Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

sábado, 29 de enero de 2011

Dúas películas para disfrutar do cine (Andres G.V.)

Recomendo que vaiades ao cine e disfrutedes como fixen eu, acompañado de meu irmán, de dúas películas: El discurso del Rey e De dioses y hombres. Cito os títulos en castelán para non crear dúbidas, pois non teñen dobraxe en galego. 
Facilmente ningunha das dúas perdure moito en cartel pois son películas con pouco tirón para a xente nova. El discurso... conta o esforzo realizado polo rei Xurxo VI do Reino Unido (1936-1952) para superar o tatexar da súa fala e as relacións moi especiais que tivo co terapeuta que o axudou a logralo. É unha película de produción inglesa e xa sabedes que na recreación histórica os cineastas ingleses teñen gañado un merecido prestixio. 
De dioses y hombres narra a vida cotiá nun mosteiro cisterciense nas montañas alxerianas do Atlas. Isto é o máis notable da película. Os monxes aparecen na nobreza da súa vocación contemplativa, descrita con exquisito coidado por un director agnóstico, que nos permite asomarnos a un estilo de vida que a sociedade de hoxe parece máis reacia a comprender. 
A trama da acción consiste na ameaza e presencia fatal do terrorismo islamista, sobre a poboación onde se ubica o mosteiro e sobre os propios monxes, oito, e ademais franceses de nacionalidade. Esta actividade terrorista responde a un feito histórico acontecido en Alxeria no ano 1996, cando un comando terrorista do GIA secuestrou e despois degolou a seis daqueles monxes.  
Se algún dos frecuentadores do blog a vistes, animádevos a publicar aquí o que vos pareceu.

Onde está Deus? (Andres GV)

Voume permitir remedar a Antonio Puertas e contar unha anécdota que me aconteceu cando me examinaba de ingreso en Belvís. O sucedido non é conto que é histórico. Entre as preguntas, como conta Puertas, había as de catecismo. Un dos examinadores, do que a penas podo dar referenzas, preguntoume:
- Onde está Deus?
A miña resposta foi segura e firme:
-Deus está no ceo, na terra e en todas partes.
O examinador miroume inquisitivo e preguntoume cun medio sorriso:
- Tamén está no inferno?
Se aos meus once anos puidese sospeitar sequera o que hoxe sei, diríalle que non, porque o inferno é precisamente a ausencia de Deus. Pero eu tiña daquela once anos e todo era máis simple. Como xa respondera "en todas partes" non podía volverme atrás e dixen:
- Si. Tamén no inferno.
Pensei que a cuestión estaba esgotada e que o examinador pasaría a outros temas, pero insistiu cunha pregunta sorprendente: 
- E que fai Deus no inferno?
Non tiven máis remedio que aceptar a miña ignorancia:
- Non sei.
Daquela o examinador (creo recordar que se chamaba Ferreiro, de pelo entrecano e abundante, pero nunca maís o volvin ver) sorriu e espetoume esta conclusión: 
- Está atizando o lume, ho.
Esta anécdota do meu exame de ingreso volve a min cada vez que se "actualiza" ou fai noticia a interpretación dos "Novísimos". Por fortuna, creo que o sorriso do examinador lle retiraba forza ao disparate da súa conclusión  e nunca cheguei a crer que Deus estaba no inferno, senón máis ben ao contrario. De xeito que xa no tempo, na historia humana, a negación de Deus introduce "infernos" na vida das persoas.  Creo, incluso, que esa anécdota me predispuxo a comprender mellor a realidade simbólica das imaxes con que acompañamos os conceptos da escatoloxía cristiá e non temer senón esperar a plenitude da vida máis alá da morte. 



viernes, 28 de enero de 2011

OS MEUS CONTOS

¿ CANTOS DEUSES HAI ?...

A miña nai e mais eu, tivemos de erguernos as cinco da maña pa embarcar no Finisterre rumbo a Mondoñedo. Alí nos estaba a agardar Don Antonio Torrado, o cura que me bautizara e que, durante tantos anos, tiña sido ó párroco do noso pobo . Fora nomeado canónico, e exercía o seu novo cargo na fermosa catedral románica, capital do antigo Reino de Galicia, e, dioceses a cal pertencía Camariñas, a pesar da incongruencia que supoñían os mais de douscentos quilómetros que nos estaban a separar.

Acolleunos na súa casa de pedra con agarimo, durante os días que durou a nosa instancia en Mondoñedo.
O primeiro que me chamou poderosamente a atención, foron aqueles moletes de pan esponxosos e brancos, que, cando os mollabas de leite, en miúdas rabuñadas, absorbían nun “ plis plas “ toda a cunca repleta, que a criada do cura nos estaba a servir de almorzo.
Dicíame Don Antonio: ti non te poñas nervioso que a proba de ingreso é moi simple, e xa verás como vas a aprobar.
A pesar de todo, acordeime d´aquelo que tiña dito un estudante ó ler na tumba de Napoleón, aquel epitafio que dicía: “aquí yacen los restos de aquel que nunca tembló “…e, engadíu o mozo…” porque nunca se examinó…
E, efectivamente, ó chegar aquel día tan temido, as miñas pernas abanicaban como se foran espadanas do río do Prado nun día de vendaval.

Un dos tres compoñentes do tribunal que me estaba a examinar, preguntoume: ¿de onde es ?…son de Camariñas, señor…¡ fermosa terra, vive Deus !…A propósito, ¿en Camariñas hai Deus ?. Eu, neses intres, veume ó recordo ( cousas do sentido ), non so o Deus Todopoderoso, noso Señor, si non que lembreime, tamén, do “ Dios de Xaviña “, e respondín “ SI,… mais, non vive no noso pobo…¿ Como ?, exclamou, deseguido, aquel velliño de sotana negra calada ata o mesmo pescozo. ..¡ que Deus non vive en Camariñas !…Non señor, vive en Xaviña…- Entón, ¿ en Camariñas non hai Deus ? …Si señor, o que está no ceo, si. ..-Mais, entón, ( proseguíu ) ¿ cantos deuses hai ? …Un en Xaviña e outro en Camariñas, respondín, todo cheo de razón…

Semellante barullo tiña armado, que dificilmente aqueles curas da vella garda da Santa Iglesia Católica de Roma, podían comprender a miña solemne barbaridade. ..Unha pregunta tan sinxela, que calquera meniño de curta idade sabería responder naqueles tempos, i, eu, que viña recomendado por un Canónico tan influínte na curia de Mondoñedo, estábaos a meter, coa miña barbaridade, en semellante lamorqueiro.
- Váiase vostede e volva en Setembro, se quer ingresar no Seminario…Así, dese xeito tan contundente, votoume aquel tribunal, sen mais preguntas, nin mais opcións a que eu puidera explicar mellor aquel embrollo no que eu mesmo, con toda razón, me tiña metido.

O seguinte día , asombrado por aquel suspenso tan categórico e merecido, o meu padriño e protector, intercedeu ó meu favor, explicando ó tribunal, amigos seus, de que eu levaba razón, pois nunha aldea preto o noso pobo, existía ó apelido “ Dios “…, e, grazas a iso, déronme unha segunda oportunidade…
-jajajá…, proseguiron, xa “ coñeros “, o cabo de dous días, con un xocoso interrogatorio…” Logo, en Camariñas temos dous “ dioses “ (?)…Entón…¿ cantas persoas teñen eses “ dioses “?… eu, como estaba xa mais que “ aleccionado “, e tranquilo, respondín:- un deles, no no sei; mais o outro, ten tres persoas…-¿ Distintas ?…Si, distintas.- E, ¿ “dioses “, cantos ?…“ Dioses “ UN, respondín,. ..Vale, vale, está vostede APROBADO.

Mais, o meu destino, non estaría precisamente en Mondoñedo, pois ese mesmo ano, o noso pobo, pasou a depender de Santiago e, ala nos fomos unha morea de rapaces da nosa comarca a inaugurar o novo edificio do Seminario de Belvís, que fora tutelado por aquel coloso cardeal Don Fernando Quiroga Palacios.
Así foi, Agustín...

Antonio Puertas

jueves, 20 de enero de 2011

AS MIÑAS POESÍAS

Como dixen un día, vonvos a aburrir

CAMARIÑAS DEL ALMA

En tropel por abrazarse a tus tierras
Descompuestos jinetes de batallas,
Audaces corceles de tus guerras,
Delirantes trotamundos de tus playas.

Cual finos bolillos van bordando
En tu costa caprichosas calas,
Que la mar tenebrosa va calcando
Sus colosales eternas batallas.

“Costa da Morte“, destino y morada;
Ocaso efervescente de la vida;
Tenebrosa penumbra embrujada;
“ Abra calabra”, hechizada guarida.

Lamento de la mar acompasada,
Mil tragedias de navíos prisioneros,
Agua que estremece encantada,
Espantosos gemidos marineros.

En la cima de tu roca más angosta
Me inclino, Camariñas, mi adorada,
Ante el templo sagrado de tu costa
Y el amasijo de tu arte y de tu espada.

Antonio Puertas
 
 

jueves, 13 de enero de 2011

O PURGATORIO...

Pois, nada mais nin nada menos que, como ben dí o noso compañeiro teólogo Andrés, pensan os medios de comunicación que é noticia o que dixo Bieito XVI en relación ao purgatorio, e divulgano como unha “ sorprendente “ nova. O ceo, o inferno ou o purgatorio, que non sexa, como pensan eles, un lugar concreto. Isto, amigo Andrés, eche a falta de coñecementos que hoxe en día ten, en materia de fe, a maior parte da poboación, en especial a xente nova. Estamos nun mundo paganizado, sen valores, onde priba o material e “ sobra “ o espirito. Santa Catalina de Xénova, tivo unha visión do que era e segue sendo o purgatorio e, nesa visión, no na situou nin no tempo nin no espacio, senon dentro mesmo dos espiritos que a estaban a “ padecer “. Por iso, por moitos coetes que lencen ao espacio e por moito que indague a ciencia, xamais poderán demostrar a existencia de algo que non van a atopar. Deus o “ empapa TODO “, COMNO ESPIRITO QUE É, e nos, como partes dese “ Infinito Espirito “ sempre imos a estar, por sempre, metidos nel, para ben ou para mal. Queira Deus que sexa como amigos seus.
Unha aperta para todos
Antonio Puertas

jueves, 6 de enero de 2011

AS MIÑAS POESÍAS

Máxico día de Reis ( lembranzas, agarimos...verdes prados...)

VERDE
Verde se desliza el río serpenteando por su vereda.
Verde se inclina el pino por las frondosas laderas.
Cantares de pajarillos por verdes copos en primavera
Y sombras de verde olivo junto a verdes olivareras.
Gorgojeo fulgoroso por verdes guijarros y piedras,
Arroyos de brisas tiernas y piruetas de verdes hiervas;
Armoniosas danzas rumorosas de cantos que el aire lleva
Con colores y fragancias que se esparcen por las praderas.
Estampas de blanca luz que los verdes campos semientan
Cubriendo de flores bellas los verdes prados de aldea.
Armoniosa fue la infancia que, inocente, en mi naciera,
Luciendo aureola blanca que, de niño, verde floreciera.
Antonio Puertas

lunes, 3 de enero de 2011

LA EPIFANÍA


LA EPIFANÍA

Un caballo blanco lippizzano, uno de aquellos cuatro alados que el rey de Persia utilizara para cruzar volando los desiertos de Rub al Kali y que, la mitología griega llamó Pegaso ( pegé “ patada “), por aquella coz que tuvo que dar el animal para abrir una fuente en la roca y saciar la sed de su amo, y, que, luego, éste sacrificaría en honor a su dios Mithra, abría el paso en la comitiva real, portando a Melchor, el rey jinete más anciano de los tres. Entre sus tesoros, iba el oro que, como presente, tenía que entregar al Niño Dios.
Muy de cerca, le seguía sus pasos Gaspar, el sabio astrónomo más joven rey de los tres. Cabellera rubia y rizada, que, mártir, al igual que sus otros dos compañeros, moriría a los 109 años de edad. Llevaba consigo, repletas de incienso, sus alforjas reales, con el que perfumaría la cuadra de las mulas y de los bueyes, donde se albergaba la familia de los nazarenos.
Por último, cerraba la comitiva Baltasar, quien, cruzando en dromedario los desiertos de Kalahari, se reuniría con sus compañeros, allá por la Mesopotamia asiática, reinando Herodes en la Judea de principios del siglo I. Destacaba entre sus súbditos, del Egipto faraónico, desde donde había partido, por la curiosidad que le despertaba una rara estrella, y sus dotes de astrónomo y adivino, querían indagar sobre aquel extraño fenómeno. Era su tierra prolífera y rica en mirra, una planta aromática que crecía por las orillas del Nilo y que, por aquel entonces, se utilizaba como tinta de escritura en los papiros de la época, y, asimismo, se aprovechaban sus idóneas propiedades para embalsar los cadáveres de las gentes pudientes. De ese modo, podían inmortalizar sus cuerpos en la tierra, mientras aguardaban su futura inmortalidad. Este ungüento, el más preciado valor del mundo conocido, fue, precisamente, el obsequio del rey negro en Belén, como digno embajador y representante de su continente africano.

Pajes y doncellas, criados y regalos, seguían por los caminos guiados por aquella extraña luz que, durante el día, se encendía y por las noches los guiaba, iluminando las sombras y prosiguiendo los pasos del sol que se ocultaba entre las dunas de los desiertos y las de las sagradas montañas.

Así pasaron los meses, así trancurrieron los años, peregrinando por las arenas, que, deslizantes, se hundían a su paso. Y estudiaron los misterios de aquella estrella brillando. Nada nuevo de ella supieron, más por el cielo, los seguía guiando … Y, hasta llegar a Belén ,donde rompió en mil pedazos, saltando por el orbe establecido, y, sus pedacitos, quedaron colgando.

No hallaron más que una vieja cuadra, donde se paró la estrella, al romper la magia de su luz diáfana. Y, a un Niño en un trono de paja, junto a sus padres, que su gozo en el corazón guardaban… ¡¡ Que desilusión la suya !! …un carpintero sin cuna y sin retales su niña madre… Unos bueyes y una mula, y calentita la paja, por la presencia de los animales.

¡¡ Ahí lo tenéis, tiritando de frío, sonriente, humilde y callado !!…¡¡ ahí está el rey de esa cuadra, nacido sin mácula, entre excrementos... sin culpas, con sonrisas y lágrimas !! ¿ A qué venís desde Oriente, después de tan largas jornadas ?…¿ Qué buscáis entre los pobres, vosotros reyes, magnates del poder, la riqueza y la ciencia de la raza humana ?… Las trompetas de los cielos rompieron su callada y en la tierra entonaron el himno de la Paz sagrada. Y allí, donde rumiaba el ganado, la gloria de Dios se asomó a lo creado, y un Niño sonrió en su trono de paja. ¡¡ Aleluya… aleluya !! Y cayeron los serafines arropándolo con sus alas…¡¡ Aleluya !!…y, bajó del monte el zagal a apacentar su rebaño con aquella alfalfa sagrada …¡¡aleluya !! Y, rumió el dromedario los males que a sus anchas campaban,… Se inclinaron los camellos, vaciando sus joyas en la paja, y al Rey de los reyes, los reyes del mundo al Niño en Belén adoraban.


Antonio Puertas


sábado, 1 de enero de 2011

BO ANO 2011 (R.G.R.)

Pois aí queda como unha via lactea que nos orienta, con esas estrelas luminosas ,para non perdérmonosos no ano que entra.Rafael
Paz
Amor

Unión
 
 Alegrías
Esperanzas
Realizaciones
RespetoArmonía
Salud  Solidaridad
Felicidad Humildad
Confraternización Pureza
Amistad Sabiduría Perdón
Igualdad Libertad Buena suerte
Sincerid  Cariño Fraternidad
Equilibrio  Dignidad  Bondad
FéPaciência Gratitud
Fuerza
Tenacidad    Prosperidad   Fuerza