Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

jueves, 22 de julio de 2010

OS MEUS CONTOS

EL PRIMER MAPA DEL UNIVERSO




Hace unos días, los medios de comunicación nos sorprendían con la publicación del primer mapa “real” del Universo que, el telescopio PLANCK de la Agencia Espacial Europea, había fotografiado y, como primicia de alcance, nos la dio a conocer.

Decía Radio Francia Internacional, que, para la creación de este mapa, el PLANCK, había estado tomando imágenes del Universo con un espectro electromagnético de altísima precisión durante más de 6 meses y que los científicos, a partir de ahora, contaban con un poderosísimo instrumento para poder determinar el origen del Universo. Una especie de Santo Grial para los astrónomos y cuyas imágenes podrán explicar, en un futuro, cómo comenzó todo.



…Para los científicos y para los demás mortales. Todos podremos sacar alguna conclusión, acertada o no, al igual que ellos mismos, nos fueron dejando a través de los años sus teorías.



Si ,el Universo que, hasta ahora, creíamos “ infinito “y cabe en un mapa, ¿ que más sorpresas nos esperan en el futuro? Estrellas, nebulosas, agujeros negros y espacios profundos que sólo se pueden detectar viendo lo que pasa a su alrededor, siendo éstos últimos los más misteriosos, ¿ no serán tan sólo una pequeña parte de la materia que saltó en pedazos con la mano creadora de Dios ? …colisiones, fusiones, transferencias de materia ( “nada se destruye, todo se transforma“), viento estelar y fagocitosis, son la prueba evidente de que el Universo creado está vivo. Vivo porque el Espíritu que lo sustenta eternamente está vivo.



Cuando tuvo lugar aquella descomunal explosión hace más de 13 millones de años, sólo reinaba “ el nada absoluto “: ni la luz, ni la oscuridad, ni la materia, pero sí el Espíritu que la creó, latía eternamente.



Intriga a los científicos la masa roja y amarilla que se observa en los polos de ese primer mapa. Restos de la radiación cósmica o microondas que siguen como una especie de “ fósiles luminosos” dejados por el Big Bang. Ni siquiera el disco blanco que circunda el Universo, conocido como la Vía Láctea, y formado por infinidad de estrellas y galaxias…, son la principal fuente de atención del científico. Y es normal que así sea, pues lo más intrigante para todos, es conocer la eterna cuestión del ser humano: de donde venimos y a donde vamos.



Si Dios es espíritu y su mansión es LA NADA, no precisa de la materia. Su gloria le basta; se valió del rayo creador para compartir su grandeza con los demás. Los agujeros negros, devoradores de la masa, son una especie de gigantescas cavernas entre la materia y el espíritu que engullen a la primera para reintegrarla a su eternidad de donde un día salió. Puentes cósmicas entre el Ser y el no ser de la Vida.



Antonio Puertas









martes, 13 de julio de 2010

MIS POESIAS

Me vou para CAMARIÑAS e, como é a nósa patrona, quero rezarlle con esta Salve para que coide de todos nós. O vindeiro 16 é o seu día.

SALVE




Salve a la madre marinera

Rutilante estrella milagrosa.

Salve a la reina del mar viajera

Salve a la luz de las aguas victoriosa.



Rayo de los cielos fulgorosa

Que a las olas del mar ha vencido,

Salve Dios a nuestra diosa

Que del cielo su alianza ha venido.



Luz y guía de la noche,

Y del marino, salve, a su estrella,

Norte y guía es su broche

Del desterrado hijo de Eva.



Salve, salve, siempre a la más bella,

Errante dueña de nuestro sino,

En los mares su espuma reina

Y del Carmelo nuestro destino.



Antonio Puertas







miércoles, 7 de julio de 2010

¡Uf, que alivio...! (Andres GV)

Foron exactamente 366 exames de tipo mixto, isto é de "tipo test" e de contidos de redacción. Un aburrimento de corrección, porque salvo no caso dos alumnos sobresalientes, quen corrixe está condenado a ler reiteradamente os mesmos erros, as mesmas vulgaridades, os mesmos tópicos, e tamén reiteradamente o pouco que foi capaz de comunicar de novo, de sorpresa, de descubrimento,  a mozos e mozas,  de vinte anos a maioría, que serán xa os novos mestres de educación infantil e primaria.  Non foi iso só, pero iso foi quen me retivo de asomarme e non soamente ao noso blog. Fago coma dis que fai o Guadiana. Aos exames hai que lles sumar 160 traballos monográficos, cada vez de feitío menos persoal, porque os alumnos teñen sentido práctico e non pasan as angueiras doutrora, que para iso está  Google, a Wikipedia, <elrincondelvago.com> e <monografias.com>. Os profesores temos diante o desafío de saber traballar con Internet e de contar con que os alumnos dispoñen das potentes ferramentas da información e do coñecemento, e polo tanto investigar, aprender, facerse unha idea hoxe non significa o mesmo de hai vinte anos. Unha tarefa complicada.
Acabo de recibir o máis recente libro de Andrés Torres Queiruga. Absoluta novidade que empeza a chegar ás librarías. Editado por Galaxia, será presentado en Santiago, Pontevedra e A Coruña no próximo setembro. Na liña de Andrés, o libro segue as pautas de poñer en revisión os grandes temas da teoloxía e do pensamento en xeral. Repensar o mal titúlase. e ten este subtítulo: Da poneroloxia á teodicea. O neoloxismo "poneroloxía" empregado por Andrés responde ao étimo "ponerós" (=malo) nun sentido menos connotado que "kakós",  máis habitual nas nosas incursións helenísticas. "Poneroloxía"  é, logo, o tratado, reflexión sistemática,  sobre o mal.   Máis de cincocentas páxinas incitadoras para saborear e rillar neste verán. Tamén no outono, en outubro, o Foro XXV de Encrucillada fai un obrigado homenaxe a Andrés, que se xubila da sùa docencia universitaria, e que non o debe facer sen o recoñecemento dos discípulos e compañeiros. Unhas xornadas para encontranos tamén algúns de nós.
E o sábado,  en Visantoña, coa familia de Andrés López Amboage. Vémonos.

sábado, 3 de julio de 2010

MIS POESIAS

Como tardarei en escriber debido a que me agarda una campaña veraniega por augas de Camariñas, e, como enfrente temos a nosa Señora da Barca,lugar do noso encontro, ala polo mes de Septembre,deixovos esta poesía:

MUXIA
Entre a espuma do mar sempre metida,
pola furia do vento sempre azoutada,
simboliza a barquiña que, alá perdida,
pola Virxe e os anxos vai tripulada.

Unha raza valente, forte i arrisgada,
como o mar que a combate, alí é nacida,
e, co afán dos seus fillos é morada
de fermosas mulleres cheas de vida.

¡ Ou, Muxía !, ende lonxe, eu te saúdo,
mila vila segunda o meu peito marca;
do meu paiu adourado, primeiro escudo,
tempro santo que atrás toda a comarca,
pola iama de fe que avivar poido
o abalar da tua pedra e a tua Barca.

Antonio Puertas