Benvidos


Belvís

Belvís
Seminario Menor de la Asunción - Santiago

martes, 31 de diciembre de 2013

VENTUROSO E ATINADO 2014

Xa anda petando na porta o ano que ven. Despidámonos deste desexando que o malo que tivo para tanta xente non volva. E igual que para o Nadal botei man de Rosa Montero, desexando maldicións para uns e bendicións para os que as merecen,tamén agora vou botar man dela para que cada un ao seu modo saibamos,no ano que entra, gozar daquelas cousas deste vida que mais felices nos poidan facer. Como ela dio moi ben,fago miñas as súas palabras,eu non ía ser capaz de casalas como ela,e coa súa presunta autorización déixoas aquí tal cal as publica no día de hoxe un periódico de tirada nacional:

Actitud


“”Ya sabemos que estas celebraciones de fin de año son una pura convención, pero, ¿no es magnífico que un viejo ritual nos ayude a parar por un instante la velocidad aturdidora del tiempo y a reflexionar siquiera un poco sobre nuestro pasado y nuestro porvenir? O sea, a replantearnos la existencia.
Yo, que ya he vivido lo bastante como para aprender que la felicidad es la ausencia de dolor, me deseo y os deseo eso: un futuro sin demasiados mordiscos. Pero en realidad somos capaces de hacer más, mucho más. Porque no podemos controlar lo que nos sucede, pero sí la manera en que respondemos a lo que nos sucede. Hay que vivir con panache (literalmente, penacho, pluma), como Cyrano de Bergerac, cuyas últimas palabras antes de morir son, precisamente, “mon panache”, un término que representa la virtud de la bravura modesta, de la vitalidad y el sentido del humor ante la adversidad. Tengo un amigo que suele decir, citando a Viktor Frank: “Lo único que no te pueden quitar es la actitud”. Nadie te puede quitar la belleza de los árboles desnudos que se estiran por las mañanas rechinantes de escarcha; la emoción y el orgullo de saber que, si te sucede algo a media noche, siempre habrá un amigo o una amiga dispuesto a ayudar; los momentos de risa y bienestar con la gente que quieres, esas carcajadas tontas y niñas que te dejan sin fuerza en los costados; la pasión de leer, de aprender, de escuchar música, de ver un cuadro hermoso, una película, de pasear por una ciudad, una playa, un monte. La gloriosa sensualidad del cuerpo, de sentirte lo suficientemente sano, de oler y acariciar a un hijo pequeño o a un animal querido, de oler y disfrutar el cuerpo de tu amante. Me deseo y os deseo todo esto en 2014. Mucho panache, mucha actitud y serenidad para saber gozar de la indudable belleza de la vida.””


Pois o dito por Rosa Montero e para o ano que ven xa seguiremos comunicando. Venturoso ano para todos 2014.Saúdos como sempre.Rafael


domingo, 29 de diciembre de 2013

ADDENDA

Antes de deitarme entérome do que esccibiu no seu Blog o insigne muxián Celso Alcaina e despois de poñelo en facebook considero que merece deixalo aquí.Este home é un superman tanto polo que sabe como polo que conta.Un insigne fillo da Costa da Morte.Non é nin foi nunca un desertor do arado nin do remo como burlescamente nos picaba D.Antonio Villasante co seu estillo que imitaba a D. Francisco Go´mez de Quevedo y Villegas.Lin con gusto o que escribiu e paréceme xusto que os demais tamén o poidades facer.Todo o demais "ut supra" no post anterior.Podedes lelo aquí:

Noche Mala en Muxía - Periodista Digital

NOSA SEÑORA DA BARCA

Nestes dias que anda na boca de todo o mundo o santuario da Virxe da Barca,polo desgraciado accidente que provocou o incendio,é de xustiza, para nós que celebramos durante dous anos alí a convivencia deste colectivo, facer un comentario breve para que quede constancia. Penso que o mellor modo de facelo é reproducir o artigo que publica no día de hoxe a Voz de Galicia do que foi o mellor guía que tivemos na xuntanza do ano santo de 2010.O Doutor Antón Castro que sabe do que fala indica os criterios que se debían seguir para a reconstrución segundo a literatura científica de como se fan esas cousas coa perspectiva que na Historia da arte se fixeron sempre. E un artigo moi valioso e ao final fai ,asistíndolle toda a razón, unha crítica aos que toman as decisións na institución eclesiástica levados polo seu conservadorismo. Para que non vos molestedes facendo clik e ademais porque a veces desaparece a páxina na que están aloxados copio aquí coa presumible autorización do autor. Como todos os que escriben o meirande interese e que o que un pensa se transmita ao número mais grande de xente que o lea. Di así:

El futuro del santuario de Muxía

Antón Castro La Voz de Galicia
29 de diciembre de 2013

""Llega el tiempo de las soluciones y creo que, en este aspecto, es necesario acudir a las referencias de las obras bien restauradas que han sufrido semejantes percances. Respecto a la estructura arquitectónica, las soluciones debieran obedecer solo al sentido común y a las buenas prácticas: es pura restauración de lo preexistente. Nada difícil. El problema surge cuando afrontamos la desaparición del retablo mayor de Miguel de Romay, un barroco tardío de 1719, que era una auténtica joya, a la que, el que esto suscribe, dedicó parte de una tesis, presentada en la Universidade de Santiago, hace treinta y cinco años. El retablo de Romay se había hecho ad hoc para aquella cabecera que acababan de financiar los condes de Maceda, enterrados ambos en la capilla mayor del santuario. Y ese retablo maravilloso por la ejecución y por el preciosismo barroco, con un esplendoroso apostolado, había tenido en cuenta el privilegio de la gran hornacina central, presidida por la imagen gótica de la Virgen de la Barca. A ella le he dedicado varios estudios, desde 1979, con la inestimable ayuda de mi recordado profesor Serafín Moralejo. La habíamos datado entre 1340-1350, después de un profundo análisis, y siempre consideramos que la figurita de castaño, de tan solo 48 centímetros, obedecía a un modelo gótico de iconografía francesa, modelo que llegaría a Galicia a través del comercio de alabastros, cuya particularidad era que portaba al Niño en el brazo derecho de su Madre. Así pues, la Virgen de la Barca, salvada de este incendio por el buen celo o el sexto sentido del cura párroco, que la guardaba en otro lugar, debe seguir siendo la referencia identitaria del nuevo retablo mayor tanto como el programa iconográfico del encargo que se conserva en el Libro de Fábrica que cubre 1717 y que un servidor ha podido transcribir y aún conserva en su archivo particular. Pero también debería tener en cuenta lo que significa el santuario, su ubicación atlántica en la Costa da Morte y el sentimiento de final de la ruta jacobea.
¿Qué tipo de retablo? ¿Quién lo podría hacer? Pido a la Iglesia (mi temor procede de su conservadurismo y dogmatismo estético, carente de buenos expertos) que sea flexible con un posible consenso de expertos bien formados y con experiencia, tanto como pido a los del pueblo que confíen en ellos. Hay dos referencias que he vivido de cerca y que incrementaron el valor patrimonial de las iglesias o catedrales, al actuar en ellas un artista contemporáneo de reconocido prestigio internacional. Y, además, es un valor añadido en el efecto multiplicativo del bien cultural en la economía ¿Por qué un artista contemporáneo? Porque contribuye con su diálogo con la tradición a responder a la continuidad histórica y artística de lo que es el arte clásico. Sucede con la catedral gótica de Mallorca, donde ha intervenido el artista Miquel Barceló, cuyo mural cerámico se inmiscuye en la identidad mediterránea de aquel bien. La catedral ha multiplicado el número de visitantes: ya no solo visitan la iglesia gótica, sino también la gran obra de Barceló. Y sucede con una obra con la que el que suscribe se ha implicado, puesto que ha defendido y firmado, desde la dirección del Instituto de Patrimonio, en el 2009, la puesta en marcha del gran vitral que el pintor Sean Scully ha llevado a cabo en la catedral gótica de Gerona con motivos abstractos. «La vidriera perpetúa el espíritu del templo porque transmite armonía con los colores de la catedral», decía entonces el obispo. Hoy ya no solo se visita la catedral, sino igualmente la gigantesca vidriera de Scully. Dos ejemplos, a modo de precedentes históricos prestigiosos en catedrales mucho más antiguas que el santuario de A Barca, son las actuaciones de Matisse en la capilla de Nuestra Señora del Rosario de Vence o la de Chagall en el ábside de la catedral gótica de Reims. El peregrinaje ya no es solo para visitar las iglesias, sino para ver las maravillosas obras de Matisse y de Chagall. Esos referentes son esenciales para pensar que en el santuario de A Barca podría actuar un grandísimo artista contemporáneo con experiencias semejantes, de reconocido prestigio mundial, y pienso en casos como el de Robert Morris, Anselm Kiefer, Mimmo Paladino, Jaume Plensa? entre otros. Añadirían un plus como en los citados modelos, algo que habría que completar con el Museo de Naufragios, al lado del santuario, cuya edificación no se ha podido inaugurar, porque, como siempre, la Iglesia incumple su palabra. En el futuro, el santuario de A Barca debería estar regido por una fundación con amplia participación laica, cuyo patronato tendría que ser presidido por el alcalde del pueblo. ¿Para qué? Para que las decenas de miles de euros que genera el santuario se destinen, al menos en un 50 %, al mantenimiento del mismo. No sé si un potente rayo sería capaz de abrasar el cuerpo del delito, si ese dinero se hubiese invertido en renovadas instalaciones. Hasta ahora la Iglesia siempre ha preferido que su dinero negro de los cepillos y dádivas, el único que no paga impuestos en España, pudiese ir a manos de un electricista de Cacheiras, antes que a mantener el patrimonio religioso. Para ello encuentran dinero en los Presupuestos Generales del Estado, es decir, en los contribuyentes.
Antón Castro es Exdirector de Patrimonio""
 

Pois mais nada. Que lles fagan caso aos entendidos e aproveiten a oportunidade que brinda este lutuoso incidente artístico. Boas noites a todos e se antes non escribimos mais nada que saiades e mais entredes, da mellor maneira posible, no vindeiro ano que xa o temos petando na porta. Saúdos a todos sen esquecerme de ninguén.Rafel

martes, 24 de diciembre de 2013

COS MELLORES DESEXOS


Non se me ocorre mellor modo de felicitar estas festas que facendo meu o que escribe hoxe Rosa Montero. O que di fágoo meu ao 100 X 100. O texto é o seguinte:

“”Esta noche es Nochebuena. No quiero amargarles el villancico, pero no consigo olvidarme de las muchas familias que hay en España sin trabajo y sin ningún ingreso. Yo tengo mucho trato con algunas de esas familias. Llevo un año en Teaming.net, una plataforma solidaria. Con Teaming cualquiera puede abrir un grupo de ayuda para una causa o bien entrar en alguno de los 2.000 grupos existentes. Al apuntarte, das un euro al mes a esa causa. El pago es segurísimo y el euro llega íntegro y sin comisiones. Es una idea formidable, una solidaridad horizontal y nada paternalista.
Yo soy mánager de 10 grupos de Teaming y colaboro en otros 23. Mis grupos son familias en situación extrema. Llevamos un año juntos y les conozco bien. Hace una semana, la madre de una de estas familias, una mujer de 27 años con tres hijos de 10, nueve y tres, me mandó esta carta espeluznante: “Otra vez estoy fatal hoy ni leche estiro todo lo que me da el dinero del grupo de treamin pero es imposible llegar no tengo comida ni un baso d leche para darle a E. que esta malita con bronquitis y es mas ni le puedo comprar la medicacion el ventolin y el antibiotico mas lo d la fiebre. Esto es desesperante y solo hago llorar d ver la situacion d no poder atender a mi hija ni con un baso d leche hoy. Estoy fatal. No se que hacer”. Colgué la carta en su grupo y entre todos mandamos algo de dinero: un parche. Creo firmemente en el compromiso de la sociedad civil (apúntense a Teaming, por favor). Pero también creo que este país es una vergüenza. Que es indecente dar millonadas a los bancos y abandonar a 600.000 familias al hambre y al horror. Y esos miserables del PP ni siquiera han sido capaces de prohibir los cortes de luz y de calefacción en el crudo invierno. Aquí va mi maldición: que les pase a ellos. Para los demás, felices fiestas.””
 
Que teñades unhas boas festas do Nadal. Antes de rematar este ano escribirei algo a propósito dos moitos temas que toca Eduardo con ese estilo característico seu. Leo e releo o que el escribe sempre porque é como aquel texto que tiñamos da Historia da Lingua e que o finado de D. Alejandro nos obrigaba a aprendelo de memoria porque,segundo el,non sobraba nin faltaba nin unha letra nin un punto. Bo Nadal para todos. Rafael

domingo, 22 de diciembre de 2013

 
FELICES FELICIDADES

Non te deixes vencer por nada estraño ao teu espírito; pensa, no medio dos accidentes da vida, que tés dentro de ti unha forza nai, algo forte e indestrutible coma un eixe diamantino, arredor do que xiran os feitos mezquinos do diario vivir, … e sexan os sucesos prósperos ou adversos…, mantente forte e erguido, para que se poida dicir sempre de ti que es un home”.

Texto escrito hai 115 anos; parece unha felicitación de Nadal, incluso, un programa de vida, un proxecto vital sugestivo para o ano que comeza.
Estamos do novo no ciclo da felicidade obrigatoria, dos perfumes e colonias, das xoias, das bebidas espiritosas, do marisco aviar porque está polas nubes, dos agasallos, das comidas familiares…Por que nos imos resistir a corrente tan benéfica e consumista?
Non importa que teñamos que tragar cada mañá sapos sen mastigar, como:
  • A sentenza do Prestige, que falla o xuíz Xaime Urrutia, da sala II, coñecida entre os cantantes matutinos como Gabinete Caligari. “A culpa foi do Cha Cha Cha”. Os responsables de xestionar o accidente estaban cazando osos en Romanía e perdices en Toledo. Quen pagará os danos causados? Ninguén, é dicir, ti e mais eu. Os mariñeiros foron felices sacando chapapote a mancheas; os voluntarios, encantados. E nós sentímonos ditosos pagando con recortes.
  • Préstamo de 37.000 millóns de euros para rescatar a banca, que devolvería con xuros. Agora quedan condoados. Quen pagará? … Ti e mais eu, felices por axudar aos pobres.
  • Rescate de Novagalicia Banco con 9.000 millóns de euros dos contribuintes. Venda a un banco privado venezolano por 1.003 millóns. Acordo firmado baixo a influenza relaxante dos paxariños de Chaves e Maduro. O Presidente, que apostaba por capital galego, encantado. Se gastas nove millóns en obras e vendes a casa por un millón, pensas que é un mal negocio porque non entendes de economía. O negocio foi redondo. Para quen?
  • Aprobación da LOMCE, ou lei Whert, camiño whertixinoso e milagreiro para acadar a excelencia académica suprimindo 20.000 profesores e recortando orzamentos.
  • Tramitación da lei de seguridade, con recorte de liberdades, que tamén son caras, e garante o negocio privado.
  • Precociñado da reforma laboral en contra dos de sempre, e 2,5 millóns de euros para publicitala.
  • Manipulación por parte de grandes bancos para alterar o euribor. Pagarán a multa?
  • Agresións a paraxes naturais protexidos, con incendios forestais en decembro.
  • Aumento do déficit público nos últimos dous anos.
  • Trama Gürtel con raíces chupadoras no subsolo das Autonomías máis populares.
  • Portas xiratorias entre a Administración pública e o negocio privado.
  • Privatización, externalización, de educación, sanidade, seguridade… Cando remate o proceso, os políticos de rango só se ocuparán de ir en coche oficial á perrucaría e a xogar ao pádel.
  • Manipulación semántica con crecemento negativo e paro que desacelera na súa caída. Ven ser como explicar a gravidade dicindo que as mazás saíron disparadas da cabeza de Newton para pendurarse na maceira. O paro e a economía son os pratos estrela dun menú de deseño, estilo Top Chef, onde un ovo duro é un encapsulado sólido de proxecto futurible de pito; as patacas fritidas son petiscos ruxidores de solanácea en quente de oliva, aromatizados con fume de carozo, ingrediente básico na cociña gobernativa.
Parece que os gobernantes “saben máis de menos, ata que o saben todo de nada”.

Este tempo entrañable e numerosos predicadores convídannos a ser felices:
  • Vai resucitar o mar Morto con augas do mar Vermello.
  • Morreu N. Mandela, pero segue vivo. A súa mensaxe frutificou no corazón de moitos negros e brancos.
  • Xa non teremos República Independente de Eurovegas.
  • Non importa que “levemos dous anos duros de cjns.”, en expresion de Ton Toro , nin que sexamos 118.000 habitantes menos en España, nin que os galegos emigrantes superen aos inmigrantes que chegan, nin que suba a factura eléctrica despois da suba de setembro, cando “quedaba definitivamente saneado o sector eléctrico”, nin que entre con premeditación, nocturnidade e sen alevosía na sede do partido gobernante a elite policial. No 2014 florecerá a primavera, cantará o cuco, volverán as escuras anduriñas do teu balcón as ilusións a colgar, e os brotes verdes vestirán de esperanza a nosa vida diaria.
Un forense consolaba a familia da vítima dicíndolle que debía ser feliz e optimista porque, de tres disparos recibidos, só un fora mortal.
Vivamos como felices, aínda que “a aliaxe do terrible e do estúpido estea xerando a banalidade do mal”.
Goethe advertiu: “Resignarse é suicidarse”. Tamén se recomenda non sobrepasar o clímax, porque de felicidade tamén se morre; administrar con xeito o optimismo.
Anxo Ganivet, autor da primeira cita, suicidouse aos 32 anos, ante o desastre político español de 1898.
Vítor Hugo: “A Providencia deu a cada un o seu xoguete, a boneca ás crianzas, as crianzas á muller, a muller ao home, o home ao diaño”.
O diaño para quen, xogando a providentes? Podería ser para os gobernantes que potencian a riqueza que empobrece. Para o coro dirixido por outro anxo feminino e non caído (Ánxela) e os corautas europeos que tanto desafinan.
Felices movementos xiratorios diarios arredor do teu eixe diamantino no 2014!
Eduardo.

INFORMACION

Queridos amigos:Pídenme que colgue no Blog o escrito que, na sección de opinión ,publica hoxe a Voz de Galicia. Pois dito e feito. Como hoxe existe o corta e pega pouco traballo dá. E o seguinte:

“CRITARQUÍA
Denomínase dese modo,vivir nunha critarquía, cando son os xuíces os que gobernan ese país. Despois do que leva acontecido nestes últimos tempos, en que a súa intervención,está tan xeneralizada, en asuntos de corrupción que afectan a case todas as institucións públicas e privadas parece que camiñamos cara a esa forma de gobernarnos. Os propios xuíces están, polo que transcende,interesados en que se erradique a corrupción. Na xuntanza de Xuíces Decanos de España celebrada o dezaseis deste mes pídenlle a Parlamento e Goberno unha serie de medidas inmediatas:Impedir a suspensión das penas e mais do indulto nos casos de corrupción. A creación inmediata dun corpo nacional de peritos contables,expertos economistas e auditores ao servizo dos xulgados a semellanza dos médicos forenses,para que non sexan designados polos directores da Axencia Tributaria ou cargos públicos de designación política. Que os xuíces que se adican a asuntos de gran relevancia lles nomeen substitutos para que poidan instruílos e xukgalos canto antes. Piden tamén que protexan as forzas policiais aos que tramiten causas relacionadas coa corrupción empresarial e política que son as mais e seguen medrando. Deberían concederlle o que piden con urxencia.A función dos xuíces e xulgar e mais executar o xulgado. A dos políticos e facer as leis e mais cumprilas e facer que se cumpran. De todos modos non é previsible que nos gobernen os xuíces xa que soamente o fixeron no antigo Israel e mais hoxe en día no chamado Estado fallido de Somalia.”


















sábado, 21 de diciembre de 2013

¡¡¡ BO NADAL !!!

Pa tódolos que lean, escriban ou pasen de nos.


Antonio Puertas

viernes, 13 de diciembre de 2013

A CUENTO DE LA  ACTUALIDAD

“España contra Cataluña”, no augura un simposio neutral-como requeriría la pretensión académica de los que van a reunirse. Pero en lugar de insultar o denigrar el hecho (y las personas) ¿por qué no hacen otro posterior aquellos que “tienen la verdad” para que los mismos que debatieron en  “línea coincidente” lo hagan luego en ambiente plural y con la puerta abierta-si lo desean-con quienes dicen tener mejores argumentos?. Tal vez puedan demostrarles estos que “los agravios” de épocas pasadas los sufrieron otras Comunidades en mayor grado; en contextos no democráticos y cuando el mundo giraba sucesivamente en sentidos diferentes.
Si Cataluña-por su cercanía a Europa, por su mayor desarrollo industrial, la superior complejidad de sus estructuras económicas y sociales-tiene inquietudes, necesidades o disfunciones que dentro del marco legal español actual le hacen sentirse mal  ¿por qué no se escucha su queja en lugar de atribuirle, por principio, la voluntad egoísta del que quiere sacar ventaja? Tal vez se llegue a la conclusión que el gobierno central tiene demasiado poder (o que está condicionado por intereses de partido) y que las Comunidades Autónomas poseen insuficiente influencia en aquello que va a afectarles. Que o bien el Congreso o el Senado (si ha de persistir) deban concebirse de otra manera para que den “más cancha” a esas voces periféricas, para que sus legítimos intereses se tengan más en cuenta; se fiscalicen mutuamente unas a otras, haya más coordinación y aporten mutuamente experiencias enriquecedoras para todos. El Congreso (y el Senado, pero en este caso muy reducidos) no deberían ser meras cámaras legislativas sino también orientadoras del Ejecutivo y laboratorio de ideas en comandita (o altavoz suyo, al menos), para un mejor legislar. Tal vez se llegue a la conclusión que hay que reformar a fondo el reglamento de las Cámaras; o la ley electoral, para que “un ser humano, un voto” tenga mejor traducción; y que-para contabilizar estos dentro del parlamento-se tenga en cuenta también el PIB correspondiente para que el carácter determinante que la economía tiene pueda verse reflejado allí donde se va a legislar para condicionar su desarrollo. Dar más protagonismo a quienes más “tiran” de la economía no es concederles privilegios sino  promover y estimular la competitividad del conjunto-si se hace desde el diálogo y la concertación. Para evitar las tensiones regionales o partidarias, la figura que vengo proponiendo del TRIBUNO DEL PUEBLO (la del DEFENSOR está demasiado devaluada y empequeñecida)-cuña entre el poder interesado de los partidos y garante de la neutralidad de los jueces y funcionarios-se pondría por encima de las partes y poderes en favor del interés general.
 La solución está en el cambio de estructuras (las que resulten mejores para bien de la Justicia), no en los apasionamientos ni en los desmadres vociferantes.

Los pueblos necesitamos un poder que evite la manipulación de los caciques y aquel, unas estructuras que lo ilustren, lo controlen y neutralicen-para que no se desmande o desbarre en la desorientación.

domingo, 8 de diciembre de 2013

Este é o poema que presentei en Lugo no programa da Radio Galega, Pensando en ti, de Marcial Mouzo.

XUNTANZA EN LUGO

Hoxe, a festa toca en Lugo,
e, maña, sabe Deus onde;
así, vou leva-lo xugo
por onde lle corresponde.

Vai axeitado ca cidade
por Paulo Fábio fundada,
cun chisquiño de saudade
da mámoa celta alí afincada.

Érguese nun cotarelo,
tan puro coma o armiño,
e guarecido cun velo
das brétemas no corpiño.

Expido vai polo mundo
presumindo de muralla,
por ser patrimonio oriúndo
da terra meiga que á entalla.

Romana, en deuses, figura,
que bañan seus pes no Miño,
aquelados na procura
do ouro polo seu camiño.

Lucus Augustus e lanzas,
termas, denarios e bravos,
castros, honor e matanzas,
dereitos, milicia… escravos.

 Foron os tempos mudando,
e, aí, temos a San Froilán,
nas casetas festexando
cas campás e o seu troularán.

Deus Pai, con Cristo, inflama
a fe na Forma sagrada,
que santa María proclama
na catedral, venerada.

Nas entrañas da Cidade,
colleita da súa leira,
produtos de calidade,
castañas e polbo á feira.

E, na Exágono hoxe canta
Lys Pardo, con nome de flor,
que, a “anduriña“ en voo adianta,
cos seus bicos pa un pai cantor.

E, pola veiga das leiras,
hei marcar aquela estrela,
que alustrará coas vieiras
a senda de Compostela.

Seguindo o Miño, hei volver
a Lugo dende Fisterra,
coa saudade dun querer
que eu gardei pola súa terra.

Antonio Puertas











viernes, 6 de diciembre de 2013


TI PODES MOVER O MUNDO

A parte da campaña anual que Mans Unidas organiza todos os anos o segundo domingo de febreiro, este ano creou unha acción global nova de sensibilización solidaria para o desenvolvemento dos pobos do Sur.

24 horas que moven o mundo
Máis de 24 actividades diferentes en 24 cidades españolas, actividades con proxección internacional, pretenden a implicación e a responsabilidade individual no cambio social e solidario, necesario para lograr a xustiza, a paz e o desenvolvemento.
24 HORAS... engloban numerosas actividades, para todos os públicos e distribuídas en catro modalidades xerais: Redes. Coñecemento. Arte. Solidariedade. Exemplos: contacontos, conferencias, debates, exposicións, mesas redondas, concertos, concursos…
As 24 HORAS... realízanse co apoio de 70 delegacións de MM UU distribuídas por toda España. Algunhas das actividades non terán delimitación xeográfica por seren a través de Internet, modalidade Redes.
Os eventos principais estanse a desenvolver en cidades como Albacete, Almería, As Palmas, Barcelona, Castelló, Ceuta, Cidade Real, Granada, Guadix, Huesca, León, Logroño, Madrid, Málaga, Mallorca, Ourense, Pontevedra, Salamanca, Santiago de Compostela e Sevilla.

Inicio da acción
A campaña comezou o 21 de novembro coa actividade Acende a chama.
MM UU está presente entre os pobres de 56 países de África, América Latina e Asia con 550 proxectos de cooperación e durante as 24 horas do 21 de novembro unha cadea de luz percorreu as franxas horarias, de Leste a Oeste, e creou un ronsel de luz que lembrase simbolicamente a necesidade de traballar unidos polo desenvolvemento integral das persoas, especialmente das máis necesitadas.

www.manosunidas.org

Pontevedra
En Pontevedra, o slogan Ti podes mover o mundo concrétase en tres actividades:
  1. Acende a chama, un acto simbólico de acender unha vela para alumar un mundo máis xusto, equitativo e solidario.
  1. Mozambique no obxectivo, unha exposición itinerante de fotografías sobre os proxectos que MM UU está materializando en Mozambique. Percorrerá distintas parroquias e centros escolares de Pontevedra e comarca. A participación dos visitantes concrétase coa actividade escrita Expresa a túa solidariedade.
  2. Concerto solidario: será o 13 de decembro no Teatro Principal, coa participación desinteresada de tres corais polifónicas: Bella Helenes, O Chopo e Sobradelo.
Resignarse é entrar no reino dos zombis, no limbo dos mortos-viventes.

Saúdos.
Eduardo.