foi colonización lingüística, que tan bos froitos deu. Quizais sexa a raíz de que o galego non se incorporase á liturxia con normalidade.
   O ideal sería que nos desen competencia nas dúas linguas, como manda a lexislación actual. Incluso se poderían evitar problemas posteriores.

7. Vivir como galegos
   Aquí é posible vivir como galego. O 12 de nadal asistín a un concerto de música académica galega para gaita de fol (Musgafol). Foi unha viaxe polas paisaxes sonoras de Galicia. Participaron oito solistas coa Banda de Música de Pontevedra.
Interpretaron, entre outras,  Lendas do Pico Sacro, co gaiteiro Xosé Manuel López, que é das terras de Lestedo. Supoño que Fernando, tamén músico, o coñecerá. O aforo do teatro estaba completo. Rematou o concerto co Himno galego cantado polos asistentes, postos de pé. Creo que todos sentimos a mesma emoción, porque a alma de Galicia conquistara o teatro.
A gaita, coma o galego, foise dignificando nos últimos anos; pasou da aldea aos teatros e auditorios sen abandonar aquela. A música é un acto universal; este acto foi universal e noso. Así é fácil, non ten mérito, vivir como galego. Abonda con deixarse levar polo espirito de Galicia.
  
8. Dilema con trampa
   Paréceme argumento pouco sólido o dilema gasto en promoción do galego / investimento noutras necesidades. O mesmo podería dicirse do diñeiro empregado no castelán: RAE, institutos Cervantes, exposicións, conferencias...
Este argumento poderíase aplicar a calquera dos gastos incluídos nos presupostos dos gobernos, se pensamos nos 20 nenos que morren de fame cada 16 segundos. Creo que non é aplicable aquí a dialéctica hegeliana.

   As achegas de Rafael, de Luís e de Antonio merecen comentario noutra ocasión. Corren tempos duros.
Bo Nadal para todos e ventureiro 2010.                                
                                                              Eduardo Seco.

 



lunes, 21 de diciembre de 2009

MIS POESIAS

Como estamos en vísperas do sorteo da lotería e, parece que con este acontecemento bailarín de bolas do azar,é o punto d´arrancada para que comence a gran festa que é o memorar o nacemento do Neno,deséxovos a todos os que andades por estas follas,UNHAS FELICES FESTAS DO NADAL 2009.
Vai á miña última poesía deste ano que está a piques de morrer adicada o avó da miña dona que deixou un burato dificil de tapoar.
Vai por tí AVO:


O AVÓ MANUEL




Cae a chuvia miudiña,

miudiña, preguiceira;

cae á chuvia miudiña,

cae á chuvia pola eira.



Voa alto unha andoriña

e, unha carriza na silveira,

rebulindo nunha clareeira,

abanea o rabo lixeiriña.



E, da pola de unha cerdeira,

axiña salta á donicela,

competindo atrapar coa merla

á lombriga que bule na leira.



Esgallada á carón da casiña

a gavela de toxo pa eira,

o avó, co pingallo da xeira,

rebule o cortello da espiña.



O arado segue á rodeira

que á burra rexeita teimada,

precisando dunha zorregada

que axeita o pao da lumieira.



De coitío a figura acougada,

no terreo argallado da leira,

vai deitando na terra á coleira,

rexeitando á col esgazada .



Aquedado na súa aldeíña,

co sorriso da labor xa feita,

labrego, da nobreza colleita,

de Beldoña esgotada xoíña,



Antonio Puertas

ONGs

Es muy lamentable lo que cuentas,Luis,en relación a las aportaciones voluntarias que hacemos a ONGs.Lo que te ha sucedido a tí, algo parecido también,hace más de un año, lo experimenté yo.Resulta que colaboro con varias asociaciones beneficas y ONG,siendo socio,de todas ellas desde hace mucho tiempo.Incluso, a través de una,apadriné a una niña en sudamérica durante un tiempo,hasta que se descubrió un "fraude"¿...?,que apareció en los medios de comunicación. Yo,sin poder saber a ciencia cierta,si todo ello era cierto o no,decidí darme de baja y dejar de aportar mi dinero en fvor de esa niña peruana...y, de verdad que lo siento.Pero,ante la duda...
Es increíble que,enarbolándo una bandera que dice ir por el mundo haciendo el bien,existan unos CANALLAS que se aprovechen de todo esto. Son unos miserables quienes hacen estas cosas y nos quitan las ganas de hacer algo de bien en este mundo corrumpido por ellos.
Un abrazo
A.Puertas

domingo, 20 de diciembre de 2009

REPARACIÓN de INJUSTICIA HISTÓRICA

FRUSTRACIÓN CON ANESVAD y otras

Durante muchos años he colaborado con la ONG ANESVAD.
Hacia tiempo que venía comprobando los gastos de gestión y me parecían excesivos por lo que, en cada momento de Declaración de la renta, sentía impulso de retirar mi aportación.
Hace unos tres años se hizo público un desfalco del equipo dirigente. Los directivos sinvergüenzas robaban por partida doble: en los gastos de gestión y directamente llevándose nuestros cuartos a su bolsillo.
Esto colmó el vaso y puse fin a la colaboración.
Hace años también conocímos otro desfalco en la consolidada Cruz Roja Española que iba desde derroches hoteleros, operaciones inmobiliarias fraudulentas y compra de abrigos de piel. Creo asociar el nombre de Carmen Mestre con aquella crisis. Mis contactos posteriores con personal de la entidad enfriaron mi entusiasmo por sus campañas, Me resigno a lo que me sustrae el Gobierno en el pago de la Renta.

COLABORACION MÁS DIRECTA: AFRICA TUMAINI

Casualmente conocí a la Asociación AFRICA TUMAINI que daba apoyo a proyectos concretos de ayuda en el Congo. El destinatario de la ayuda es un cura congoleño de la Congregación de los Javerianos.
Realicé comprobaciones telefónicas con la matriz de Burgos y otra casa en Madrid, además de intercambias varios correos con Cándida Leal que trabaja para la Asociación.
Me pareció que el destino de mi dinero estaba garantizado sin mermas administrativas.
El proyecto del P. Donato se centra en la ayuda a las mujeres violadas con motivo de las turbulencias bélicas del país.
Hoy las nuevas tecnologías nos permiten estar al corriente de lo que se hace casi directamente.
En la pagina http://www.africatumaini.org hay más información
Creo que la página web es aportación desinteresada de algún voluntario que no siempre tiene actualizados los boletines informativos que recibo por correo electrónico. En el último aparece una cuenta de Caja Madrid para recibir donativos. El que desee colaborar, encontrará en la página web el correo electrónico africatumainiesp@gmail.com y teléfonos de contacto. Desde esta dirección se envían boletines detallados de su trabajo.

LA EXPLOTACIÓN HISTÓRICA Y ACTUAL DE AFRICA

 Además de esta información personal, el domingo, 15 de marzo de este año, a las 9:30 h. en el programa de TVE2 "En Portada" se emitió el reportaje RD Congo:Minerales de Guerra , en el que apareció el presidente y fundador, el P. Donato Lwiyando,
como colaborador y narrador sobre la actual explotación europea de las minas de COLTAN.
Parece ser que el cobalto y tantalio son dos minerales imprescindibles para la fabricación de los teléfonos móviles, equipos informáticos de uso diario en occidente y el país tiene el mejor mineral para esta finalidad.
De modo que, sin saberlo, todos disfrutamos y llevamos en el bolsillo parte de los sufrimientos de los niños que se ven en el reportaje cuyo enlace se transcribe
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090315/portada--congo-minerales-guerra/449069.shtml
o poniendo en google “en portada”. Buscar “Reportajes”, pulsar sobre “Africa”. Buscar el video “R.D. Congo:MINERALES DE GUERRA”
El 10 de junio de 2009 el programa hace una breve reseña de la situación con referencia al programa anterior.
http://www.rtve.es/mediateca/videos/20090610/rd-congo-minerales-guerra-contraportada/577553.shtml?s1=programas&s2=en-portada&s3=africa&s4=

LA MEJOR ONG.

No hace mucho, en una tertulia de radio en la cual participaba, entro otros, Sánchez Dragó, se reconocía que la mejor garantía de empleo total de nuestra ayuda, sin mermas de gestión, era su entrega directa a monjas y misioneros repartidos por todo el tercer mundo. Los contertulios no se destacaban precisamente por su devoción cristiana pero confiaban en la indudable labor humanitaria de de todas estas personas.

QUIENES SON RICOS Y QUIENES SON POBRES.

Hay que reconocer que, pese a incertidumbre y angustia vital que sufren muchos conciudadanos, los recursos de los que aquí calificamos de pobres oficialmente son una riqueza para la mayor parte de la población de esos países.
Hace 40 años conocí en Madrid a un hispano de EEUU que decía que él formaba parte de los 20 millones de pobres oficiales en EEUU. Pero había traído un precioso coche con puertas de madera y que abandonó a su regreso.
Pese a los programas del Gobierno dando ventajas para el cobro del paro y regreso al país de origen, creo que los escasos casos que se han acogido a la ayuda, fueron motivados más por circunstancias familiares que por el incentivo económico.
La decisión la tienen clara, aquí tienen garantizado un mínimo vital, sanidad, educación etc cosa que no tienen en su país. Es decir, aquí son ricos, allí serán pobres. A muchos sudamericanos he preguntado si iban a volver y unánimemente manifestaron que en cualquier caso aquí están mejor.

NO TODO EL MUNDO ES EL OMBLIGO

En estas fechas en que las exigencias sociales imponen inmorales dispendios económicos en caprichos superfluos, no está de más que dejemos de mirarnos al ombligo y olvidemos por una vez nuestras intranscendentes preocupaciones.
Y los cristianos tenemos una obligación mayor de solidaridad a ejemplo de Aquél que sin tener ninguna obligación con la humanidad, dio la mayor prueba de hermandad al dar su vida su vida para que los hombres recuperen la felicidad.
La anterior ONG informaba del donativo a Hacienda de forma que en la Declaración de la Renta se aplicaba automáticamente la desgravación correspondiente. La Actual asociación AGRICA TUMAIN parece que será reconocida como ONG en cuanto cumpla un plazo determinado desde su constitución por lo que, por el momento que yo sepa, no es posible desgravar. Pero los 20 o 30 euros que me pudiera desgravar, no van a condicionar mi donativo.

Os deseo a todos feliz navidad y que el año que viene sea un 10 para todo el mundo.

Luis Sánchez

RESPOSTAS

Teño que recoñecer que hoxe escribo por un imperativo que me impuxen. As leis aínda que sexan particulares e cun único destinatario, que neste caso son eu, deben cumprirse ou se non hai que as abolir.

Teño o ánimo doente. O que fai Rouco, Cañizares e o Vaticano aos cregos vascos non ten nome. Deixémolo aí. Se algún día hai xuízo final veremos onde está cadaquén.

Un saúdo para todos que nada tedes que ver cos desacougos que poida ter. Como vai ser de respostas debo comezar por Amboage.

En primer lugar, si tienes buena memoria inmediata, te resultará fácil ponerme cara. Subimos caminando juntos y charlando de la citania del monte “Tegra” hacia la capilla donde se celebró la Misa. Si aún así te resulta dificil,mira en la entrada correspondiente al 21 de Julio y allí te será mas fácil reconocerme.Mi cara del año 1969 se parecerá mas a las imágenes de todos nosotros que tienes de los largos años en que vivimos bajo el mismo techo y compartiendo algo mas que mesa y no mantel porque en aquellos años no había.
Respecto a las precisiones que haces tengo que decir que califiqué de futurible o de discusión bizantina el hecho de discutir si el dinero que se utilizó en la enseñanza del gallego se podría dedicar a otras necesidades mas importantes. Lo califiqué así refiriéndome a lo que durante estos últimos años se ha hecho. Si te refieres a que de ahora en adelante se debe dedicar a otras cosas ese dinero no me parece bien que se haga. De ahí que citase ese precepto constitucional que obliga a proteger el patrimonio lingüítico diverso de España.

¡Que entiendo por cultura? Si lees la primera entrada que te aparece poniendo en google:Cultura Wikipedia ,en Web. Todo lo que allí aparece conforma lo que yo creo que es la cultura en todas sus acepciones posibles.

Comparto contigo que la democracia debiera ser más participativa en todos los ámbitos de decisión: escuela,empresa,familia,municipio,asociaciones e instituciones de toda índole y por supuesto en los parlamentos. Es un desideratum que siempre existirá pero necesitamos mejorar.

Contigo, con el respeto que tienes a los sentimientos y a las emociones, no resultaría dificil entenderse. Hoy en día, lo que se llama la inteligencia emocional, se le está dando mucha importancia en todos los órdenes. A nosotros nos educaron mucho en la racionalidad y poco en los afectos, emociones y sentimientos.

Lamento que te haya tocado vivir, como funcionario, los cambios legislativos que motivaron las leyes autonómicas en relación con la función pública y las transferencias del estado a las autonomías. A muchos le complicaron la vida y tu serás uno de ellos. Yo cuando aprobé las oposiciones a funcionario docente del Ministerio de Trabajo,1978, tuve la tentación de pedir para Tenerife. Se ganaba lo doble, pero un compañero me puso en aviso. Para ir no hay problema. Lo tendrás si algún día quieres volver a Galicia. Ha sido un sabio consejo. Hoy soy funcionario de Trabajo transferido al Ministerio de Educación y posteriormente transferido a la Comunidad Autónoma Gallega. Si me hubiese ido a las Canarias hoy seguramente estaría en una situación parecida a la tuya. Que el resultado de ese contencioso que tienes te sea favorable.

Los nacionalismos,tanto el de las nacionalidades históricas, como el nacional de España tendrán siempre que coexistir pacificamente renunciando a imponerse.Yo creo que de momento lo van consiguiendo aunque ambas dialécticas son cada vez mas agresivas.Te deseo suerte Andrés.

Pensaba tamén responderlle algo a Senín pero deixarémolo para unha próxima vez. Ven tempo de vacación e de lecer e malo será que vivindo como galegos non teñamos azos noutro momento. Hoxe é o derradeiro día deste Outono. Finaliza con temperaturas xélidas. O estado de ánimo anda algo parecido ao tempo. A ver se o Nadal que no seu momento felicitarei a todos nos quenta o corpo e mais o ánimo. Deica a seguinte. Rafael

viernes, 18 de diciembre de 2009

Precisando

Lamento no tener un rostro que adscribir al nombre de Rafael(creo que no estuviste en A Garda).Es un pequeño inconveniente que añadir al de tener que entenderse exclusivamente por escrito .Si no te interpreto mal parece que necesitas recordarme una parte del artículo 3º de la Constitución porque crees que pienso que las nacionalidades históricas la quebrantan .Tendré que aclararme .
Que desde un punto de vista objetivo(detalle importante que no tienes en cuenta ) diga que-atendiendo a la situación histórica y lo que me parece el interés general-mi preferencia sería emplear los millones de euros dedicados a resucitar el gallego a mejorar la sanidad ,atender a los dependientes o a llevar agua potable a nuestras aldeas ,por ejemplo ,deberías tomarlo como una opción ,no como un futurible .Y como opción ,con ventajas e inconvenientes .
Cuestionar parcialmente la ecuación que pretendes establecer como axioma me llevaría demasiado lejos y temo aburrir al personal .Pero en esta función que me atribuyo de ser "el aguijón de Sócrates", te pregunto :¿qué entiendes por cultura? .Porque éste -como otros muchos-es un concepto que empleamos constantemente pero que no siempre lo entendemos del mismo modo .Otro día ,si me lo permitís ,lo abordaré desde mi perspectiva .Hoy sólo quiero tranquilizarte :no pretendo cambiar lo que democráticamente se establezca en Galicia o las prioridades que los representes del pueblo hayan decidido .Mis deseos no son órdenes ni mis prioridades dogmas .Sí ,te confieso ,que me encantaría que la democracia representativa en la que nos encontramos fuese menos representativa y más participativa ,que de una cultura ( ahí tienes un significado "débil" del término )del consumismo y de la imagen pasásemos a otra de mayor reflexión y compromiso ,de una sociedad amorfa ,a otra más crítica .Tal vez así la construcción de la vida en común fuese más en la línea del bien general y favoreciese mejor el desarrollo individual y colectivo .Y siendo más los partícipes en las decisiones y mejor formadas las mentes los caminos elegidos pudieran diferir de los en otras circunstancias adoptados .
Comencé recordando en mi texto anterior que la lengua y la reflexión sobre ella tiene notables componentes emocionales .Y como entiendo que lo emocional es tan importante y respetable como lo intelectual ,comprenderás que te diga que mientras haya defensores suficientes de la prioridad de las lenguas particulares tendrán no sólo mi respeto( que lo merecerá hasta uno) sino también mi colaboración .
Tengo en el Tribunal Supremo una demanda contra el Ministerio de Educación iniciado en el año 91 .Si la justicia hubiese sido más ágil y me diese la razón ¿podría regresar a mi tierra -de la que no salí por gusto-sin que me viese sometido a la ley del embudo? ¿o los que no supieron hacerme un hueco hace 45 años y me prohibían aprender gallego me aobligarían ahora a un arraigamiento lingüistico forzado? El nacionalismo excluyente español corre el riesgo de ser sustituído por un nacionalismo excluyente periférico .Mirad a vuestro alrededor y responder a esta pregunta :¿por qué cuanto mejor es la posición económica regional es más aguda la reivindicación independentista? .
En la próxima intervención contaré cómo Rosalía hizo para mí sólo de introductora en el gusto por el gallego sino para la poesía en general .
Bon Nadal pra todos (¿Vale así? ) (Gracias a Rafael por facilitarme el enetendimiento de su texto . A veces me cuestacomprender algunos )

miércoles, 16 de diciembre de 2009

MIS POESIAS

Ante as noticias que nos proporciona o nósos amigo Rafael relativas ao comunicado dos cregos vascos,reteitándo o bispo que está a piques de incorporarse,non podo menos que sentir pena,porque,se a propia Iglesia non é capaz de aceptar algo que os seus superiores lles propón...,mal anda o conto.Inda que non sexa mais que por caridade cristiá,non deberían ser tan crueis con él.En fin,estamos en visperas de NAVIDAD e ten que reinar a ledicia,por iso,compuxen esta poesía-villancico (por si algún de vos,lle quer poñer música...

NATIVIDAD

Ya repican los tambores,
ya resuena el pandero,
el Amor de los amores,
de nuevo, baja del cielo.

Una luz alumbra el sendero
cubriendo el éter de colores,
con estrellas lácteas de flores
que marcan el rumbo del fuego.

En los campos trina un jilguero
y, al redoble de los tambores,
y, al compás de un pandero,
van llegando los pastores…

…y los serafines cantores,
sembrando la paz con el fuego,
que va brotando en el frío suelo,
con sus villancicos de amores.

Ya repican los tambores,
ya resuena el pandero,
ya brota en los campos la paz,
ya la estrella brilla en el cielo.

Y en la fría Noche de invierno
se acurruca en el portal,
con la flauta que toca el zagal,
un Niño que es el Rey del cielo.

Antonio Puertas

CHOQUE EMOCIONAL


Aproveitando que a Consellería ,de modo imprevisto, nos agasallou cun día de vacación, co que non se contaba, non me resisto a deixar de comentar unha das noticias que aparece en todos os periódicos, radios e televisións: Oito de cada dez curas de Guipúzcoa firman un manifesto contra o bispo Munilla, nomeado para esa diocese, e que tomará  posesión en Xaneiro do ano que ven.


Nada novo que xa non saibades se pode dicir del. Se leedes “redes cristianas , “atrio” ou outros moitos sitios na rede aparece o comunicado integro e mais os datos relevantes da personalidade deste bispo dos mais novos.


Cada un formarase a súa opinión. A min o que me produce un choque emocional e intentar poñerme,para comprendelo,na pel de cadanseu crego que firma un comunicado tan duro contra quen vai ser o seu pastor. Ademais polas estatísticas que acaba de dar a Conferencia Episcopal non son uns adolescentes .Están na madureza da vida


O sufrimento i esgazadura interior ten que ser moi grande. Non penso que a explicación fácil , cómoda e simple poida ser que todos os asinantes son nacionalistas,separatistas, progresistas ou curas roxos. Como un non se pode quedar con pensamentos aniquiladores e frustrantes, ao intentar ser positivo, paréceme que ao mellor está ben que a xerarquía camiñe rapidamente, cara unha maridaxe coas centrais do pensamento integrista mundiais,para que o contraste sexa tan evidente que os que claman por outro concilio o consigan e pase outro fenómeno igual ao do papa Xoán XXIII. Amen que quere dicir que así sexa. Rafael



lunes, 14 de diciembre de 2009

XOGO DEFENSIVO

Volvo comentar Paréstica de outono, hoxe sobre lingua. Non serei metódico porque as respostas serían repetitivas e cansinas.

     1. A miña opininón non ten ningún valor.
     Procurei dar argumentos lingüísticos, sociolingüísticos e psicolingüísticos xeralmente aceptados.
Procurei evitar argumentos patrióticos, ideolóxicos, sentimentais e estéticos porque pertencen á esfera persoal, case indiscutible.

     2. Non sei responder dos actos e ditos dos demais.
     Forzar situacións, como Camilo Nogueira, puido contribuír a acadar dereitos para o galego na Unión Europea. As linguas minorizadas, como os grupos discriminados, non conseguen nada gratuitamente. Reivindicacións que parecían utópicas ou estrafalarias no seu momento forónse convertendo en dereitos adquiridos que hoxe nos parecen lóxicos. Poño por caso o voto feminino: se non houbese mulleres que daquela foron descualificadas cunha reste de adxetivos pexorativos, seguro que hoxe non tiñan ese dereito que nos parece irrenunciable. Outro tanto podería dicirse da abolición da escravitude ou dos dereitos adquiridos polas persoas negras. Estas loitas, e outras, ainda non remataron.

     3. O castelán non se marxina facilmente, por fortuna, como xa se comentou. As linguas non compiten, somos nós os que queremos enfrontalas.

     4. O idioma que corre perigo é o galego, como xa se comentou.
     Aos argumentos citados ata agora podemos engadir a Resolución da Unión Europea (Axencia Europea de Linguas Minorizadas -EBLUL-). É unha axencia creada polo Parlamento Europeo e funciona como organismo consultivo para o  Consello de Europa e a ONU.
A  EBLUL:
- Reprende ao Goberno galego polas "medidas adoptadas contra o galego desde o pasado mes de abril".
- Avisa que "de continuar coa súa política de desprotección", trasladará a situación aos diversos foros internacionais onde a EBLUL participa.

O texto "informa" á Administración galega de que estas medidas  supoñen unha vulneración:
- De tratados  internacionais sobre dereitos lingüísticos subscritos polo Estado espñol.
- Da Carta Europea de Linguas Rexionais e Minorizadas.

O documento:
- "Anima" ao Executivo galego a que "poña fin" á situación e a "desenvolver unha política de extensión social da lingua propia de Galicia".
- Considera de "especial gravidade" que a Xunta "non teña en conta o último ditame do Comité de Expertos do Consello de Europa", que alertaba da situación en canto a normalización do galego.
- Afirma que "resulta de especial gravidade" que a Xunta "non só non puxese en marcha ningunha das medidas recomendadas" na Carta Europea das Linguas Minorizadas", senón "que se desmantelaron algúns dos proxectos máis aplaudidos polo Consello de Europa, como  a antiga rede de galescolas, definida no texto como "a única rede de ensinanza que contemplaba con normalidade o uso do galego".
     
     5. Amigo Ramón, non podo absolver de hipotéticos fallos lingüísticos, nin se me ocorre corrixir a ninguén, pero se me declaras cómplice, quero recordar, sempre no plano teórico, que:
- As variedades lingüísticas enriquecen un idioma e deben conservarse. Todos os idiomas as teñen.  
- Cada lingua ten os seus rexistros, entre eles o coloquial e o culto.
- Para falar en confianza pódese utilizar o coloquial. Eu, cando falo con persoas da miña parroquia de orixe, seseo de xeito natural porque así se fala na Mahía.
- Para escribir adoita usarse o rexistro culto, que teñen as linguas de cultura.
- Se escribimos normativamente, estamos contribuíndo a fixar o galego estándar, que quedou "degradado" pola represión e a erradicar a idea de que o galego é unha lingua de segunda, para falar na casa.
Moitos humoristas galegos  aseguran o riso fácil do público cun galego mal falado; así disimulan a falta de inxenio.

     6. É certo que non estudamos galego na escola, pero tamén é certo que ninguén nolo prohibe estudar agora. Contra o lavado de cerebro que leva a un rapaz a confesar que non se esforzou o suficiente en falar castelán, deberiamos reaccionar, aínda que sexa con 50 anos de retraso. A experiencia de Belvís que contou Rafael é elocuente e deliciosamente torturadora.

     7. O dicionario de máis garantía é Dicionario Xerais da Lingua (actualizado), que ademais é etimolóxico.
Está a punto de saír unha nova edición de Gran Dicionario Xerais da Lingua. Dous volumes; 2.464 páxinas; 100.000 entradas; diferentes niveis de uso e fraseoloxía.

     8. Eu quero ser máis positivo e pensar que a realidade non é intrinsecamente perversa, nin moito menos.
    
     9. Se o plurilingüísmo é un castigo bíblico, podemos acollernos ás profecías de Camilo José Cela Nostradamus, para dentro de 1000 anos. Asignemos unha lingua para cada continente. Propoño:
- Europa: a ladrar coma os cans mascota!
- Asia: a bruar coma as vacas sagradas hindús!
- África: a rinchar coma os cabalos árabes!
- América: a falar coma os papagaios amazónicos!
- Oceanía: a saltar coma os canguros! Pero caladiños, porque cinco xa serían excesivas linguas.
Mentres non remate o milenio, podemos seguir como estamos. Despois xa falaremos.

     10. Bacharelito, se non é erro, parece pouco respectuoso para alumnos e profesores deste tramo educativo; algúns destes  poden ler o blog e irche á chepa.

     11. Máis pertinente ca preguntar por que hai tantas linguas no planeta, sería interrogar:
Por que razón profunda todos os humanos (Homo sapiens) crearon linguas a medida que desenvolvían a intelixencia e a capacidade de se relacionaren e de se comunicaren?
A resposta animaríanos a querer as linguas e a non discriminalas.

     12. Os topónimos deberiamos usalos en galego, " a única forma válida", como Ferrol ou Pontecesures. Cóntase que navegaba don Francisco no Azor polas augas do Atlántico galaico, viu unha localidade moi iluminada e preguntou ao capitán:
- Que pueblo es aquel que tanto brilla?
- Es El Ferrol de su Excelencia, excelencia, repondeu o capitán.

    13. Esta entrada é un exemplo de xogada á contra, defensiva, coma de avogado do demo.
Espero non volver caer na tentación,
mais líbrame, senor Ramón,
de tan retórica incitación.
Amén.
              Eduardo Seco.

domingo, 13 de diciembre de 2009

ACORDANZAS II

A todos un saúdo. Son as cinco dunha tarde domingueira. Día de sol .Temperaturas frescas. O marcador meteorolóxico sinala oito graos. De noite xeará .Ó outono váiselle a vida. As arbores de folla caduca parecen galiñas na caída da pluma. Un dos mellores espectáculos cromáticos prodúcense nos soutos e carballeiras. As follas van pasando progresivamente das tonalidades do verde, amarelo, vermello ata rematar no marrón escuro que é cando, unha a unha, vanse deitando na terra. Cada folla sofre o seu propio proceso cun ritmo diferenciado. O conxunto delas produce ese resultado tan asombroso para pintores e retratistas da paisaxe.

Hai que deixar a prosa e poñer a funcionar a memoria. Hoxe corresponde lembrar os anos nos que, en plenitude xuvenil, estudamos Teoloxía. (Hoxe queixámonos dos alumnos da E.S.O. As clases con D. Antonio Rodríguez Villasante coidades que tiñan algunha similitude?Aquela degradación ,que xa viña de atrás,permitida e tolerada non vos da que pensar? Deixémolo aí.)

Mirando para atrás. Costa xa traballo. Intentarei situarme no ano de 1965. Foi ano santo. Nese ano pasamos a proba de lume. Os exercicios espirituais xesuíticos. Quince días de silencio maior. Metéronnos en Belvís en pleno verán. Dounos un xesuíta relativamente novo. Non debía de ter moita práctica neses mesteres. Repetíase moito sobre todo nas meditacións. Nas lerias (pláticas) resultaba mais interesante. Eu procuraba desconectar contando os minutos,horas e días que faltaban para rematar aquela tortura. Vida de trapista (trapenses). A tarde do día oitavo podíase falar. Pola noite o xesuíta organizou unha festa de confraternización permitindo cantar e bailar. Estaba de moda aquel verán a “Yenca”.Os únicos que a sabían bailar eran os da Coruña, sobre todo Felpete que exercía de mestre de cada un de nós.

Respecto a que profesores me marcaron mais nesa etapa da Teoloxía vou a sinalar tres. Puideron ser algún mais. Non sei si ese ano ou o seguinte saíra o Decreto Conciliar sobre a formación sacerdotal. Fixárase unha idade para o retiro dos profesores. Xa no curso 66-67 desapareceron as vellas glorias. Debutaron os graduados nas universidades estranxeiras que se estreaban con nós ,na docencia, cunha enorme ilusión.

Un dos profesores que mais me impactou foi, en 1º, Ríos Fernández. Mágoa que non teña gardado os apuntes. Era fácil seguirlle as explicacións. O día que adicou aos séculos de ferro impactoume profundamente. Nunca escoitara a ninguén falar con esa claridade do que pasara na Igrexa durante os séculos IX ao XI. Papas de 18 anos fillos de papas. A simonía habitual. A relaxación de moral e costumes en mosteiros chegaba ao inimaxinable. O libro de texto saltaba eses anos dicindo que eran coñecidos como os tempos de ferro ou chumbo. A Gregorio VII que puxo orde adicoulle moitas clases. Como foi un gran reformador,deixaba caer o porque de cada reforma e os problemas que tiña para impoñela. Morreu desterrado. O seu lema fora amar a xustiza e odiar a iniquidade ou algo así. Tardaron varios séculos en canonizalo. Xoán XXIII seguirá a mesma senda? Vai ter razón Vilariño en que os tempos da Igrexa cóntanse por séculos cando outras realidades fano por décadas.

As clases del parecíame que duraban cinco minutos e os bic (xa os había) gastábanse decontado tomando apuntes. Reservaba os minutos finais da clase para facer digresións sobre feitos de actualidade. Quedoume gravado o comentario que fixo sobre o minifundismo das autoridades galegas da época ,en canto a ideas de futuro, sobre o importante que sería ter un aeroporto en Santiago ben comunicado coa Coruña e Vigo en vez de tres. Naqueles anos creo que chegou a estar cerrado Alvedro ou con moi poucos voos. Todos queren ter a súa leira para plantar o ceboliño e as patacas e así,co illados que estamos, non nos queda mais que emigrar. Estes comentarios, naqueles anos, axudaban a pensar. Non sei se aos demais vos causou o mesmo impacto.

Ao ano seguinte,mais ou menos,presentouse a unha oposición para cóengo e sacouna D. Ricardo. A antitese total. Eu intentei,moitos anos despois,a través dun profesor amigo,contactar con el e non fun capaz..Veraneaban xuntas as familias en Lorca, onde daba clases de grego. Faloulle de min varias veces pero díxolle que era incapaz de poñerme cara.

Outro dos profesores que tamén me impactou foi Rafael Silva Costoya. Tiña unha cultura bíblica impresionante. Que ben incardinaba os evanxeos na historia e nos movementos sociais e político relixiosos da época. Como desmitificaba interpretacións puerís da Biblia. Coñecía as ideas filosoficamente imperantes de cada tempo. Para min era un pozo de ciencia. Nada que ver con Precedo nin con D. Manuel Silva ou D. Ricardo.

Tamén foi un gran profesor Xosé Ramón Barreiro. Ademais de Dereito sabía moita Teoloxía. As clases de Marioloxía foron impresionantes. Misaba en galego nas ánimas,os domingos a unha. Non collía ningunha alma mais naquela Igrexa. Nunca tanta mocidade universitaria acudiu tan masivamente a aquelas misas. As homilias eran xoias.

Animounos a desempoar os libros do Santo Índice. Nel estaba Erasmo. Montaigne. Hume, Rousseau, Voltaire, Montesquieu,Boccachio, e moitos mais. Creo que foi no 66 cando desapareceu o Santo Índice de libros prohibidos. Na Biblioteca estaban nos andeis mas altos. Había que utilizar a esqueira para collelos. Se non te querías enzoufar tiñas que sacar un por un e sacudirlle o po fora e despois airear ben a roupa.

Xosé Ramón Barreiro ensinábanos a pensar. A ver a realidade con ollos de aguia e non de ra. Altura de miras. A non quedarnos coa casca da noz. A escudriñar o que hai debaixo. A analizar os problemas sociais descubrindo as causas radicais que os provocaban. Foi un autentico formador. Polo menos para mín. Facíanos saír do burato en que estabamos como os grilos, facéndonos cóxegas, para ver o que había arredor. Así o recordo. Logo na Universidade seguiu facendo un gran labor. Foi mestre de moitos investigadores da historia contemporánea. Na Real Academia tampouco o fixo mal.

É noite xa ben entrada e hai que rematar. Aos que cursastes Teoloxía isto provocaravos moitos recordos. Foron anos dunha vida emotiva e intelectual moi forte. Por hoxe nada mais.

Agora uns avisos:(Como din os cregos ao finalizar as cerimonias)

A Puertas :o conto é moi bonito. De pequeno os contos de cando os animais falaban eran os que mais me agradaban. Ademais non é nada extemporáneo. Mais ben é propio da época.

A Seco: Moi interesantes e documentadas as túas achegas. Se tes tempo segue seleccionando eses documentos que axudan a entender moito pensamento que anda por aí campando en moitos sitios como novidoso e é mais vello que a morte,

A Andrés L Amboage: que nos conte como descubriu a Rosalía.

A Senín: Que lle vaia preparando unha paréstica á súa amanuense ou escribana que agora en tempo de vacacións sempre hai mais xeito.

E a todos os demais dádenos unha alegría contándonos algo. Se vos apetece. Se non amigos como sempre. Atentos, na rede, a Teresa Forcades. Esa muller é un tesouro. Un día contareivos o que mais me impresionou dela. Vivamos como galegos. Maloserá¡ .Este anuncio é comercial pero ten un fondo subliminar. Deica a próxima. Rafael

viernes, 11 de diciembre de 2009

OS MEUS CONTOS

PORCALLADAS.

¡¡¡At…at…at…chisssss!!!...¡.”Agarráchela boa, compañeiro…!”.-Cala que, ultimamente, non sei que me pasa porque, ata á fariña de millo dáme náuseas e, á pía, non para de darme voltas...”.-A ver se tes esa gripe ditosa da que tanto falan…”A culpa levámola nos, pero son eles os causantes de tódolos males que ten este cochiño mundo.”Tes razón, amigo…Foron eles quen nos contaxiaron…”

¿“Non escoitaches o que lle pasou á amigo dos nosos veciños …?...” .-Non….-”Pos que, á conta dos xamóns duns paisanos nosos, marchou de vacacións á Cancum e, unha mulata, remexéndose na area, meteulle no corpo un bicho, que o bautizaron co noso nome….-” ¡ Que se “joda”…! .- A min o que mais me cabrea de todo é que son uns falsos. Cando pensas que estanche á facer un favor dándoche pa comer, enchéndoche coma á porcos e, logo, pensas que vas d´excusión as Rias Baixas nun coche de luxo, con portelas e todo…e, de súpeto, apareces no matadoiro…”. ¡ Cala, cala, que non teñen nome…! “ Tanto presumir, tanto presumir…,e sonche igualiños á nós ( fora alma)”.- Son peores porque, á o menos nos, mantémonos e vivimos ben ata o día do…¡”nin se che ocorra nomealo, que me tombas…!…. “Eles, amólanse, porque padecen nesta vida e mais na outra…,no inferno” .

Cambiando de conversa… ¡ Que tempos aqueles nos que, inda recordo, cando pasábanche á man polo lombo e, chamábanche polo teu nome:”bacoriño…bacoriño…”…e dábanche verzas, …fariña de millo,….e tiñamos todo tipo de comodidades no cortello da súa casa…¡ Hai, …que costumes…! e. agora, todo o penso é merda…”¡ Merda pa eles!...,amoreados en granxas coma se foramos conexos….”
¡¡¡At... at…chíssss….!!!-”¡…Disimula, disimula…”,!...mira quen está aí…”. ¡ “Me cago nos meus pernís “ …O VETERINARIO…”! !Non ven por cousa boa…!”.-¡ Seguro! ,” É por iso da nova peste…”.-”Pos, sabes o que che digo: que, postos á sufrir,…é mellor que nos poñan dunha cochiña vez unha inxección e non que che despecen o día de San Martiño. Así acabamos e, ao menos, amolámolos que no nos comen…”

Antonio Puertas

jueves, 10 de diciembre de 2009

LO PROMETIDO



Estimado Andrés L.Amboage y compañeros: Por consideración y aún suponiendo que nos sigues sin problema ,en gallego, comentaré lo que nos decías en tu intervención .La lengua cervantina también nos enriquece a todos. Como he anunciado que comentaría lo que nos has dicho,lo prometido es deuda ,o como decían los romanos:"Pacta susnt servanda" .Hoy todavía se escucha tanto a juristas como a profanos.


Por llevar cierto orden te diré que la premisa que sientas de que toda lengua tiene componentes afectivos es muy cierta. Cuando en A Coruña escucho.hablar con la terminación “in” del pretériro perfecto de los verbos de la 1ª conjugación: Cantin, bailín, escoitín, propia de algiunos sitios de las Rías Bajas no tengo mas remedio que acercarme a saludarles y preguntarles de donde son.

También la admiración y elogios que le dedicas a Eduardo creo que son merecidos y yo, por consiguiente, los comparto. Hoy en Galicia, personas con ese amor, saber profundo y sentido hacia el gallego, su historia y todo lo que conlleva la cultura gallega ,por suerte para todos , abundan pero no en exceso.


En otros tiempos, ya lejanos, tuvimos que pelear mucho porque el idioma nuestro siempre a doleció de todos aquellos sambenitos que tan bien Eduardo nos sintetiza en sus múltiples y sensatas aportaciones.


La exposición a la que alude ,celebrada en Pontevedra,en fecha 26 de Noviembre y tambien en la de 2 de Noviembre explica muy bien la historia real de nuestra lengua y su situación actual en las mentes de mucha gente.


Nos dices que, en tu caso ,estuviste siempre inmerso y aprendiste desde pequeño el castellano y que a otros que hemos sido gallego hablantes ,desde la cuna, nos ha costado afianzarnos y dominarlo con soltura. Eso es cierto y recuerdo perfectamente tener conciencia de que no debía hablar en gallego en Belvís. Incluso recuerdo alguna vez, se había que confesar con tanta frecuencia, hacerlo sobre que no esforzaba por hablar en castellano y el sacerdote me dijo que esa era una imperfección pero no un pecado objeto de confesión y se lo agradecí .


Lo que comentas, respecto al esfuerzo para dominar el castellano y posteriormente tener que hacerlo para dominar el gallego, supongo que algunos lo vivirían de ese modo.Ya sabes que decía Amor Ruibal, según nos comentaba D. Luciano Palleiro, que cada persona era fruto de su circunstancia y de su relación respecto a los demás entes. Yo en realidad el volver a encontrarme con mis raíces y descubrir el mundo, desconocido hasta entonces, que ha sido la tradicción del galleguismo recuperado me ha dado,mas bien, satisfaciones profundas y momentos de gran emoción.


Leer a Neira Vilas,a Castelao, Curros, Rosalía, Otero y todos aquellos a los que desde el año de 1963 se les viene dedicando el día de las letras gallegas, para mi resultó apasionante y me ha dado momentos de gran felicidad el descubrimiento de todo ese mundo, desde la lírica medieval, el Padre Feijoo, Sarmiento, los del “rexurdimento” y siguiendo hasta .los actuales Manolo Rivas, Suso de Toro,,Mendez Ferrín y tantísimos otros y otras que escriben como ángeles.


Tu ya comprendes y así lo dioces que para algunos este nuevo reencuentro y aprendizaje lo hicimos con satisfación. Los que lo hicieron con sacrificio y con pocas gannas yo lo siento y lamento por ellos. A lo mejor es que esas ideas y adoctrinamiento que ,como bien nos recuerda Eduardo y todos hemos recibido, ha sido intenso y descarado durante la dictadura franquista, ha hecho demasiada mella en nosotros y nos cuesta desprendernos del hombre viejo.


Por último, la pregunta que te haces, si ha valido la pena ese esfuerzo e incluso ese dinero que se ha gastado en promocionar la lengua y cultura gallega y no haberlo dedicado a otras cosas, debo decirte que estas plantendo un futurible que tantas veces nos han explicado como algo inutil o discusion bizantina que hasta D. Eladio Leiros los calificaba de este modo. Yo creo que la dictadura ha sido un paréntesis doloroso para muchísima gente y que, con la democracia y la Constitución hemos recuperado nuestra tradición cultural, nuestras lenguas, la libertad y la diversidad que tanto nos enriquece. La ecuación que nos presentaba Eduardo: “Quen sabe galego, sabe máis.+ linguas = + coñecemento + cultura + civilización + liberdade.” para mi es un axioma que no precisa demostrarse.


Termino ya, recordando que la Constitución,a la que homenajeamos ultimamente y que tan poco se lee y enseña, y que mucha gente cree que la quebrantan las nacionalidades históricas, en su artículo 3,párrafpo 3ºdice literalmente: “La riqueza de las distintas modalidades lingüística de España es un patrimonio que será objeto de especial respeto y protección.”


Por hoy nada más.Saludos a todos.Rafael










miércoles, 9 de diciembre de 2009

A HISTORIA QUE PODEMOS RECORDAR

   Tras recuperarme da Paréstica de outono, desta vez serei indisciplinado, por non "aburrir ao persoal" e por considerar que as respostas-marco xa están dadas.
   Ordenando carpetas e caixóns, topeime cunha folla solta: unha fotocopia vella de dúas páxinas dun libriño de Luís Huerta, do que ignoro título. E pensei en compartila para abundar no contexto da historia que podemos recordar. Vai na lingua orixinal e cervantina:

Decálogo patriótico de los españoles
   Los mandamientos de la Ley del Patriotismo son diez. Todos pertenecen al provecho general de España y al particular de cada español.
1º. Amarás a España sobre todas las naciones de la tierra.
España es nuestra querida Patria; nuestra Madre común. Una suprema razón de sentimiento nos impulsa a amar ardientemente el suelo donde se ha vinculado el hogar con nuestros mayores.
2º. Jurarás defenderla cuando esté en peligro.
La Patria necesita del concurso mancomunado de todos sus hijos. Debemos hacer por ella los mayores sacrificios.
3º. Santificarás la memoria de nuestros antepasados ilustres por su talento y por sus virtudes.
Los santos, los sabios, los artistas y los héroes esspañoles deben tener un altar mayor en tu corazón.
4º. Honrarás todos los productos españoles.
En los gastos más insignificantes, ten en cuenta el interés de tus compatriotas y de tu país. Un céntimo gastado en adquirir un producto extranjero, disminuye la fortuna de tu Patria.
5º. No matarás el comercio ni la industria nacionales.
En tus empresas y en tu casa, da siempre preferencia  a los materiales, a los géneros, a los comestibles y a los obreros españoles.
6º. No fumarás nunca, ni beberás más que agua fresca.
El español que fuma y bebe licores o se embriaga, atenta contra el vigor de nuestra raza, se degenera a si mismo y engendra una prole degenerada.
7. Huirás de la taberna, del garito y del burdel.
En estos antros inmundos, se quebranta la salud, se vulneran los cerebros, se anquilosa el pensamiento, se envilecen las conciencias y se dilapidan salarios y fortunas. Estos lugares malditos son los eslabones infernales de la tierra, origen de todas las discordias de familia y de las grandes miserias de las naciones.
8. No te levantarás en  motines, revueltas ni algaradas populares.
Estos actos revelan la incultura y la ignorancia de la plebe y la maldad y falta de civismo de los demagogos. Los buenos Gobiernos se consiguen principalmente con la integridad y pureza en la práctica del sufragio universal y con  las manifestaciones sinceras del espíritu de ciudadanía.
9º. No desearás mal a ningún país extranjero.
Todos los hombres somos hermanos y todos juntos debiéramos formar una gran familia sobre la corteza terrestre. Coopera a la realización de este bello ideal.
10º. No codiciarás los bienes de otras naciones.
España es rica en virtudes, en grandezas, en heroísmos y en conquistas: lo es también en su suelo  y subsuelo, y en su clima y en su cielo. Estudia a tu Patria en todas las manifestaciones de su vida geográfica, histórica, jurídica y social: estúdiala igualmente en todos los veneros de la riqueza económica, sacando de este estudio el mayor rendimiento útil que te sea dable,  pues así verás que puede muy bien hacer de España un país de bienandanza. Lucha por conseguirlo tenazmente, incansablemente, heroicamente.

    Parece dos tempos en que o Estado non adoutrinaba.
    A folla perdida levoume a buscar na biblioteca un libro que lera polo 1995, e que reflectía a miña escola:
         El florido pensil. Memoria de la escula nacionalcatólica.
         Andrés Sopeña Monsalve.
         Grijalbo Mondadori. Barcelona. 1994.
O decálogo non aparece no libro, pero si outros textos que demostran como eran antes os bacharelatos. Non serían estes os bacharelitos?
No prológo do citado libro, Gregorio Cámara, catedrático da Universidade de Granada, escribe:
     "Tras ter depurado todo o depurable, (isto é, todo escrito - ou persoa- que tivese matiz socialista ou comunista", ou que seguise "o ideario perturbador de mentes infantís"), nas escolas primarias, nos institutos e colexios, nas escolas de Maxisterio e até en moitas cátedras universitarias, ensinábase de acordo con esta aberrante ortodoxia metodolóxica, por chamala dalgunha maneira, expresada por un daquela ilustre catedrático da Universidade de Valencia:
      "O mestre ha de proceder de modo apriorístico, seleccionando feitos non só en función do seu valor histórico absoluto, senón do seu valor para a formación neste sentido patriótico nacional que preconizamos. Ha de facer resaltar de modo interesado os feitos que mostran os valores da raza, silenciando outros que ou non a ennobrecen ou poden ser interpretados torcidamente. Trátase, repito, de facer españois que sintan a historia e non de formar homes que coñecen plenamente a historia".
Nada de estraño ten, pois, que con esta imaxinativa proclama e exacerbado maniqueísmo se consagrasen "os  métodos educativos da España tradicional": o rexeitamento absoluto das doutrinas pedagóxicas do extranxeiro, porque son, segundo dicía o BOE, "hipócritas, extrañas, exóticas e despóticas"; se outorgase destacadísimo lugar ao sistema , "clásico na tradición española", da repetición para "obter a maior fixeza e solidez nos coñecementos", así como o método das concentracións e o da concentricidade da ensinanza relixiosa... Como arengaba Sáinz Rodríguez aos mestres, "nova milicia da cultura", non se trata de afirmar esa idea libral e rousseauniasna de que hai que respectar a concienca e a liberdade no neno e do mestre, senón de pensar en que a idea contraria é precisamente "o eixo de toda filosofía da educación patriótica".

     Mentres escribía traducindo, acordeime do Éxodo: os israelitas protestaban polo maná caído do ceo cada mañanciña en forma de orballo, e devecían polas cebolas, marabillosas, que comían na escravitude de Exipto. "Aquelas ceboliñas si que eran saborosas e non esta porquería".

    O problema non foi só a escola que vivimos, senón as posibles consecuencias dunha total autarquía intelectual e ideolóxica. A colonización ten consecuencias negativas máis duradeiras cá dominación. Desta historia sabemos nós, porque a vivimos.

As cereixas enlazadas
     É frecuente observar que cando se cita un feito ou persoa da actualidade, aparecen raudos os inimigos da memoria histórica argumentando coas cereixas enlazadas:
- Se escribes Gürtel, engánchase o GAL.
- Se dis Bárcenas, enléase con Filesa.
- Se pronuncias Camps, enguedéllase con Roldán.
- Se mentas espionaxe madrileña, sae Rubalcaba.
- Se citas Alakrana, aparece o Prestige.
- Se mencionas a historia que estudamos nós, ven ensarillada a historia dos socialistas.

    Nunca sei se os usuarios deste curioso argumento:
- Condenan os dous casos/persoas.
- Aproban os dous asuntos/persoas.
- Absolven o segundo e condenan o primeiro.
- Condenan o primeiro e exculpan o segundo.
- Queren marear...

   A un libro rigoroso e histórico como Cartas dos republicanos galegos condenados a morte, non se pode opoñer un libro inexistente, un libro-ficción, de historia-ficción, un libro imposible.

   Antes de asinar, consultei cinco áreas dunha xoia bibliográfica que estudamos todos:
   Enciclopedia. Tercer grado
   Antonio Álvarez. Editorial Miñón. Valladolid. 1956.
- Historia de España. Páxinas 405 e sgts.
- Formación política. Niños. Páxs. 588 e sgts.
- Lecciones conmemorativas. Páxs. 599 e sgts.
- Formación familiar y social. Niñas. Paxs. 604 e sgts.
- Formación política. Niñas. Páxs. 609 e sgts.

                    "Intuitiva, sintética y práctica".
                    "Adaptada al cuestionario oficial".

    Era o noso libro gordo de Petete. Non segue "o ideario perturbador de mentes infantís", que va!
    Algunhas ideas da famosa enciclopedia ainda andan soltas. 
    Non ten desperdicio. Lean e xulguen.
               
                  Eduardo Seco.

 

domingo, 6 de diciembre de 2009

ACORDANZAS I


Ben queridos compañeiros: Durante a semana tiven que practicar a obra de misericordia de visitar aos enfermos. E das poucas que non precisan actualizarse. Lembrades que eran catorce: sete de orde corporal e outras sete de orde espiritual. Das corporais so podemos practicar esa e a de dar de comer ao famento. (Darlle para comer),porque beber ao sedento, vestir ao nu, dar pousada ao peregrino,redimir ao cativo i enterrar aos mortos, se non vives cerca do camiño de Santiago, non te secuestran, foise a auga, ou tes unha funeraria, son moi difíciles de practicar.


Outra cousa é as de orde espiritual .Os ensinantes temos a obriga de practicalas a diario: Ensinar ao que non sabe, dar bos consellos aos que os necesitaren, corrixir ao que erra, perdoar as inxurias, consolar ao tristeiro e sufrir con paciencia os defectos do próximo.(´Cacho lección de cartilla vos acabo de dar¡).


Indo ao tema. Quedaramos no ano 1962 xa instalados en San Martiño. Foi como pasar do século XX ao XIX. Precisamos levar xarro para a auga de lavar a cara e almofía (palangana). O espectáculo de cruzar Santiago cos colchóns mangados ao lombo e unha estampa típica de Berlanga. Tempos aqueles¡ Na miña casa facían augardente e levaba varias botellas para ao levantármonos tomar un trago. Sanmartín Ovelleiro, supoño que algúns mais, era un visitador asiduo ao tramo onde eu estaba.


Dos profesores de Filosofía gardo moi bo recordo unicamente destes tres e por orde xerárquica: Juanjo Cebrián, Manuel Bugallo e Luciano Palleiro. Este último descoñezo se inda vive. Juanjo era un defensor acérrimo dos grupos de “Jesús Obrero”Era o consiliario da JOC en Santiago. Admiraba o papa León XIII e a doutrina social que impartiu. Uníaa directamente coa do papa Juan XXIII nas bonitas encíclicas “Mater et Magistra” e“Pacemin terris.” Esquecía que o papa San Pío X foi un papa conservador, integrista e antimodernista como o actual. Acolleu aos de Lefebre pola porta grande mentres amargou dende o ex “Santo Oficio” aos ex-peritos conciliares. E bo lembrar que a seta cismática que costituiron chamábase a fraternidade de San Pío X. Por algo é. A Juanjo eu colocarao nun altar. Estaba desexando ter clase con el. Para min era como un cura obreiro. Os demais viñan moi pulcros á clase. El sempre enzoufado. Fernando Ledo dicía que viña sempre cos gardabarros enlordados. A min contaxioume conciencia social e inquietudes. Tiña claro que antes de ser un cura de misa e ola marchaba para os barcos bacalleiros nos que andaban os do meu tempo.
D. Manuel Bugallo era na realidade, se o tratabas, a antítese da idea que se tiña del, xeralmente, de home frío, calculador, cerebral e sen sentimentos. Era todo o contrario. Facía o imposible para darnos unha ética e dereito natural que nos fixese pensar. Tiña un pensamento moi moderno. Admiraba a democracia. O día que elixiron en Chile a Eduardo Frei,demócrata cristián, presidente,comunicounos que era o día mais feliz da súa vida. Cando Gironella escribiu, non sei se foron “os cipreses cren en Dios” ou “un millón de mortos” quería  quese lese. Trataba da guerra civil. El quería elevar o noso pensamento pero nós tamén moito non lle deixabamos. Estaba incómodo cos demais superiores do Seminario que eran o contrario del. Amaba o saber e o pensar e os demais so lles importaba o silencio e a puntualidade,que foses submiso e obediente . As novidades do Concilio a medida que se aprobaban xulgábaas fantásticas. Adoraba a palabra “agiornamento”. Era un lector incansable.

D.Luciano Palleiro era pulcro na dicción. Afable e moi atento se lle preguntabas algo. Renovador nos métodos de ensino. Viña cunha flor á clase e ía desfollándoa para ver cando lle diciamos que xa non era unha rosa. Os últimos pétalos que lle quitaba eran os accidentes substanciais. Tiña unha manía. Todo o tiñamos que coñecer en profundidade. A través das últimas causas. Sempre había que estarse interrogando. Mandou mercar o volume 8 ou 9 de “Los problemas fundamentales de la filosofía y del dogma “ de Amor Ruibal .Alí estaba a esencia ontolóxica do seu pensamento. Sempre o tiñas que ter á man. Tamén falaba de X. Zubiri. Intentaba que practicásemos o pensamento filosófico. As nosas preocupacións estaban mais en estar ao tanto de como ía o Madrid e o Barcelona amais o Depor e o Celta. Pensando nas cachatorias e como botar un pito ás agachadas. A obsesión de que fósemos sabios e amantes da filosofía tivo éxito nalgúns compañeiros como Varela Grueiro. Daba cadeira e entendíalo mellor que ao profe. Alumno del foi Marcial Gondar Portasany, catedrático de antropoloxía social en Santiago e con sona de ser dos mellores especialistas en antropoloxía galega. Viña dous ou tres anos despois de nós.

Por hoxe mais nada e que viva a Pepa. (Xa sabedes que o dito de “vivalapepa “ven da Constitución de Cadiz que entrou en vigor o dia 19 de Marzo de 1812, día dos pepes e pepas.)


A Senín ireille respondendo pouco a pouco e con certa orde ao que pregunta. En pequenas doses.  Se teño medo?. Téñolle que comentar que hoxe non. Houbo tempo en que si e moito. A noite do 23 F pensei que se repetirían as atrocidades do 36. En vida do ditador deixei de facer cousas por medo.(Saúdos para a túa escribana que xa me dixo un paxariño quen era)


Remato. Ao intentar colgar esta achega lin a Eduardo e Andrés. Para Eduardo, (Ringo entre vellos compañeiros) que nos siga deleitando coas súas imnformacións e comentarios, precisas,con fundamento e ben estruturadas,.Como din que deben ser as sentencias. Dinos e coméntanos os libros de Ayala. Eu téñoos anotados na libretiña laranxa que sempre me acompaña. O meu fillo dime: papá iso anótao no móbil ou na PDA. Para que a queres? Uso ferramentas das de antes para certas cousas moi persoais. Teño unha lista de libros gardados para a xubilación .A a ver se logo temos ganas de ler.


A Andrés L .animalo a seguir participando. Hoxe non pero si o outro Andrés ,tamén é un especialista no asunto da lingua, non o fai, por falta de tempo , eu, de todas formas comentarei o que nos dis. Un saúdo para todos e deica a próxima vez. Rafael




sábado, 5 de diciembre de 2009

HIPATIA E PRISCILIANO. A nora da historia

   Lin algún artigo sobre Agora e todos cualifican moi ben a película, desde a perspectiva artística e tamén ideolóxica: cine potente.    Gustoume moito o traballo de X. L. Méndez Ferrín (Faro de Vigo. 7/XI/09), que tomarei como guión por tocar aspectos do contexto do noso nanoblog.
   A acción desenvólvese no tempo en que o cristianismo se converte en relixión oficial no Imperio Romano, con Constantino e Teodosio. Hipatia, filósofa, adoptou unha actitude de razoamento fronte ao cristianismo; como tiña tanta influencia en Alexandría, o patriarca Cirilo chegou a envexala, a odiala e a lanzar contra ela uns monxes fanáticos, dentro do templo, que lle separaron a carne dos ósos con cunchas de ostra; noutra versión, con fragmentos de cerámica. Ano 415. Cirilo é santo, doutor e padre da Igrexa. Na película a morte da protagonista (Rachel Weisz) é moito máis piadosa e cristiá.

   Hipatia converteuse nun emblema universal da liberdade de pensamento reprimida polo fanatismo e o poder. Escritores como Voltaire, Schiller, Vivenzo Monti ou John Toland glosaron a súa vida e morte. Neste contexto está situada a obra de Amenábar.
    Descubrín tamén que de Hipatia se ocupou:
- O bispo Uxío Romero Pose. A Trabe de Ouro,  número 26.
- Afonso Pexegueiro, que titulou Hipatia un importante libro poético. Xerais. 1998.
Os librepensadores foron sempre gardiáns da memoria desta muller malfadada.

   Segundo Ferrín, hai indicios de que Hipatia tivese noticias de Prisciliano, decapitado 30 anos antes. Romero Pose traza un paralelismo entre Hipatia e  Prisciliano. Prisciliano é, segundo Cadwick, a primeira vítima cristiá da intolerancia católica do Estado.
Romero Pose sitúa a Hipatia como a primeira vítima pagá da intolerancia relixiosa: "Comparando as vidas nun ambiente común podemos perfilar mellor os seus rostros. A Gallecia do século IV e das décadas posteriores é universal e romana e está encravada nun cadro máis homoxéneo e máis amplo que onde estaría posteriormente".
Completa Ferrín a idea dicindo que só poderiamos entender o posterior Reino Suevo e a figura de Martiño de Dumio ou de Braga entendendo Gallaecia como un estado independente pero aberto ao mundo carolinxio e bizantino.

   Un feminismo difuso relaciona tamén a Prisciliano con Hipatia. Aquel parece que foi educado filosoficamente por unha muller, Agape, e que tiña discípulas, das cales unha, Eucrocia, sufriu martirio en Tréveris canda Prisciliano.
Prisciliano foi acusado de herexe e de andar en pecaminosa compaña de muliericulae, mulleres baixas e desprezables.
Hipatia, que disertaba na ágora sobre astronomía e filosofía, sería un desafío á Igrexa e unha humillación insoportable para o propio Cirilo, que ordenou matala. A inquina de Cirilo contra Hipatia encontraba eco na cultura antiga e na misoxinia de san Pablo e outros.

   E resulta que cheguei, sen pretendelo, a temas de remanente actualidade, como o papel da muller na Igrexa, o pecado público e privado, a situación obxectiva de pecado, a excomuñón automática, que volve percorrer el Mismo Camino.
Mágoa que desaparecese a maioría das picotas que a Inquisición tiña instaladas nas ágoras ou prazas públicas de vilas e cidades!
   Lin a reportaxe recomendada por Rafael. Dá moito que pensar. Tamén lin Muertes de perro; agora estou con El fondo del vaso, comentareinos se procede.

           Eduardo Seco.

viernes, 4 de diciembre de 2009

La lengua

Veo que el tema  de la lengua es recurrente entre vosotros .Como lo encuentro interesante ,me asomo a su consideración .
Vaya por delante mi convicción de que el idioma no puede tratarse desde una perspetiva meramente intelectual .Tiene fuertes componentes afectivos.
Cuando veo los textos tán bien seleccionados por Eduardo donde se recogen recetas ,costumbres ,leyendas o datos referidos a la historia  de nuestra tierra ,percibo  una persona perfectamente integrada en la sociedad gallega que rezuma pasión por lo propio y espera contagiar a otros del amor que siente por todo lo que tenga que ver con el terruño ..¡Felicidades para él! .Pero no todo el mundo encuentra acomodo en el contexto en el que nace ni ve siempre las perspectivas laborales o intelectuales que busca allí donde nació .Para ésos una lengua  de limitado alcance -por el número de hablantes- puede ser un obstáculo ,un problema añadido a la salida que busca (no digamos si quien busca es un inmigrante extranjero con escasa cualificación) .En tales casos ,por razones prácticas ,una lengua más universal es ,sin duda ,el instrumento de integración deseable .Si pudiese rebobinar mi vida y decidir qué instrumentos de comunicación utilizar ,no dudaría en elegir el castellano para moverme por España y el inglés como puente de conocimiento científico-ténico universal .Las experiencias se pueden volcar en moldes diversos por más que con unos estemos mejor familiarizados que con otros .Yo no he tenido que padecer el desgarro que sin duda supuso para muchos de vosotros tener que aprender  "a salto de mata" ,sin ayudas y sin "inmersión" ,el castellano .,en aquellos tiempos lejanos .Ya en democracia el gallego fue  "regularizado" y tuvísteis que reciclaros .Tuvísteis que aprender casi una nueva lengua  que nada -o muy poco- se parece a la que yo leí en Rosalía o vosotros conocísteis en el seno de vuestras familias ..Para los que tienen facilidad para los idiomas y tiempo , posiblemente fue un reto asumido con entusiasmo ;para muchos ,quizá ,un importannte sacrificio ..Y pregunto .¿vale la pena para la inmensa mayoría? .Los millones de euros que se emplean cada año en fomentar el gallego-que podrían ir a solventar los problemas de dependencia ,a dotar de agua potable a nuestras aldeas o a mejorar la sanidad ,por ejemplo ,¿nos compensa desde un punto de vista objetivo? .
¡Ahi queda eso! Algún día os contaré cómo me puse en contacto con el gallego a través de Rosalía .Gracias por las felicitaciones . .
Un abrazo : Andrés L. Amboage

miércoles, 2 de diciembre de 2009

MIS POESIAS

Antes de nada FELICIDADES a todolos ANDRÉS que tuveron de santo.
Mencionar tamén a Eduardo,a Rafael,a Senín etc,etc,que animan esta paxina,e decirlle os demáis lectores que se animen a escribir.


LINGUNDE

Á sombriña duns piñeiros,

coa praia d´areas brancas,

ás ondiñas dá nosa ría

ós pes dá rapaza bicaban.



A gaita galega soaba

i, ó compás dun ventiño, ían

ás ondas daquela ribeira

i ós suspiros que á nena daba.



Cristalina i doce miraba

ós tons verdes d´arborada

i ás cunchiñas brancas d´area

que ó espello dás augas levaba.



A xente n´area tombada

i á bruma alá na montaña,

acariñaban uns sonos

coa estampa dó ceo na praia.



Un cheiro á sardiñas asadas

fixo espertar dós seus sonos

á xente dó sol tostada ,

erguéndose lixeiriña…



…pa rematala xornada.

Antonio Puertas





















aljo"...Vai esta poesía pa todos vos: