Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

martes, 29 de enero de 2013

BANDO DA XUNTANZA DE INVERNO


No día de hoxe,martes 29 de Xaneiro do ano que andamos,arredor das 11 da mañá reunidos en “petit comité”(Grupo pequeno de persoas) os pensionistas ou xubilados seguintes: Manuel Felpete Sánchez,Manuel Dans Couto,Agustín Dios Vigo,Alfonso Fernánez Barros e o que subscribe Rafael García Ramos,na calidade de membros da Quinta 57,previa deliberación,despois de manifestarse cada quen como tivo por conveniente,

ACORDAMOS

Que tendo en conta os seguintes antecedentes:A) Que estamos no mes do cocido que segundo os alcaldes da comarca do Deza para o presente ano comprende do 15 de xaneiro ao 14 de Febreiro. B) Que é unha festa declarada de interese turístico autonómico que foi declarada de interese nacional desde o ano 2010. C) Que é xa unha tradicións consolidada aproveitar estas datas para a xuntanza de inverno que pasou nos últimos anos de festa local para os da área da Coruña a festa xeral para a demarcación da arquidiocese compostelán. D).Que o sentir xeral da comunidade, segundo o finado de D. Modesto Anido, é criterio de verdade.

CELEBRAR

O próximo día 7, do vindeiro mes de Febreiro,a comida de irmandade de inverno no  restaurante Valdeorras,sito na Rúa Anxo Senra,no paso marítimo do Burgo ao lado da superficie comercial Haley,onde se realizou xa no 2011.

Quedades todos convidados e avisados. Como non pode ser doutra forma a comida e as sobremesas,xunto con bebidas e licores,serán os propios da época.De todos modos se alguén precisase de dieta especial dicíndodoo con antelación,a Agustín Dios ou a min,dixéronnos no restaurante que sen dificyultade poñerían o que se lles pedise.

A partires da unha da tarde xca eataremos algúns no paseo do Burgo,pola zona da antiga Cros,para ir dando a benvida aos que veñan vindo.De estar bo día.esperemos,daremos o paseo matutino antes do xantar.A hora está fixada para as catorce e trinta.As duas e media.

Os que veñades avisádenos,ben por este medio  ou por calquera outro,antes do Martes día 5 para comunicárllelo aos do restaurante o número de asistentes.Pois mais nada.Quedades enteirados.Saúdos como sempre da Comisión.Rafael



martes, 22 de enero de 2013


LA CORRUPCIÓN : SU CAUSA Y  CONDICIONES QUE LA PROPICIAN
El panorama político-social de corrupción que nos ofrecen AHORA “los medios” no es nuevo .Ellos saben por qué nos lo presentan en esta circunstancia ; los ciudadanos no tanto .Y como nos son patentes-con pelos y señales-casos múltiples que ponen de relieve que las instituciones en general tienen su parcela de poder como “territorio propio” ,es decir : se ven como caciques que usan lo público en su beneficio ,de la familia o del grupo de poder-sea de forma consciente o subliminal –bien a nivel nacional o-desde la Transición-también en las distintas Autonomías (el pastel hay que repartírselo-se dijeron entonces ) , centraré mi reflexión en este hecho para remontarme luego a unas breves consideraciones generales .
 Se ha dicho que estamos en la sociedad de la información ,del conocimiento ; de la revolución tecnetrónica y-según otros-de la ignorancia ; en la era de internet…Yo veo nuestra sociedad girando entorno al concepto de “imagen” .La realidad no importa ,la verdad tampoco ,el bien común menos .Hay que dar “imagen” .Eso basta .
 En la mentalidad caciquil unos son los destinados a disponer y otros a estar dispuestos . Como en el siglo pasado la máxima expresión del caciquismo : los movimientos totalitaristas , se encontraron de frente a las masas organizadas , se llegó a la componenda de la “democracia representativa” (el fracaso de la revolución francesa era palmario ) . Dependemos del populacho pero sólo cada cuatro años-reflexionaron los poderosos .Tenemos pedrigí y somos los únicos que sabemos lo que conviene a todos .Eso sí ,no se nos pida responsabilidad social .Nosotros también sufrimos los avatares de las leyes arbitrarias del mercado . Así que :¡a espabilarse! .¡Tonto el último! .( ¿O se explican de otra forma las paradas del AVE en lugares insólitos , que los corruptos se vayan de rositas ( o casi ) , que haya quienes producen graves daños a la mayoría de la población sin  que reciban ningún tipo de sanción…? .¿Se explica si no que con tánta desfachatez nieguen tener conocimiento de lo que hasta el más ingenuo  no se traga que puedan ignorar?  . Cuando por indicios hay tántos parias en prisión ¿a los jueces les parecen irrelevantes o dudosos hechos que para muchos resultan obvios e incriminatorios? . ¿Será esta indulgencia prevista lo que les da fuerzas para reivindicar sin rubor la honradez de la que hacen gala? ¿o es quizá la seguridad de  que in extremis les salvará un indulto arbitrario? ) .
Así se fueron retomando “las posiciones” –relajadas primero con la revolución francesa y más tarde por mor de  los movimientos sociales- hasta ,de nuevo ,hacer las normas “a medida” de los intereses de clase (de la clase que hace las leyes en forma vicaria , que ordena las administraciones :sus reglamentos y normas de actuación ;que regula ( o no )-según convenga- la actividad económica , que ocupa los puestos clave en las instituciones fundamentales de control : la justicia ,el ejército ,tribunales de cuentas ,consejos de todo tipo …
Hay que tener un discurso ético-cavilan-pero un comportamiento interesado .Tenemos que proclamar derechos para tranquilizar a la plebe pero debemos evitar posiciones de privilegio que amenacen nuestra supremacía .Por eso hemos de disminuir el número de los que son inamovibles en su función –privatizando la sanidad y la enseñanza –sobre todo .Si precarizamos esos puestos de trabajo , les haremos vulnerables y la posibilidad de negocio para “los nuestros” quedará expedita .Entonces el pueblo tragará que es más rentable que donde intervienen dos lo hagan tres .De que lo público se revele poco eficaz ,nos encargaremos nosotros : dejando de supervisar ,comprando material no necesario o que luego no se utilizará (pero las comisiones por su adquisición ya quedarán apuntadas en la caja B) ; ya diremos que se paga demasiado a los servidores públicos para reemplazarlos por otros privados , más baratos , (aunque el objetivo sea el señalado arriba ) ; inflaremos presupuestos sobre el papel para poder percibir en la otra mano las dádivas convenidas –mientras achacamos a la función pública y sus ejecutores la poca visibilidad del dinero comprometido ; dejemos que los menos abusen de su posición para que sea evidente que sólo con asesores propios puedo hacer con eficacia mi labor como político –y así esconder la voluntad de proporcionar a “los míos”- la mayoría de las  veces escasamente cualificados-la bicoca de un puesto bien pagado .¿Se pueden remover estos condicionantes sin cortar cabezas? .Y si se cortan ¿será la garantía de que con el nuevo orden se instaurará el reinado del bien común? .¿Estarán dispuestos los políticos a modificar las normas que les hagan controlables a ellos y a sus mentores? . ¿Podrá el pueblo en la situación presente de desvalimiento cultural , social y económico tener el protagonismo que sus necesidades reclaman? .¿Se conseguirá acabar con la prepotencia, la hipocresía y el cinismo que impera en este solar patrio(¿?)? . ¿Queríamos “marca España”? : la tenemos servida .Saludos .Andrés L. Amboage
                                                                                                              .

sábado, 19 de enero de 2013

TABOLEIRO DE ANUNCIOS, AMOESTACIÓNS, EDICTOS E AVISOS

As Igrexas,no medio rural sobre todo,eran os lugares onde cada semana se poñían na porta,nun taboleiro ao efecto destinado, todas aquelas noticias de importancia e interese para os fregreses. Eran xeralmente para avisar do pago da contribución,dos cabodanos,da vacinación dos cans,as amoestacións dos futuros contraentes e calquera outras novidades que alterasen o descorrer monótono do fastío diario propio do rural sobre todo en tempos pretéritos.

Despois desta introdución que alguén,da escola purista de D. Alejandro, podería cualificar de pedante,o que teño que anunciar, para público coñecemento, é que o próximo Sábado día 26 de Xaneiro,ás 12 da mañá, na Igrexa parroquial de Prevediños, pertencente ao municipio de Touro,celebrase o cabodano da señora Lola,mai do noso compañeiro Tacón.

Xa vai facer o ano que acompañaramos a este compañeiro nese transo de despedira a unha mai. Supoño que para el faríaselle longo. En xeral coincidimos todos en que cada vez o tempo pasa mais rápido e rende menos. Como dicía o párroco de Franza ,despois de cada enterro, “sic transit gloria mundi”Non somos ninguén D. Rafael. El podía ser meu pai pero sempre nos tratamos mutuamente de vostede.

Pois nada avisados quedades. Eu penso ir e Alfonso Fernández Barros e posiblemente alguén mais tamén. Así que poñédevos en contacto con nós,de querer ir,para non queimar mais combustible do preciso. Xa vedes como é hoxe en día a vida dos cregos. Era impensable hai anos que puxesen un cabodano as 12 da mañá. Saúdos para todos. Rafael

lunes, 14 de enero de 2013

DESMEMBRACIÓN DO IMPERIO I

       Meus queridos amigos: Hai pouco pasou a mellor vida o noso profesor de Historia D. Manuel Vázquez González. Domesticamente coñeciámolo por ”Platero”. Ignoro a razón deste sobrenome ou alcume. Deséxolle o mellor que lle podemos desexar aos que se foron. Foi mordomo en Sanmartiño Pinario. Era o experto en finanzas. Contábanos con fruición que un dos meirandes praceres que a vida lle daba era cando tiña que vir á Coruña a cobrar as becas do PIO (Padroado de Igualdade de Oportunidades).A partir de 1963 tiñamos moitos esas becas que pagaban libros,pensión e ao final do curso aínda nos daban, ao principio 2.000 pesetas,cando marchabamos de vacacións. 
   
       Pois el cando viña á Coruña comía nun restaurante que había na Mariña unha cazola de pescada coa súa salsa e pataquiñas mentres o señor do burro e o órgano de manivela interpretaba uns pasodobres xitanos. Un pracer grande que a vida lle outorgaba segundo el nos contaba.
Tempos aqueles que viven na nosa memoria que é un tesouro propio e intransferible. Pois ademais de tributarlle esta homenaxe teño que tamén manifestarvos que hoxe todo o que andou polo mundo e deixou constancia e difícil no encontralo na rede. Encontrei a lección nove da Historia da Lingua Española que nos dou en terceiro D. Alexandre Blanco Carou. Un namorado da Universidade de Oxford: Universitas universitatis.
    
       Pois esa lección,imprescindible para aprobar a materia, había que sabela de memoria. No exame final,oral,facíache varias preguntas pero se lle quedaba algunha dúbida había que recitarlle a lección nove. Non sobraba nin faltaba nada. Tiña que ser “ad pedem literae”de punta a rabo. Eu aínda hoxe me acordo de parte dela. Supoño que igual vos pasará a moitos. Dese truco,entrecomiollándoa, foi do que me valín para dar con ela na rede.

       Despois desta lería aí a deixo para que fagades memoria. Sobre todo os do grupo de 3º B. Eu era o que empezaba na lista e seguíame un Gomez e despois Gonzalez Gil.O texto completo e o seguinte:
 
        "A lo largo del siglo V tuvo lugar la desmembración del Imperio de Occidente. El latín iba a perder desde entonces todo su enorme valor de lenguaje común a múltiples pueblos. Reducido el radio de acción de cada uno a su propio territorio y desapareciendo así la necesidad de mantener relaciones con Roma o con otras ciudades lejanas, ya no era indispensable el sostenimiento de una lengua universal.
(Así, las comunicaciones entre Hispania y Roma eran entonces muy difíciles, pues el Mediterráneo estaba dominado por piratas. San Gregorio, en una de sus cartas a Recaredo, se lamenta de no encontrar quien se atreva a emprender un viaje a España. La felicitación del mismo papa a Recaredo por su conversión llegó a éste en 591, o sea cuatro años después del acontecimiento. He aquí, pues, un ejemplo del aislamiento en que Roma se encontraba.)

Al fenómeno de desintegración política acompañaba, naturalmente, el de la decadencia cultural, y como el instrumento de la cultura es la lengua escrita, y ésta, a su vez, es el freno natural del lenguaje hablado en su tendencia a variar, el latín vulgar, libre de trabas gráficas y desligado de su primitiva función universalista, acentuó su evolución.
Los nuevos pueblos, que se fueron formando agrupándose según sus privativas condiciones políticas o de raza, clima y vida social, entregados a su propia energía vital y sin la suprema dirección centralizadora de Roma, imprimieron al latín vulgar una marcha evolutiva uniforme en cada uno de ellos y, por lo tanto, múltiple o diversa en el conjunto de todos.
Y así se fueron formando las varias lenguas modernas o romances, que son el español, italiano, portugués, francés, provenzal, rumano, dalmático, rético y sardo hijas todas, por tanto del latín.
Objeto de nuestra atención será tan sólo la historia de la evolución del latín vulgar de España, hasta formarse la lengua de Castilla.

En 409 entran en España diversos pueblos germánicos: los suevos que se establecen en Galicia; los alanos en la Bética y los alanos en la Lusitania y Cartaginense. En 415, otro pueblo germano, los godos, originarios de las orillas del Báltico, irrumpen en la Península. En 476, Eurico organiza, independientemente ya de Roma, un reino godo. Desde 507, es Barcelona primero, y Toledo después, la capital de una nueva monarquía goda que llega a su esplendor con Leovigildo (573-586) y todavía más con su hijo Recaredo (586-601), restaurador del catolicismo e instaurador de la igualdad jurídica entre la raza goda e hispánica, que entonces se fusionan.

Porque hasta Recaredo, una profunda división existió entre ambas razas, originada principalmente por el arrianismo de los godos y el catolicismo de los hispano-romanos. Hoy mismo hallamos en la Península pueblos que conservan el apelativo de godos, frente a otros que conservan el de romanos, aludiendo a primitivos núcleos de uno y otro bando:
Así, recuerdo de estos últimos son: Romanos (Z), Româs, Romao (Portugal), Romanillos (So, Gu, M), Romanones (Gu) y Romancos (Gu). Recuerdo de colonias visigóticas son, en cambio: Gudé (Lu, C), Vilagude (Po), Aldegode (Po), Valgote (C), procedentes de genitivo singular “goti”; Godos (Te, As, C, Po, Braga), Revillagodos (Bu), del acusativo plural “gotos”; Villatoro (Bu), Toro (Za), Gotor (Z), del genitivo plural “gotorum”; Goda (Coruña y Portugal) y Palacios de Goda (Av), quizá de un colectivo vulgar “guta” (colonia de godos); Godones (Po), de “gutones”, como los llamaba Plinio (compárese Romanones); Godín y Godíns (Portugal), Gudín (As), Godina (As) de una forma sufijada “gotinus”, lo mismo que Godojos (Z), de “gotuculos”. (Sobre el apelativo “godos” en la península cfr. E. Gamillscheg, Historia lingüistica de los visigodos, RFE, 1932 y otras).

La misma resistencia a la fusión entre romanos y germanos existiría, al principio, con los suevos cuyo simple apelativo consérvase en nombres de lugar diseminados por lo que fue antiguo reino suyo hasta su conquista por Leovigildo. Y así, aparecen Suebos y Suegos (seis lugares en La Coruña), Suebos de Abajo, Suebos de Arriba, San Manuel de Suebos, San Martín de Suebos (todos también en Coruña) y puerto de Sueve (As).

De los vándalos (que en 429 abandonaron por Tarifa la Península) queda el nombre de Andalucía, derivado de Andalus, nombre que a la Bética y a España en general dieron los árabes al denominarla por el nombre vándalos de sus primitivos moradores.

De los alanos queda memoria quizá en el toponímico Villalán (Va) y Puerto del Alano (Hu) (paso del Pirineo en Huesca).

Mas godos y romanos terminaron por fundirse en un solo pueblo, y de ello son testimonio los muchísimos nombres de persona germánicos que los españoles conservamos: nombres de pila como Alfonso, Alvaro, Ramiro, Ramón o Raimundo, Elvira etc., proceden de los que ellos llevaban, o sea de Adefons, Alewar, Raginmar, Raginmund, Gailivira, respectivamente; nombres inmortalizados, luego, por santos góticos o románicos, pero con nombres germanos. (Sobre este tema hay un estudio de Sachs, “Die germanischen Ortsnamen in Spanien und Portugal”).
Otros, que no han pasado al santoral, perduran , en cambio, como apellidos, gallegos, catalanes o castellanos: por ejemplo, Baamonde (segundo apellido del caudillo F. Franco), de Boamund (mund, protector o defensor, hoy en alemán mündig, emancipado o mayor); Magallanes, de Magillanis; Beltrán, de Bertrand; Bermudo, de Bermund; Guzmán, de Gotesman, buen hombre (compárese con Guzmán el Bueno, especie de tautología); Manrique de Manrich; Recasens, de Rekesind; Orfila, de Vulfila (nombre de un famoso obispo visigodo); o los patronímicos tan corrientes: Gómez, de Guma; González, de Gonzalo o Gonzalvo, y éste, de la forma gótico-latina Gund, combate, y del latín salvus.

Otros hay, en fin, que no perduran como onomásticos, pero sí en cambio como nombres de lugar, los cuales aludieron a godos famosos, dueños o jefes de primitivas haciendas o colonias. Pasa de dos mil el número de lugares que en la Península conservan tales nombres godos de persona. Se encuentran, sobre todo, en Galicia y Norte de Portugal, y en menor cantidad en Cataluña y Burgos. Hacia el sur los ejemplos son rarísimos, ya que los musulmanes hicieron desaparecer todo lo que pudiera recordar el dominio de la España goda, replegada al Norte.
Es curiosa la frecuencia con que aparecen nombres de reyes godos: Adaulfe (Lu), de Ataulfo; Castrogeriz (Bu) y Villageriz (Za), de Sigerico; Allariz y Ariz (Or) de Alarico; Vigil (As) de Leovigild; Recaré (Lu) y Recarey (Or) de Recaredo; Guitiriz (Lu), de Witerico; Gondomar (Po y Portugal), de Gundemaro; Villa-Sinde (Le), de Suintila; Bamba (Va), de Wamba; Guitiza (C), de Witiza.
Que aludían a los reyes godos no se puede dudar en el caso citado de Bamba (donde, según tradición, fue proclamado rey) o en el de Sta. María de Recapel, ermita situada en la confluencia del Tajo y el Guadiela (Gu), donde Leovigildo levantó la ciudad fuerte de Reccopolis, en honor de su segundo hijo Recaredo.
Entre los nombres de no tan noble alcurnia recordemos Castellganí (B), de Galindo; Castelladral (B), de Aderald; Villafruela (Bu), de Froyla; Castrocontrigo (Za), de Castrum Guntherici, como Villagondriz, (Lu) y Gunturiz (C); Villatuelda (Bu), de Teodila; Villafáfila (Za), de Favila; Fuenteguinaldo (Sa), de Winibald; Guisando de Wisand.

Hay también toponímicos que quizá se refieran a nombres de reyes de la dinastía sueva; así Recelle (Lu) parece referirse a Rekila (441-448) y Tuimil (Lu y Po) a Teodomiro (559-570).

Los germanos hablaban sus propios dialectos, llamados a desaparecer. El principal, o sea, el gótico, lo hablaban en 507 los doscientos mil godos que formaban el reino. Mas el latín fue desplazando muy rápidamente todos los dialectos germánicos. Eurico utilizaba ya, aunque mal, el latín como lengua diplomática.
La latinización de estos pueblos fue tan intensa y completa, que en todo el territorio europeo de habla latina, ocupado por ellos, fueron muy pocas las voces que de los visigodos pasaron al latín de entonces. De ellas hay algunas que sólo las conservó nuestra Península, como si hubieran sido introducidas por ellos directamente; tales son: aleve (traidor), ganso (gans en el actual alemán), luva (guante de cuero), escanciar, espuela, tapa, ataviar, tascar, triscar, tregua.
Otras se encuentran hoy, de manera independiente, en la Provenza y en la Península y parece por su extensión geográfica como si nos hubieran venido antes, cuando la corte visigoda pasó el Pirineo para establecerse en España; tales son: brotar, hato, agasajar, parra, rico, sera (espuerta), estaca, estampido, talar.
Otras se encuentran más extendidas (en España, Provenza, Italia) y parecen más antiguas, como son: bramar, albergo (albergue), grapa, randa, rapar, guardia y guardián, aspa, ropa.
En fin, de época romana pueden ser: fieltro, guisa, cofia y arpa, algunas recogidas ya por escritores lattinos."
      Pois,isto é xa da miña colleita,paréceme que igual que lle pasou ao imperio romano ao longo do seculo V,estanos a pasar a nós ao longo deste que nos están  a desmembrar o estado dos dereitos e do benestar.Non llelo debemos consentir.Hai que rebelarse.Como di o médico que me trata:"Se hai diñeiro para os bancos tamén o ten que haber para as persoas que son mais importantes".Un saúdo para todos.Rafael

lunes, 7 de enero de 2013


AÍNDA VEXO

Aínda vexo ao meu querer,
ó contemplar teus encantos,
cos recordos que quero ver,
 buligando polo meu ser,
e alporizando meus prantos.

Aínda vexo polas hortas
ó noso Muíño do Vento,
entre corredoiras tortas
ca súa pedra sen portas
polas que entro sen alento.

Aínda vexo faldriqueiras
no sollado de Isolina,
con panos de palilleiras;
 bolos do lar nas lareiras,
e “chiquitos “ na Cantina.

Aínda vexo a bisbarra 
ateigada de piñeiros;
a Arximiro na gabarra,
ca súa moura zamarra,
escallando ós rapaceiros.

Aínda vexo a fogueira
pola outra banda da ría,
e ao Nacho nesa xeira,
escorado na traiñeira,
 por Merexo, cando ardía.

Aínda vexo enfornadas,
cas fábricas á fumear,
e as tripadas entubadas,
 escorrendo mesturadas
en Cerdeiras i en Aguiar.

…E ao pombal de meu pai
enriba do galiñeiro;
e a botica da miña nai;
e aos zapatóns que me fai
Modesto do zapateiro.

…E lebres no monte da Vela,
e ó Tubío con Lucero 
polos carreiros d´Arnela;
ou polas leiras de Insuela
a paus de:“ aquí vos espero”
E sinto tocar o corno
dende a Praza ata Merexo;
e, apañando no patexo,
deica os agros dun entorno
por onde axexa o conexo.

Aínda vexo o carniceiro,
fachendoso no cabalo,
apeándose nun balo
con bestas de bo vaqueiro,
mentres vai cantar o galo.

Aínda, á Fonte Barreira,
 baixando co río do Prado,
e, mesmo a carón no lado,
pegadiñas pola beira,
espadanas polo estrado.

E o estrume por medio, perde
a Mariano da Cabreira,
que, na Grixa, ou a Lontreira,
cargara con toxo verde
pa queimalo na lareira.

E as ascuas po incensario
que tiña encargado o cura,
eran as de mais perdura,
dende a igrexa ó campanario,
colmando incenso en fartura.

E os Campaña e mailos Nito
tensando a corda, cun pano
de fronteirizo mediano,
pa ver quen fai o “ machito “
polo Carme d´aquel ano.

Vexo, aínda, Camariñas,
dende lonxe o noso faro,
e, requirindo o amparo,
nosas aboiadas barquiñas
que na néboa ven seu claro.

¡ Hai! que preto da terriña
vexo a casiña onde nacín,
¡ hai ! que lonxe dela vivín
crecendo coa morriña;
 …lonxe, moi lonxe, eu, me sentín.

Antonio Puertas